Kryzys ćwierćwiecza?

[paulin3221]

Mam w tym roku 20 lat i możliwe, że właśnie coś na kształt kryzysu ćwierćwiecza. Zaczęło się to jakiś rok temu. Z jednej strony czuję się jak nastolatka (czyli bez zmian), z drugiej mam wrażenie, że powinnam być już bardzo dojrzała i ogarnięta, czego nie potrafię. Ta sprzeczność bardzo mnie męczy. Nie mam pojęcia, co chcę robić w życiu, nie umiem się zdecydować. W ciągu ostatniego roku trzy razy zmieniałam pracę, nie umiem utrzymać się w żadnej. Teraz mam też problem ze znalezieniem pracy. Jestem tylko po gimnazjum, musiałam porzucić naukę w szkole średniej (długa historia), co absolutnie nie pomaga. Okropnie tęsknię za dzieciństwem i szkołą, gdzie wszystko było jasne i proste. Marzy mi się, żeby ktoś podjął za mnie te wszystkie ważne decyzje, bo mam wrażenie, że ja nie umiem. Choć wiem, że to się nigdy nie stanie. Pogorszyła się moja samoocena, czuję się gorsza niż inni w moim wieku. Wydaje mi się, że oni już mają to za sobą, choć tak naprawdę nie mam pojęcia, jak to u nich wygląda. Boję się, że młodość bardzo szybko minie, a ja zostanę z niczym, zupełnie sama. Nigdy wcześniej tak się nie czułam. Mieszkam z rodzicami i siostrą młodszą o 2 lata. Nie czuję się dobrze sama ze sobą, czuję się jak pasożyt siedzący rodzicom na głowie. Jest jeszcze jedna sprzeczność, okropnie męcząca. Z jednej strony chciałabym mieć już dorosłe życie: mieszkanie, męża, dzieci, stabilną pracę itp., z drugiej nie chcę dorastać ani tym bardziej starzeć się. Boję się odpowiedzialności. Przeraża mnie też to, że już niedługo nikt nie będzie usprawiedliwiał mnie wiekiem, gdy zrobię jakąś głupotę. Co nie znaczy, że chcę robić głupie rzeczy, ale wiem, że to jest nieuniknione w życiu, ogólnie popełnianie błędów. Przeraża mnie fakt, że już niedługo będę musiała podjąć te decyzje i iść w jakimś kierunku. Czy to normalne? Martwię się o mój stan psychiczny...