Poronienie- nieopisany ból

[Kinia.o1]

Witam, mam 28 lat, kochajacego męża, wspaniałego kota, mieszkanie, dobra pracę. Po 2 latach po ślubie zaczęliśmy starać się o dziecko- wyczekana ciaża w końcu się pojawiła. Pierwsza wizyta u ginekologa była dość rozczarowujaca gdyż było jeszcze za wcześnie i nie było widać pęcherzyka. W 6 tc wszystko było idealnie, serduszko biło, było idealnie. Na poczatku 11 tc pojawiło się plamienie, wizyta na izbie przyjęć i straszna diagnoza- poronienie samoistne niezupełne, zaczęły się wizyty u ginekologów, pobyt w szpitalu, łyżeczkowanie. Od momentu kiedy się dowiedziałam minęły 2 tygodnie, jestem na l4. Staram się już nie płakać jednak gdy ktoś pyta jak się czuję lub co z ciaża pierwsze co to czuję ściśnięte gardło i leca mi łzy. Próbuję w miarę niormalnie funkcjonować, czytam ksiażki, ogladam filmy, gotuję, zajmuję się ogrodem jednak w każdej sekundzie czuję wielki, rozdzierajacy smutek i złość, że coś takiego przytafiło się akurat mi, złość na siebie, że być może nie zrobiłam wszystkiego dobrze, że nie potrafię utrzymać ciaży. Wszyscy dookoła chcieliby żebym zapomniała o tym co się stało, o moim Aniołku i żebym zaczęła normalnie funkcjonować ale ja tak nie potrafię, nie umiem zapomnieć i przejść z tym wszystkim do porzadku dziennego. Czy to co czuję jest normalne? Czy to minie? Nie mam już na to siły, na te huśtawki nastrojów, wybuchy płaczu. Jak mogę przepracować ten temat tak by nikt nie ucierpiał, żeby nie rozgrzebywać ran męża?

[Malutka333]

A jak sobie poradzić kiedy placz i łzy nic nie daja żadnej ulgi? Gdy sie widzi kobiety w ciazy i ma sie ochote wybuchnać płaczem. Jak sobie poradzic jak to caly czas wraca .Ja stracilam synka nie całe 7 miesiecy temu i dalej płacze to ciagle wraca staram sie nie myśleć o tym . Dlaczego jest to aż tak trudne. Kazdy mowi czas leczy rany. Ale to nie prawda czas tylko pozwala nam sie z tym pogodzić i usmierzyć ból na pewien moment. A to co jest w sercu nigdy nie zostanie wymazane. Każda kobieta na forach pyta jak sobie z tym dać rade. Nie ma takiej odpowiedzi jak dla mnie . Bo to co przechodzimy w życiu zostaje w nas na zawsze.

Poronienie strata dziecka nie wazne w jakim tyg czy to w 10 czy 25 boli tak samo bo to nasze dziecko .Mojego aniołka stracilam w 19tyg . I przeszłam traume w szpitalu gdzie zamiast ratować moje dziecko to musialam czekać 3h na karetke a pozniej kolejne 3h na izbie przyjec. Gdzie krew to mi po nogach leciala. Zero współczucia  A lekarz ktory mnie przyjoł powiedział tak cyt. Przeciez to co pani nie wiedziala ze dziecko i tak sie martwe urodzi. ....

No cóż wiedzialam tyle że dziecko miało podejrzenie mukowiscydozy. I tak wiedzialam ale to nie mogl tego zachowac dla siebie a nie bezczelnie i chamsko mi to powiedzieć. 

Po sekcji iz chcielismy wiedziec z mężem co bylo naszemu aniołkowi okazalo sie ze to tylko brak jednej nerki. Gdzie dzieci przeciez rodzą sie normalnie i żyja normalnie. 

To dlaczego to sie stalo dlaczego nikt nic nie zrobił nikt nie udzielił pomocy.

 

Pozdrawiam.