Trauma po rozwodzie rodziców

[Nk1998]

Cześć,

Kilkanaście lat temu mając nie całe 10-11 lat moi rodzice się rozwiedli, był to bardzo ciężki okres w życiu naszej rodziny- pojawiły sie ogromne długi przez mojego ojca, płacz matki (tego nie zapomne do końca życia); pamiętam jak wcześniej zdarzało się ojcu upijać z kolegami i musieliśmy w nocy zabierać go do domu- patrzeć na niego jak jest pijany.. 

Z dnia na dzień musiałem stać sie "dorosły" zaczać zajmować się po prostu domem, gdyż mama zaczeła chorować, przestała pracować; zaczeło brakować pieniędzy na podstawowe rzeczy jak choćby jedzenie ( niestety brat który stał się głową rodziny nie radził sobie zupełnie w tej roli) .. Musiałem iść do pracy ucząć się w szkole średniej nie po to żeby mieć jak wszyscy moi znajomi pieniądze na nowe gadżety, ubrania .. ale po to by zapłacić za rachunki, móc pomóc kupić jedzenie do domu, książki do szkoły..etc

W ostatnich latach szkoły mama kolejny raz zachorowała o mało nie umierając- mój świat się wtedy załamał.. znów musiałem zająć się matką dzieląc naukę do nadchodzącej matury, prace, obowiązki domowe, etc...  mój ojciec zaczął się wtedy pojawiać - chciał jakby wszystko zapomnieć i pomagać nam co w dosłownym znaczeniu znaczyło początek nowych problemów.. Póżniej pojawiła się pierwsza poważna miłość, która zakończyła się dosyć burzliwie.

Teraz mając 24 lata nadal nie umiem znaleźć w sobie wewnętrznego spokoju- mam ciągle przed oczami twarz pijanego ojca którego mały syn prosi "tato przestań prosze pić- chodźmy już do domu(..)", mamy która płacze bo nie  ymoże sobie poradzić z problemami,  szyderczych źartów w szkole ponieważ bardzo długo się jąkałem,  wyrazu twarzy mamy leżącej na oim'ie- już prawie umierącej, widoku odchodzącej kobiety którą tak mocno kochałem... 

Nie potrafie sobie poradzić z problemami które nawarstwiły się we mnie przez te wszystkie  lata-  stałem się nerwowy- zdarza mi się wpadać w furie kiedy się zdenerwuje.

Wydaje mi się że mimo tego że większość uważa,  że dobrze radze sobie z  problemami to głęboko w podświadomości jest ten mały chłopiec który pragnie spokoju, miłości, stabilności, poczucia bezpieczeństwa.. 

Czuje jakby cały świat stanął przeciw mnie..

 

[AnnaMaja]

Cześć, dobrze, że zajrzałeś tutaj na stronkę. Tobie potrzebna jest rozmowa. Masz jakąś bliską osobę której możesz się wyżalić i która cie wysłucha? Jak tak to jesteś szczęściarzem, jeśli nie to możesz tutaj napisać o wszystkim co cie trapi. Nikt cię tu nie będzie krytykował.  Ja napisałam do Ciebie bo mam podobne przejścia z przeszłości. U mnie była troszkę inna historia. Moi rodzice się nie rozwiedli ale ojciec miał różne problemy. Moja mama miała wszystko na głowie. Ojciec prawie nic nie pomagał, popadł w depresje, nerwicę a potem już w alkoholizm. To było ponad 10 lat temu, a ja to doskonale pamiętam . Tak jak ty piszesz ja też patrzyłam jak mama wiecznie płakała, ojciec wracał pijany, robił awantury. Chowaliśmy się przed nim na strychu. Ja razem z siostrą na to wszystko patrzyłam całe dzieciństwo. Ojciec był bardzo mądrym i zdolnym człowiekiem ale z różnych problemów stoczył się. Ja miałam o tyle dobrze, że mama dawała rade ogarnąć wszystko. Miałyśmy wszystko co trzeba, ale ślad w psychicę został. Przez całe dzieciństwo chodziłam wystraszona, do tej pory jestem nieśmiała i wycofana. Moja historia się zakończyła tym, że ojciec zapił się i umarł😒wcześniej rok przed śmiercią ciągle trafiał do szpitala psychiatrycznego, kiedy wyszedł z niego to jeszcze bardziej się pogrążył i się zapił na smierć😒 ja jeszcze byłam dzieckiem, ciężko to zniosłam ale z biegiem czasu mi przeszło. Nawet nam ulżyło trochę. Potem już zaczęło się wszystko układać, ja założyłam własną rodzinę i się wyprowadziłam. Wybaczyłam ojcu. Niestety ślad zostanie do końca życia. Musisz się z tym pogodzić, tego nie wymarzesz z pamięci. Pamiętaj jest nas wiele.