Rozstanie i samotność

[Guest sula4444]

Witam. Z powodu, że nie układało mi się w związku, z powodu choroby depresyjnej, brak wsparcia, zrozumienia co do mojego zachowania, brak okazywania uczuć, samotności jaka mnie przygnębiała tam, utraty poczucia bezpieczeństwa postanowiłem odejść od żony poraz drugi i chyba już na dobre. Żona chce coś ratować, mówi że się zmieni, ale już to kilka razy słyszałem i przestałem w to wierzyć. Straciłem już całkowicie do niej zaufanie. Za długo to wszystko trwało. Za długo było zamiatane pod dywan. Chciałbym zmienić te myślenie ale nie potrafię i się boję. Już za dużo razy targnołem się na swoje życie z tego powodu. Prawie od dwóch miesięcy mieszkam sam, zdala od dzieci i od żony. Złożyłem papiery rozwodowe. Ale nie potrafię walczyć z tą samotnością. Siedzę sam w tym domu, patrzę się w ten sufit i zastanawiam się czy dobrze zrobiłem. Czy życie mi się ułoży, zauważyłem, że mam zaniżoną samoocenę. Ciągnie mnie by wrócić, nie że z powodu uczuć ale tylko po to by ktoś był. Nie wiem co robić, nie ma dnia bym nie płakał bo choćbym chciał coś zrobić - ratować ten związek, to nie potrafię bo tak mnie zablokowało. Mam psychiatre i psychologa, którzy pomagają mi przejść przez to. Ale ciężko mają by mi to wytłumaczyć na chłopski rozum. Biorę leki antydepresyjne i przeciw lękowe by jakoś to przetrwać. Nie wiem jak z tym walczyć by wyjść z tego cało, bez szwanku na psychice. 😥 

[Guest sula4444]

Mieszkam już 3 miesiąc sam, nie tesknię za żoną ani nic podobnego. Z dziećmi mam kontakt normalny bez utrudnień. Ale czuję się tak jakby zmarła mi bliska osoba, nie ma dnia bym nie płakał.

Mam pytanie do osób które rozstały się ze swoim partnerem czy partnerką. Czy ciężko przechodziły ten okres rozstania? 

[Kolezanka.]

Jak sie czujesz? Czy dzieci Cie nie odwiedzaja? I jesli.moge zapytac, co w takim razie mowia Ci.psychoatra i psycholog na ten temat?

[Guest sula4444]

Czuję się kiepsko. Nie wiem czy nie dokucza mi samotność, a przy okazji i depresja. Co do dzieci, dzieci mnie nie odwiedzają i sam nie wiem czemu, choć drzwi dla nich sa u mnie zawsze otawrte. Staram się nie urywać z nimi kontaktu, jestem prawie codziennie u nich, a jeśli nie możemy się spotkać to spotykamy się na komunikatorze i tam rozmawiamy. Co do psychiatry i psychologa, jeden i drugi mi mówią, że samotność będzie dodatkowo we mnie pobudzać depresje. I tu muszę sam to jakoś Biorę leki przeciw lękowe a także przeciwdepresyjne. Są momenty, że mam ochotę wrócić tylko po to by nie być sam. Gdzieś mam lęk, że do końca życia będę już sam. 

[Karolina22]

Rozstanie to etap, przez który jakoś trzeba przejść. Jak mówi buddyzm, wszystko jest po coś. Teraz jest źle, żeby potem było lepiej. Ja w to wierzę, choć teraz też trudno pozbierać mi się po rozstaniu. Mój związek trwał 6 lat, nie mamy dzieci, tylko wspólnego kota, ale i tak niewyobrażalnie ciężko jest zerwać coś , co trwało tak długo i przez dłuższy czas było dobre. Znam ten ból, znam poczucie bycia zupełnie samemu na świecie. Paskudne uczucie . Wiem, że powrót do przeszłości, do ciepłego, pełnego domu i ukochanej osoby bardzo korci, szczegolnie w krytycznych momentach....Ale powinieneś zadać sobie pytanie, czy chcesz wracać do tej właśnie osoby, czy chcesz miec po prostu kogoś obok siebie.