Bolesne rozstanie.

[Gość sula4444]

Witam. Jestem 42 letnim mężczyzną. 20 lat w związku, 19 lat po ślubie. Dwójka dzieci syn 18 lat i córka 12 lat. Od jakiegoś czasu między mną a żoną zaczeło się coś psuć zero wsparcia, rozmowy wspólnej, spędzanie wspólnego czasu, okazywania uczuć i wogóle. Choruję od 13 lat na depresję. Więc nawet przy tej chorobie nie miałem pomocy. Moje uczucia się zmieniły, jestem bo są dzieci. Żonę traktuję jak koleżankę a nie jak żonę. Problem tkwi w tym, że postanowiłem się rozstać. Wynajołem mieszkanie, mam już klucze, jestem spakowany, znalazłem dodatkową prace by mieć na rachunki, ale nie potrafię zrobić tego ostatecznego kroku. Było jak było ale ciężko jest wszystko tak zmienić z dnia na dzień, żyję cały czas w stresie, z myślą czy dobrze robię, czy dam sobie radę i wogóle. Ciągle nachodzą mnie takie myśli. Nie ma dnia bym nie płakał a raczej ryczał z bezsilności. Nie wiem co robić poprostu. Nie wiem czy żyć w nijakim związku i mieć kogoś przy sobie, bo ciężko będzie mi uwierzyć, że coś się zmieni. Bo już kilka razy próbowałem coś z tym zrobić i nigdy do końca to nie wyszło naprawa relacji między nami. Czy odejść i zastanawiać się całe życie czy dobrze zrobiłem. Zastanawiam się czy też leki które biorę na depresję temu się nie przyczyniają, że nie myślę tak jak powinienem. Bardzo proszę o pomoc, nie chcę się już zadręczać, płakać, chciałbym w końcu noc przespać. Wszystko mnie już w środku boli. 😢😢

[Kwiat_muzyki]

Witam serdecznie, 

Myślę, że w Twoim przypadku dobrym rozwiązaniem byłoby po prostu usiąść na spokojnie i wypisać sobie dobre i złe strony: zostania w tej relacji jak i wyprowadzki i rozpoczęcia nowego życia. Przemyśl sobie dokładnie czy aby na pewno uczucie do żony wygasło, zastanów się co kiedyś sprawiło, że wybrałeś właśnie tą kobietę na żonę, a jak jest teraz. Może wspólna szczera rozmowa wiele by zmieniła, może ona też czuje wypalenie w tym związku? 20 wspólnych lat to ogrom czasu, może jest jeszcze szansa aby to uratować. Na spokojnie zastanów się nad całą sytuacją, najlepiej wspólnie z żoną, może dojdziecie oboje do jakiś wniosków? 3mam kciuki   

[Gość sula4444]

Od dwóch dni nie mieszkamy już razem. Wyprowadziłem się. Powiem szczerze, że nie wiem jak mam na to patrzeć. Nie interesuje ją nic. Jest jakby obojętna czy jestem tam czy nie. Nawet nie zapyta się jak się czuję, jak to znoszę i wogóle. Poprostu odczuwam to tak jakby miała to gdzieś. Zresztą do dzieci ma podobne podejście. Poprostu są bo są. Jedynie co mi doskwiera to straszna tęsknota za córką. To jedyny wielki minus tego wszystkiego. 

[Kwiat_muzyki]

Myślę, że dobrze by było ustalić zasady widywania się z córką, żeby ona jak najmniej odczuła tą separację. Dzieci bardzo przeżywają rozstania rodziców. Po takiej wyprowadzce będziesz mógł spojrzeć na wszystko z boku, zastanowić się, czego byś chciał, gdzie Ci lepiej. Zobaczysz, czy żona próbuje nawiązać z Tobą kontakt, czy się interesuje. Gdybym była na Twoim miejscu skupiłabym się na sobie i swoim szczęściu oraz oczywiście szczęściu dzieci. Jeżeli faktycznie czujesz się nieszczęśliwy w tym małżeństwie i Twoja żona nie wykazuje chęci poprawy tego stanu to myślę, że warto zacząć wszystko od nowa. Nikt za Ciebie nie przeżyje życia, to Ty masz czuć się szczęśliwy, dąż do tego. Już zrobiłeś duży krok, reszta z czasem się ułoży tylko trzeba być cierpliwym i na spokojnie poukładać sobie wszystko w głowie. Zmiany są nie raz niezbędne w naszym życiu, spróbuj to odebrać jako nowy, lepszy początek. 

[Gość sula4444]

Po dwóch miesiącach wróciłem, bo nie mogłem dać sobie rady, że nie mam córki na codzień. Był to impuls, nie potrafiłem ogarnąć myśli. Był to ogromny błąd by wrócić. Od miesiąca jestem w domu z dziećmi, córka się cieszy ale moja psychika jest już w totalnej rozsypce, bo mam nawrót depresji. Bez pomocy i wsparcia. 😔