Odnaleźć Siebie

[melopone895]

Mężczyzna, lat 24

Kiedyś wiele rzeczy sprawiało mi radość i przyjemność, cieszyłem się nawet z najmniejszych sukcesów.

Potrafię się śmiać, żartować, jestem zazwyczaj duszą towarzystwa i to ja podtrzymuje często konwersacje.

Jednak już od jakiegoś czasu (kilka lat) wszystko zaczęło stawać się fałszywe, wymuszone, obecnie nawet nie wiem kim jestem, co lubię ani dlaczego. 

Kiedyś próbowałem naprawdę wielu rzeczy, chcąc odnaleźć to co lubię, nie byłem w stanie odnaleźć się w większych grupach ani tam gdzie panował chaos (wszelkiego rodzaju imprezy, i głośne miejsca nie były dla mnie), większość z rzeczy które próbowałem albo od początku mnie nie wciągały albo też nudziły mi się w mniej niż tydzień,  najwięcej przyjemności sprawiały mi: 
Gry komputerowe, Oglądanie anime i seriali, Czytanie, Wymyślanie i pisanie opowiadań i scenariuszy,  Słuchanie muzyki, fotografia, spacerowanie oraz bieganie.

Przestałem grać w gry - gra w nie bardziej mnie męczyła niżeli sprawiała mi jakąkolwiek przyjemność.

Przestałem oglądać anime i seriali – uznałem to za stratę czasu chcąc lepiej zagospodarować czas, jednak dalej trwoniłem i trwonię go na głupoty.

Dalej wpadają mi do głowy różne pomysły i scenariusze - nigdy ich nigdzie nie zapisuje ani nie rozwijam.

Ograniczyłem czytanie - Wciąż czytam kilka pozycji, ale o wiele ciężej jest mi się w coś zaangażować.

Ograniczyłem słuchanie muzyki - Kiedyś odpalenie muzyki na słuchawkach pozwalało mi się zrelaksować i odciąć od otaczającego mnie świata, wręcz wprowadzając mnie w trans, teraz niegdyś moje ulubione piosenki są po prostu muzyką, a wiele z tego co niegdyś słuchałem to po prostu hałas.

Przestałem robić zdjęcia - kiedyś byłem dumny ze zdjęć które zrobiłem, teraz nie ważne jak bardzo się staram, zdjęcia które robię wydają się puste.

Wciąż spaceruje - najczęściej robię to w towarzystwie przyjaciół, jednak jest październik, wszyscy pojechali na studia, ja zostałem sam, to nie to samo, ale dalej chadzam na spacery.

Przestałem biegać już jakiś czas temu - kiedyś byłem w stanie poczuć tak zwaną euforię biegacza, jednak „goniąc” za tym przestałem odczuwać frajdę i satysfakcję z samego biegania i ulepszania własnej kondycji, do tego doszło to że osoby z którymi biegałem, nie były w stanie tego kontynuować

Zdarzyło mi się raz popłakać dzięki czemuś co czytałem, czułem się dzięki temu niesamowicie lekki, i wtedy też wiedziałem, że uśmiech który pojawił się na twarzy po tym płaczu był tym prawdziwym którego dawno nie miałem.

Dodam jeszcze że za wyjątkiem łez ze zmęczenia oraz z bólu nie płakałem od wieeeelu lat. To było naprawdę odświeżające uczucie.

Obecnie próbuje na nowo odnaleźć siebie, jestem sam, przyjaciele wyjechali, ciężko mi znaleźć osoby z którymi mógłbym nawiązać nowe kontakty, nie otrzymam wsparcia od swojej rodziny.

Próbuje się zmusić do biegania, ale jak to bywa, jak się chce to zawsze się znajdzie powód by czegoś NIE zrobić, dziś u mnie padało i byłem „zmęczony” po stażu.

Czasami spróbuje coś obejrzeć, jakiś serial jakieś anime, ale jestem zbyt świadom tego że widzę to z perspektywy osoby trzeciej, nie jestem w stanie się w to wczuć, 

Próbowałem coś pisać, ale nie jestem w stanie niczego rozwinąć,

Próbowałem robić jakieś kursy internetowe, na początku był zapał, ale znowu, męczę się albo nudzę danym zagadnieniem nim zrobię jakiekolwiek postępy, a następnie przestaje,

Co mógłbym robić, bądź też spróbować robić, aby rozbudzić w sobie pasje do czegoś, znaleźć coś co znowu mnie wciągnie, coś czemu będę w stanie się poświęcić, i z czego mógłbym czerpać przyjemność?

Bądź też co zrobić by rzeczy które niegdyś były mi drogie, znowu się takie stały?

Nie jestem w stanie sam siebie zrozumieć.

Żyje, nie jestem poważnie chory, mam paru przyjaciół, nie chodzę ani brudny ani głodny. 

W teorii mam tak wiele, a nie jestem w stanie tego tak naprawdę docenić.

dziękuję za wszelką pomoc