brak chęci do życia

[artmeff]

hej. mam 36 lat. jestem matką 3 dzieci (15, 4 i 2 lata). nie radzę sobie z życiem i jestem uzależniona od kłamstw. mieszkam razem z moją mama i dziećmi. boje sie wlasnej matki, ciagle czuje ze ja zawodze przez co ciagle klamie i robie sobie sobie problemy. jestem jej wdzieczna bo bardzo duzo mi pomaga ale ciagle mnie krytykuje, nie umiem zajac sie dziecmi i ogarnac domu. dodatkowo pracuje zdalnie i tez sporo zawalam przez to co sie dzieje w domu. nie mam na to sily, czuje sie jak wrak czlowieka i coraz bardziej marze o tym zeby uciec. ta presja mnie przygniata, ciagle pretensje i mowienie mi ze jestem do niczego. nawet to bardziej poglebia moja niechec do zrobienia czegokolwiek.boje sie jej powiedziec o tym co sie dzieje w moim zyciu, jakie mam problemy bo zaraz jest dla mnie nieprzyjemna i traktuje mnie jak najwieksze zlo, jakbym byla jej zyciowa porazka i wrzodem na tylku. problem w tym ze nie mam gdzie isc. powinnam sie wyprowadzic i byc samodzielna a ja zwyczajnie nie umiem, nie stac mnie na to bo ciagle pakuje sie w finansowe problemy.ona mi duzo pomaga ale wytyka to przy kazdej okazji i wszystko negatywnie komentuje. chcialabym sie zabic ale boje sie o dzieci, o to co sie z nimi stanie. moja forma ucieczki stal sie hazard i co jakis czas gram w kasynach wiadomo z jakim skutkiem... co poglebia jeszcze moje poczucie bycia zerem. w nocy mam leki i nie moge spac. ciagle kombinuje jak naprawic wszystko a i tak zaraz uznaje ze i tak mi nic nie wyjdzie bo przeciez jestem do niczego. powinnam isc do psychologa ale nie mam na to sily, mam duzo zaleglosci w ogarnieciu dzieci i ulozeniu tego jakos sensownie. mam chwile ze wierze ze wszystko sie ulozy ale to zaraz mija i sie znowu czuje rozbita bo sama tworze sobie problemy. nienawidze samej siebie.