Czy to zaburzenia osobowości?

[ametyst]

Witam, mam 20 lat, na codzien studiuje i pracuje w kroporacji.

Miałam bardzo cięzkie dziecinstwo, alkohol w domu, potem porzucenie przez rodzicow, ostatecznie wychowalam sie z babcią i z nią mieszkam do dziś, z rodzicami nie mam kompletnie kontaku, powiem wiecej kiedy widzimy sie na ulicy udajemy ze sie nie znamy.

Nie wiem kiedy moje problemy sie zaczely ale mam wrazenie ze nigdy nie bylam normalnym dzieckiem, co prawda zawsze posiadalam wiele znajomych i w towarzystwie bylam bardzo pozytywna osobą, klasowym śmieszkiem. Jednak zawsze gdy byłam sama byłam nieszczesliwa i samotna, czulam ze jestem winna temu ze moja rodzina jest rozbita, czulam sie gorsza poniewaz nie mialam rodzicow.

Przeszłam okres dojrzewania dosyc spokojnie, mialam wielu znajomych, nie buntowałam sie, miałam jednak kilka przypadków samookaleczania się.

Jestem w dosyc powaznym zwiazku trwajacym juz ponad 4 lata.

Moje bardziej poważne problemy zaczęły się około 2 lat temu,  zaczelam odcinac sie od znajomych, nie chcialam juz z nimi spedzac czasu, nie chcialam z nikim rozmawiac. Zawsze bardzo lubilam poznawac nowych ludzi i bylo to dla mnie ekscytujace, teraz mnie to przeraża, jestem do kazdego negatywnie nastawiona od samego poczatku, meczy mnie to i wole odcinac sie od ludzi.  Prawie cały czas jestem nieszczęśliwa, nie widze sensu w moim życiu, nie wiem czego chce.

Zaczęły się też problemy w związku, jestem chorobliwie zazdrosna o mojego chłopaka i zdaje sobie z tego sprawe, kiedy nie chce sie ze mna umowic bo np ma spotkanie rodzinne nawet wtedy jestem zazdrosna, nie wiem nawet czy o niego czy o to ze on ma rodzine a ja nie. Zawsze kiedy mi odmawia czuje sie odrzucona, czuje ze mnie nie kocha, ze pewnie mnie zdradza albo zdradzi.

Wciaz go o cos oskarżam, mam do niego o wszystko pretensje. Potrafie w jednym zdaniu powiedzieć ze kocham go nad życie i że go nienawidzę. Cały czas boje się że mnie zostawi dla kogoś lepszego, bardzo boje się samotności i odrzucenia, ale z drugiej strony czasami sama odcinam sie od niego i chce zostac sama, chce rozstania.

Mam wiele kompleksów i mam wrażenie że każdy jest odemnie lepszy, ładniejszy, mądrzejszy.

Wszystko pogorszyło się po śmierci mojego prawie 12 letniego psa, chodz moze glupio to brzmi, ten pies był jedyną istotą której mogłam w pełni ufać, od czasu jego smierci jest ze mną coraz gorzej.

Mam problemy ze snem, napady histerii i lęku czasami na środku ulicy, albo w pracy, nigdy nie zdarzało mi się płakać w miejscach publicznych, teraz to prawie norma.

Co do pracy, straciłam jakiekolwiek zainteresowanie nią, przebywanie w niej stresuje mnie. Nie wiem co chciałabym robić w przyszłości. Jedyne co wiem to to że marzę o rodzinie, o kochającym mężu i dzieciach, chce być dla nich taką matką jakiej sama nie miałam. Jednoczesnie boje sie ze nie bede potrafila okazac mojej rodzinie milosci bo sama jej nie doswiadczylam.

Od 1.5 miesiaca czuje sie jakbym była ciągle chora, nie chce wychodzic z łóżka, jest mi nie dobrze na myśl o wyjściu do pracy, zazywam leki nasenne przepisane od neurologa, czasami dobrze działają, czasami nie.

Zdarzają mi się myśli samobójcze.

Nie mam już siły.. czym są spowodowane takie objawy? Co to może być? 

Bardzo proszę o pomoc.