Tyle się wydarzyło, co dalej?

[nikolanikola]

Kobieta, lat 37

Od maja zeszłego roku jestem w związku z facetem poznanym na portalu randkowym. Dzieliła nas odległość 250 km. Mam dwójkę dzieci i dom w budowie, więc nie chciałam się wyprowadzać ze swojego miasta. Po wspólnych wakacjach on postanowił przeprowadzić się do mnie. Zmienił pracę i wyjechał za granicę żeby pomóc mi skończyć dom. We wrześniu ojciec moich dzieci napadł go w moim mieszkaniu i pobił go na oczach moich dzieci. Od tamtej pory nasze relacje bardzo się zmieniły. Stał się nerwowy i często wybuchał złością. Doszło do tego, że po jednej z kłótni wyprowadził się i postanowiłam to wszystko zakończyć. Parę dni temu w rozmowie telefonicznej powiedział mi, że panicznie boi się mieszkać w moim mieście, ale nie chciał tego okazywać bo nie chciał wyjść na mięczaka. Poszedł do psychologa i wrócił do pracy do Niemiec. Kontynuuje terapię przez telefon i chce do mnie wrócić bo bardzo mnie kocha i nie chce mnie stracić. Obiecuję, że będzie taki jak na początku i poradzi sobie z tym strachem. Nasze rodziny nie chcą żebyśmy byli dalej razem. Moja uważa, on jest za słaby żeby być głową rodziny, a jego rodzina za krzywdę jaka mu się stała i za to, że pracuje na obcy dom też nie chce naszego wspólnego życia. 

Dać temu szansę i spróbować jeszcze raz? Czy po tym wszystkim warto to jeszcze uratować? 

[Małgorzata_Margo]

Stare powiedzenie mówi, ze nadzieja umiera ostatnia. Jesteś młodą kobietą i przed Tobą jeszcze dużo perspektyw i realizacji celów. Czytając początek Twojego wpisu miałam wrażenie ze czytam o sobie… ale dalsza cześć tekstu nie jest podobna do mojej części życia. Zakochałam się w starszym od siebie mężczyźnie i tak jak Twój Partner zmieniłam swoje zycie zaczynajac od początku. Przede wszystkim zamieszkałam w Jego miejscowości i w Jego domu, a z powodu znacznej odległości wypowiedziałam umowe swojemu Pracodawcy. Jestem typem kobiety która dla miłości, dla dobra związku zrobiłaby wszystko aby mieć harmonię i Rodzinne ciepło. Teraz, po kilku miesiącach czuje ogromna pustkę i żal ze tak się poświęciłam. Spytać mogłabyś dlaczego ? A to dlatego ze kilka miesięcy po naszym ślubie mąż bardzo się zmienił. Między nami zbudował mur, zbudował go sam bez mojego udziału bo uwierz ze ja nadal nie wiem dlaczego tak się stało. Nie zmieniłam się absolutnie nic, okazywałem zawsze ciepło robiłam wszystko by wspierać by przytulić by czuł ze jestem obok i zawsze dla Niego. Moj mąż tez pracuje za granicą i tę zmianę zauważyłam i wyczułam jeszcze gdy był poza naszym krajem. Inaczej rozmawiał, był bardziej oschły, ograniczony w wypowiedziach etc. Czułam się tak jakbym była zbyteczna.  A ja dodatkowo tłumaczyłam to sobie ze jest zmęczony ze rozłąka to powoduje … A jednak coś jest na rzeczy bo chłód zagościł w naszym związku. Mąż ukradkiem z kimś kontaktuje się, zmienia dzwonki lub wycisza telefon, zabezpieczył hasłami dostęp do niego i laptopa mnie rzekomo kocha choć nie wyznaje miłości jak wcześniej, nie przytula od siebie nie angażuje się by zbliżyć się a nie wspomnę by kochac się. Odwraca głowę i tłumaczy ze musi dojść do formy bo ma pełna głowę i chce pokonczyc wszelkie zaczęte prace.  Jestem dobrym obserwatorem ale słabym zawodnikiem by pytać wprost co się dzieje bo dla dobra związku poświęcam się i tłumacze winnego. Poświęciłam dla męża poprzedni tryb życia: dobrą pod względem rodzaju i finansowym prace, opuściłam rodzinne miasto pozostawiając tam rodzine i znajomych, praktycznie wszystko zostało tam. Pytam się nieustannie siebie - Czym zawinilam? Uczciwością, wiernością, pracowitością, dobrym słowem,  ciepłem które dawałam każdego dnia nawet na odległość? Twój mąż zmienił swoje poprzednie życie podobnie jak ja bo wprowadził się do domu który wspólnie konczyliscie budować. Może byłoby lepiej aby wyprowadzić się w inne miejsce takie które nie będzie Was wiązało z przeszłością? Rozmawiaj z Partnerem pytaj o jego uczucia i spróbuj zawalczyć nie sugerując się opiniami Waszych rodzin. Nie podniosę Cię na duchu moim ostatnim zdaniem ale gdybym mogła cofnąć czas nie byłoby mnie w tym miejscu i gdybym wiedziała jak pustka czeka mnie teraz pozostalabym w poprzednim życiu do którego tak tesknie. Wytrwałości Tobie życzę! 

[nikolanikola]

Małgorzata to co piszesz jest bardzo smutne. Podziwiam odwagę, ja się bałam takiej zmiany i zdobył się na nią partner, ale cała sytuacja przerosła chyba nas oboje. On walczy o mnie i o powrót, ale ja się boję, że to wszystko się nie uspokoi. Zmienić życia diametralnie i się wyprowadzić też nie mam odwagi. 

Tobie poradziłabym, zdobądź się na jedną konkretną rozmowę. Karty na stół. Nie możesz żyć w takim zawieszeniu na dłuższą metę. Wytrwałości 😘

[Małgorzata_Margo]

Zapewne dzień rozmowy jak i karty na stół wcześniej czy później będą mieć miejsce. Smutne to, ale bardzo prawdziwe. Miło czytać słowa ze Twój partner zaczal walczyć o Ciebie i Waszą przyszłość. Na pewno sie uda tylko go wspieraj i nie poddawaj. A ja … czas rozstrzygnie. 

[nikolanikola]

Trzymam kciuki za Was oboje i za taki finał Waszej historii, jakiego byś chciała.