Nie wiem jak rozwiązać problem

[Krzychoo]

Cześć wszystkim! Mam na imię Krzysiek. Chcąc się przywitać jednocześnie opiszę od razu co mi dolega

Ale może od początku... 

Urodziłem się z wadami kończyn górnych i dolnych. W lewej ręce nie mam dwóch palców a u stóp mam zrośnięte wszystkie palce w jeden i nie wchodząc w szczegóły nie są to wady ograniczające mnie w codziennym życiu ruchowo czy manualnie ale są dla mnie problemem, nazwijmy to, natury estetycznej. 

Wstydzę się tego. Z bardzo wczesnych wspomnień z dziecinstwa nie przypominam sobie żebym miał z tym jakiś problem. Każdy widział każdy patrzył, pytał. Ale z czasem, mimowolnie, zacząłem chować lewą dłoń. Nie wiem kiedy to się konkretnie stało ale dzisiaj mam już ją schowaną w pięść i naprawdę trzeba być bardzo spostrzegawczym w pierwszych kontaktach za mną żeby coś dojrzeć że jest nie tak. O stopach nawet nie wspomnę bo tu wystarczy być w skarpetkach i nikt nic nue zobaczy. 

Oczywiście ktoś powie ze to nie jest wielki problem ale wszystko z czym tu przychodzę wiąże się z problemem w mojej głowie z tymi wadami związanym. 

Wyobraźcie sobie sytuację w której coś się stało i tego się wstydzicie, bardzo się wstydzicie. I tą sytuację widziało też twoje otoczenie. Mogą to być osoby z waszej rodziny, przyjaciele, koledzy. Osoby z którymi dalej utrzymujesz kontakty. Prowadzicie z nimi normalne rozmowy, spotykacie się, pijecie piwo itp itd... 

Wszyscy widzieli co się stało ale nikt o tym nie rozmawia. 

Ja nie rozmawiam bo się wstydzę a oni nie pytają bo możliwe że też się wstydzą albo krępują i tak mija sobie 30 lat z mojego życia gdzie każdy udaje że nic się nie stało i każdy wie ale nie powie. 

Kiedyś jeszcze coś próbowałem. W sensie budowania głębszej relacji. W jakiś tam dwóch związkach byłem ale nawet tu było ciężko rozmawiać. Dziwne uśmieszki skrępowania, zerkanie kątem oka, omijanie tematu w rozmowach i nawet natychmiastowe pomaganie (tak żebym nie musiał pokazywać dłoni) w sytuacji gdzie coś wymagało użycia dwóch rąk. 

Teraz jest jeszcze gorzej bo mimo tego wszystkiego byłem raczej towarzyską osoba a obecnie nie nam ochoty poznawać ludzi. Nue mam ochoty przebywać w ogóle z ludźmi, nawet tych których dobrze znam. Nie mam ochoty wchodzić w głębsze relacje z kobietami bo wiem że dojdzie do sytuacji gdzie będę musiał pokazać dłoń i stopy i czar przyśnie. I wtedy zaczyna się sporo dziać bo Ja się zaczynam krępować, osoba która to widzi udaje że to żaden problem a w tym wszystkim nie mogę znieść tego jak na jej twarzy wypisuje się współczucie którego ja nienawidzę i ciężko mi to znieść. Sytuacja przerasta, można powiedzieć, obie strony. I tym sposobem relacja raczej szybko się kończyć bo i jedna i druga osoba nie czuje się skrępowana. Najgorsze jest to że wtedy w pokrętny sposób ta osoba zaczyna się wycofywać tak jakbym był jakimś trędowatym i stara się powoli działać coś na zasadzie żebym nie poczuł że to z tego powodu. 

Męczy mnie to. Nie umiem sobie z tym poradzić i moje otoczenie też. Nie mam ochoty wchodzić w nowe relacje w nowe związki. Nie mam ochoty działać. Nie nam ochoty wychodzić z domu. Nie mam chęci by wstać rano. Nie mam nadziei już nawet. Ale za to mam problemy z dyscyplina, z koncentracja z alkoholem z pracą z motywacją do życia do działania do robienia do poznawania ludzi. 

Nie wiem co tu się odwala w ogóle. Odnoszę wrażenie że wolał bym nie mieć na przykład cakej ręki albo cakej nogi bo przynajmniej osoba z którą rozmawiam od razu by o tym wiedziała i uniknęlibyśmy pózniej rozczarowań a ja nue czuł bym się że coś muszę przed kimś ukrywać. 

Na tą chwilę nie widzę i nie wiem jak mogę z tego wyjść. Nie wiem jak ugryźć temat stąd zdecydowałem się napisać o tym w tym miejscu. 

Zdaję sobie też sprawę że to nie wystarczy że nie uniknę wizyty u psychoterapeuty i zwrócę się z pytaniem czy zna ktoś w Krakowie psychoterapeutę którego może polecić. 

Z góry dziękuję za przeczytanie i pochylenie się nad moim przypadkiem. 

 

Pozdrawiam 

 

 

 

 

[Kolezanka.]

Mysle, ze przydalaby sie wizyta u psychologa, czy tez.psychoterapeuty. Ja nikogo Ci.nie.polece, bo nie znam. Od.siebie jedynie moge powiedziex, abys moze sprobowal to.potraktowac jak kolor wlosow, czy oczu. Taki sie urodziles, to.jest czesc Ciebie. Moze.sprobuj to polubic? Poczuc sie troszke wyjatkowo? Nie jak tredowaty, tylko jak indywidualista. Potraktuj ta swoja "wade" jak zalete. Tez znam osobe ktora nie ma wszystkich palcow u reki, gosc jest calkowicie na luzie a na wzrok innych poprostu nie zwraca uwagi. Na pytania poprostu odpowiada " taki sie rodzilem" i juz. Jakby to bylo pytanie " jaka jest pogoda?". 

Probuj codziennie do.siebie mowic, ze to.nic, " taki.jestem i juz". Popatrz w lustro i.powiedz sobie sam ze te rzeczy wcale.nie sa.wazne. Moze.sprobuj zajac sie jakas pasja w swoim zyciu, wtedy bedzie Ci.latwiej. Nie bedziesz.o tym.myslal tyle. Zycze.Ci.powodzenia:)

[Oksymoron]

Nie wiem jak wyglądasz, ale zakładając, że byłbyś facetem "w moim typie" nie przeszkadzałoby mi to  A skoro mi nie przeszkadza, to na pewno jest wiele osób, w tym kobiet, które zaakceptowałoby Cię takiego jakim jesteś. Trzymam kciuki żeby się to udało!