Skocz do zawartości

Jak sobie poradzić z przeszłością?


schatzi

Polecane posty

Cześć. Nie wiem od czego zacząć, bo nie lubię o sobie mówić. Mam 21 lat, choć wcale się na tyle nie czuję. Studiuje, prowadzę firmę. To może zacznijmy od tego, dlaczego w zasadzie tutaj piszę? Nigdy z nikim się nie dzieliłam swoim problemem. Mam bardzo okrojone zaufanie do innych osób.

Gdy miałam dziewięć lat, pamiętam ze swojego dzieciństwa ucieczki z domu razem z mamą, policję, strach, manipulację. Wszystko zaczęło się przez to, że z jakiejś przyczyny (bo taka zawsze się znajdzie) moja mama zdradziła mojego tatę ze swoim kolegą, policjantem. Z początku nie wiedziałam, że to coś złego, że mama zabiera mnie do wujka. Nikt o tym nie wiedział, bo przecież tata nie lubi wujka, więc mam mu o tym nie mówić. Wujek, Pan policjant, był bardzo surowym człowiekiem. Nie wiem w zasadzie dlaczego moja mama mnie do niego zabierała, bardzo tego nie lubiłam. Był oschły, miał nieśmieszne żarty. Miał córkę rok starszą ode mnie, która za swoim ojcem też nie przepadała, ale nie miała nikogo innego. Może też warto dodać, że mój ojciec jeździł w delegacje od wtorku do piątku, więc nie było go w domu. Trwało to tak z pół roku. Po pół roku, pamiętam ten dzień dokładnie, byłam ze swoim dziadkiem na zakupach. Po powrocie do domu wszystko było porozwalane, talerze pobite, szklanki. Chaos, krzyki, rzucanie talerzami. Mój tato dowiedział się, że moja mama go zdradza. Jedyne co pamiętam z tego dnia, to jak mój ś.p dziadek trzyma mnie za ręce abym nie zrobiła nic, a mój tato bije moją mamę w twarz. Żaden sąsiad nie zadzwonił na policję. Powtarzało się to kilka razy. Moja mama nastawiała mnie przeciwko dziadkom, ojcu, a oni przeciwko mojej mamie. Każdy mnie pytał o kochanka mojej matki, a ja nie wiedziałam co się dzieje, bo jak to? Moi rodzice się kłócą? Biją? Przecież nigdy nie było u nas przemocy ani psychicznej ani słownej. Nie umiałam poukładać sobie tego w głowie. Trwało to tak trzy lata. Razem z mamą wyprowadzałam się co chwilę do nowego mieszkania, co chwilę godziła się z ojcem, a później rozstawała. Słyszałam ciągle wyzwiska w jej stronę, w stronę ojca, w moją stronę. Przecież jestem taka sama jak ona, bo nic nikomu nie powiedziałam. Były momenty, że dzwonił do mnie ojciec i mówił, że się zabije. Raz odebrałam smsa, że mój tato nie żyje (został napisany przez niego samego z telefonu wujka). Moja mama dalej się spotykała ze swoim kochankiem, mnie brała na schadzki. Siedziałam cicho, byłam dzielna, wiedziałam, że nie mogę po sobie poznać. Nie chcę nikogo zanudzać, pominę wiele kwestii. Moi rodzice się w końcu pogodzili. W wieku 15 lat zostawili mnie u dziadków i wyprowadzili się do innego miasta, aby prowadzić firmę. Widziałam ich na weekend, o ile nie pojechali gdzieś we dwoje. Zauważyłam, że moja mama więcej pije. Zaczął się hazard, alkohol. Mój ojciec jej nie ograniczał. Widziałam, jak moja mama prowadzi auto po alkoholu. Dlaczego jeśli wiedziałam, że to jest złe, prosiłam aby tego nie robiła to ona na to nie reagowała? Nie wiem. Pewnie nigdy się nie dowiem. I tak mijał rok, drugi. Rodzice mieli dużo pieniędzy, które co miesiąc miały mi wynagrodzić to, że ich nie ma. Uwierzcie, wolałabym pójść na spacer z matką albo ojcem niż mieć nowe buty. Nawet im to powiedziałam. No ale przecież byłam już prawie dorosła, to czemu mam tego od nich oczekiwać? Miałam problemy z nazywaniem emocji, nie wiedziałam co czuję w tym momencie. W wieku 16 lat szukałam rozmowy u starszych osób. Uważałam, że tylko starsza osoba mnie zrozumie. Z rówieśnikami nie rozmawiałam, bo nie byłam typem dziewczyny chodzącej na imprezy, palącej czy pijącej (co mnie bardzo cieszy). Żadna starsza koleżanka czy kolega nie wiedział ile mam lat. Przecież kobiet o wiek się nie pyta, a skoro wyglądam dojrzale, zachowuje się jakbym przeżyła swoje, mieszkała sama (dziadek zmarł w 2016r), miała wiele zainteresowań innych niż typowa nastolatka, to nie było z tym problemu. To była moja ucieczka. Rozmowa z kimś kto jest kilka lat starszy, kto nie pyta o moją przeszłość, poznaje mnie taką jaką jest, a nie przez pryzmat wieku. W wieku 17 lat zdiagnozowano u mnie nowotwór. Na szczęście wszystko się dobrze skończyło. Do celu, w tym momencie mam 21 lat, faceta od 4 lat, który jest 6 lat starszy ode mnie. Mój problem polega na tym, że przez moją przeszłość, bardzo boję się, że będę złym człowiekiem dla moich dzieci, że mimo tego, że nie skrzywdziłam nikogo umyślnie to pójdę drogą moich rodziców. Jestem zagubiona we wszystkim. W związku jest raz lepiej raz gorzej. Chciałam być z kimś, kto jest dojrzały, umie myśleć o przyszłości, a tymczasem tak nie jest. Ślepo liczę, że to się zmieni. Z drugiej strony mam dopiero 21 lat, a chciałabym za kilka lat mieć już dziecko, męża, a nie chłopaka, a mój partner żyje chwilą, a nie tym co będzie za dwa lata, trzy czy pięć.  Chciałabym mieć swoją rodzinę, której tak bardzo pragnęłam będąc dzieckiem. Boje się, że za bardzo naciskam. Boję się, że za kilka lat obudzę się i będę popełniać błędy moich rodziców. Nawet w tym momencie nie umiem nazwać tego, co mi dolega. Nie umiem nazwać emocji. Codziennie się uśmiecham, rozmawiam z ludźmi. Brakuje mi osoby, z którą mogłabym porozmawiać o wszystkim, bo nie mam przyjaciółki. Nie mam takiego kontaktu z mamą, aby z nią porozmawiać o tym, że naprawdę mnie to wciąż bardzo boli i nie umiem wymazać tego wszystkiego z pamięci. Są takie dni, kiedy siedzę sama i po prostu płaczę. Wsparcia od rodziców nie mam, nie spędzam z rodziną świąt. Wcześniej spędzałam święta rozdając upominki dla bezdomnych, bo przecież są święta. Każdy ma ochotę na czekoladę, prawda? Historia rodziców skończyła się tak, że w 2017 roku, odkryłam zdrady mojej mamy z facetem, który był ledwo 6 lat starszy ode mnie oraz był z innego Państwa (i o zgrozo, moja mama chciała mnie z nim zeswatać), powiedziałam o tym mojemu ojcu. Rodzice się rozwiedli, mieszkają za granicą w innych Państwach. Widzę ich raz w roku, czasem rzadziej. 

W zasadzie nawet nie oczekuje konkretnej odpowiedzi na ten post, po prostu tak bardzo chciałam to z siebie wyrzucić. Planuję zacząć terapię, wydaje mi się, że jest mi potrzebna. Chciałabym się czuć lepiej ze sobą, ale nie wiem jak mogę tego dokonać. Dziękuję, że to przeczytałaś/eś, że wytrwałeś do końca z moim małym monologiem. 

Miłego dnia. 
A.

Link do komentarza
Udostępnij na innych stronach

To, co przeżyłaś jest straszne. Podziwiam, że mimo wszystko radzisz sobie i układasz sobie życie. Tego typu ciężkie przeżycia z przeszłości zawsze zostają w człowieku mimo upływu lat, dlatego warto rozmawiać z kimś o tym, co się czuje by móc pogodzić się z przeszłością. Myślę, że niezbędna jest tu terapia, to dobry krok do przodu. Tobie będzie lżej, może nawet relacja w związku się polepszy. 

Zastanawiam się czy tak wielka chęć posiadania dzieci nie jest spowodowana tym, że chcesz stworzyć model rodziny, której sama nigdy nie miałaś. Jeżeli mogę coś w tej kwestii doradzić, to myślę, że w pierwszej kolejności dobrze by było najpierw ustabilizować swoje emocje, myśli, uczucia poprzez terapię, a dopiero 'świeżym okiem' planować rodzinę. Jesteś młodą kobietą, masz czas na założenie rodziny, a może po studiach uznasz, że chcesz coś zmienić w swoim życiu, albo jeszcze pokorzystać z niego, np. podróżując? Skup się na sobie i swoim szczęściu. 

  • Jestem za to wdzięczny 1
Link do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Cześć. Współczuję utraconej dziecięcej niewinności. Dosyć szybko stałaś się ofiarą problemów swoich rodziców, którzy nie potrafili należycie o Ciebie zadbać. Zamiast zatroszczyć się o Twoje uczucia i obdarzyć miłością, obarczali Cię swoimi problemami, które próbowali wynagrodzić pieniędzmi. Do dzisiaj nosisz w sobie różne emocje z tego okresu, które nie znalazły ujścia i się w Tobie gniotą. Super, że planujesz terapię, bo jeśli trafisz na dobrego terapeutę, to na pewno ogromnie Ci pomoże. Jeśli dobrze przetrawisz swoje uczucia, i jeśli Twój partner będzie tym odpowiednim, którego nie będziesz miała ochoty zdradzać, tak jak Twoja matka ojca, to wszystko będzie w jak najlepszym porządku:) Ale do tego musisz dojść w swoim tempie, bez pośpiechu.  

  • Jestem za to wdzięczny 1
Link do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Dziękuje Wam za odpowiedź. Wezmę pod uwagę Wasze rady i z pewnością udam się na terapię. :) Kiedyś tu wrócę, już po terapii i zobaczymy jak się to wszystko zmieniło. 

Dziękuję jeszcze raz za słowa wsparcia, za zrozumienie.

Miłego dnia, uśmiechajmy się więcej, 
A.

Link do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Gość
Odpowiedz...

×   Wklejony jako tekst z formatowaniem.   Wklej jako zwykły tekst

  Maksymalna ilość emotikon wynosi 75.

×   Twój link będzie automatycznie osadzony.   Wyświetlać jako link

×   Twoja poprzednia zawartość została przywrócona.   Wyczyść edytor

×   Nie możesz wkleić zdjęć bezpośrednio. Prześlij lub wstaw obrazy z adresu URL.

  • SKOCZ DO: 
    Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>

  • PODCASTY.jpg

  • Wpisy blogu

    • 0 komentarzy
      Plotka. Złośliwcy powiadają, że bywa to rodzaj przemocy pośredniej – dokuczania komuś okrężną drogą. Trochę straszne, bo – powołując się na dokument „Dylemat społeczny” – fake news roznosi się w sieci sześć razy szybciej niż fakt. Najwyraźniej rzeczywiście plotki są jak chwasty w ogrodzie; nawet jeśli zrywamy je, nowe rosną prędko. Czasami bywają to chwasty wyjątkowo toksyczne, bo używa ich się chociażby do mobbingu, gnębienia kogoś w miejscu pracy lub w związku z wykonywanym przez niego zajęciem. Na szczęście nie wszystkie plotki są takie złe. Na przykład ktoś kiedyś rozpowiedział, że podobno odziedziczyłem hotel. Kto by pomyślał, jak nagle i drastycznie może wzrosnąć atrakcyjność człowieka... 😆 Tak czy inaczej, uważajmy z tym plotkowaniem i pamiętajmy: plotka niewiele mówi o danej osobie – znacznie więcej o człowieku, który w nią wierzy. Miłego dnia.
    • 0 komentarzy
      Kolejny podcast z cyklu psychologia relacji bez cenzury: 10 zjawisk, które psują związki. Psychologia miłości w kontekście czynników, które mogą zakłócić lub nawet przyczynić się do zakończenia relacji. 
       
       
       
    • 0 komentarzy
      Kiedy ostatnio dane ci było doświadczyć głębokiego relaksu, któremu towarzyszy stan błogości, poczucia harmonii wewnętrznej i kojącego spokoju? Mam nadzieję, że miewasz takie odczucia nierzadko. Jeśli jest jednak inaczej, rozważmy, co można zrobić, aby sytuację poprawić. Wersja audio poniżej, a wersja tekstowa tutaj.
       
       
    • 0 komentarzy
      Nadciąga weekend i być może niektórzy poświęcą chwilę albo dwie na jakiś serial. Nie mam na to za dużo czasu, więc wolę za często do tego typu produkcji nie zasiadać, bo niekiedy ciężko oderwać się. Wstrzemięźliwość we wszystkim – nawet we wstrzemięźliwości, więc robię wyjątki. Jako psycholog cenię barwne postacie, interesujące relacje i tym samy interakcje między bohaterami. Dramaturgia, wątki psychologiczne i niecodzienny obyczajowy kontekst też mają znaczenie. Jeśli zatem ktoś podziela sympatię do takich klimatów, może sięgnąć po „Po złej stronie torów”. Fabuła wciąga, ale jest to zarazem studium głęboko dysfunkcyjnej rodziny, która próbuje sobie radzić w obliczu splotu fatalnych okoliczności. A charaktery poszczególnych postaci zdecydowanie tego nie ułatwiają. Pierwszy sezon jest fenomenalny, natomiast pomimo słabszej jakości sezonu trzeciego, nawet tam dochodzi do takich scen, które wstrząsają nami na tyle mocno, że aż przydałyby się pasy bezpieczeństwa. Mocne. Podobało mi się. A Wy co polecacie?
    • 0 komentarzy
      Feministki głoszą hasło "przemoc ma płeć" (w domyśle - męską). Tymczasem chociażby raport "Diagnoza przemocy wobec dzieci 2023" wskazuje, że: "Sprawcami przemocy psychicznej i fizycznej wobec dzieci ze strony bliskich dorosłych najczęściej byli rodzice - ojcowie (odpowiednio, 39% i 35%) i matki (odpowiednio 43% i 31%)." Niechętnie pokazuje się tego typu dane, ale warto je znać mimo że uporczywie marginalizuje się takie informacje, co stanowi element kultury anulowania (cancel culture, cenzura tego co nie przystaje do ideologii).
      Zachowujmy trzeźwy osąd i wielką czujność, empatię, kiedy widzimy przekazy niewiarygodnie tendencyjne, jednostronne, a przy tym ewidentnie używane do celów politycznych, propagandowych czy nastawione na promocję różnych fundacji pozyskujących środki z budżetów publicznych oraz innych źródeł (w grę często wchodzą bardzo duże kwoty). W takich wypadkach istnieje bowiem ogromne ryzyko, że zostaniemy zmanipulowani lub okłamani. 



  • Ważna informacja

    Chcąc, by psycholog ustosunkował się do pytania zadanego na forum, należy we wstępie podać swój wiek oraz swoją płeć i spełnić warunki podane w instrukcji darmowej porady. Psycholodzy udzielają odpowiedzi w miarę możliwości czasowych. W razie doświadczania nasilonych myśli samobójczych należy skontaktować się z numerem 112 by uzyskać ratunek. Doświadczając złego samopoczucia lub innych problemów można rozważyć też kontakt z telefonami zaufania i pomocowymi - niektóre numery podane są tutaj.

  • 05e7f642-357a-49b3-b1df-737b9aa7b7a1.jpg

  • SKOCZ DO:

  • PODCASTY-OCALSIEBIEpl.jpg

  •  
  • Podcasty i filmy o psychologii

  • Książki o rozwoju osobistym i psychologii

    83eaf72d-ea6e-4a48-ab5f-9aefa9423f3d.jpg

×
×
  • Utwórz nowe...

Ważne informacje

Używając strony akceptuje się Warunki korzystania z serwisu, zwłaszcza wykorzystanie plików cookies.