Przeraża mnie przyszłość

[Karolina_31]

Witam. Jestem kobietą po 30... Od trzech lat jestem jakaś dziwna, nieszczęśliwa, samotna, z niska samoocena. Mam męża i 2 synów. Odkąd w styczniu okazało się że spodziewam się 3 dziecka jestem załamana. Bardzo chciałam usunąć ciążę. Zgłosiłam się do organizacji Women help Women z prośbą o tabletki wczesnoporonne... Niestety mąż się z początku zgodził, a gdy tabletki doszły spuścił je w toalecie... Przeraża mnie fakt że będę miała 3 dziecko. Zaczęłam żyć dopiero, chłopcy już są dosyć duże (10 i 11 lat). A teraz ten obcy, który we mnie rośnie... Męczyłam się strasznie żeby dojść do tego jak wyglądałam przed ciążą.. A teraz znowu muszę być tłusta i okropna. Nie czuję się wcale atrakcyjnie. Wstydzę się pokazywać publicznie... Nie kocham nawet tego dziecka, które już we mnie rośnie 5 miesięcy.. Boje się że nie pokocham go, gdy przyjdzie na świat... Przeraża mnie poród, w ogóle przejmuje się tym najbardziej jak będzie wyglądało moje ciało... Stracę na atrakcyjności i to wiele. Wstydzę się rozebrać okropnie, a co dopiero poród, kiedy obcy będą się patrzeć w moje krocze, ten ból i w ogóle potem to wszystko związane z opieką nad tym stworzeniem. Wiem że to moje dziecko , ale poprostu nie chce go. Jestem niestabilna emocjonalnie, mówię często takie rzeczy że mojemu mężowi jest przykro. Chciałabym umrzeć przy porodzie, albo poronić, bo już moje życie się skończyło. Wiem, jestem okropna, nie radzę sobie z tym wszystkim. Potrzebuje pomocy... Boje się że zrobię krzywdę temu dziecku, które nie jest niczemu winne... We mnie się wszystko gotuje, często płacze nocami, gdy mąż pracuje na nocne zmiany na SORZ-e... Nie wiem jak pisać i co pisać żeby to było jakieś spójne... Całe moje życie to wielka pomyłka, chciałabym cofnąć czas, gdybym wiedziała że tak będzie to nigdy nie miałabym żadnego dziecka.