Skocz do zawartości

wahania nastroju, paranoja, natrętne myśli, niska samoocena, overthinking


herka

Polecane posty

Postanowiłam napisać ten post, bo łzy wylewane od kilku godzin sprawiają, że sama nie mogę obiektywnie spojrzeć na sytuację, w której totalnie się zgubiłam. Na początku chciałabym poprosić o wyzbycie się wszelkich osądów, opinii oraz uprzedzeń aż do przeczytania posta w całości. To nie będzie łatwe ani dla mnie, ani dla was. 

Wszystko zaczęło się stosunkowo niedawno. Jestem osobą emocjonalną, a co za tym idzie również wybuchową. To w połączeniu ze skłonnościami do paranoi i wyolbrzymiania wszystkiego co się dzieje stanowi dla mnie niezbyt duże pole do popisu w temacie relacji międzyludzkich. Ale takową nawiązałam, relacje. Nie miała jednak szans się rozwinąć, bo moje popierdolone alter ego postanowiło potraktować ów osobę jak gowno, by koniec końców ją odprawić. Tak to wyglądało. Dodam, że wszystko dzieje się w strefie internetu. Wykorzystałam fakt, że to tylko internet i powstała zupełnie nowa tożsamość. Bez większych celów. Służyła mi jako podpora, dowód, że mogę być lepsza, przedostawania się do miejsc, w które prawdziwa ja nie miała dostępu i wreszcie próbie nawiązania jakiejkolwiek relacji, która by nie spłonęła (oczywiście podpalona przeze mnie). Zgadza się. Udawałam kogoś kim nie jestem, ukradłam komuś tożsamość i twarz. To jest okropne, ja o tym wiem, ale jako ta druga ja miałam okazje poznać fantastycznego chłopaka. Co ciekawe to ten sam, co z wątku wyżej. I tym razem było indziej. Zgrzyty jak najbardziej między nami istniały, ale były zaledwie wierzchołkiem góry lodowej, cała reszta była wspaniała. Każda minuta, każdy dzień, wszystko było po prostu idealne, on taki był. Przysięgam, że jest cholernym aniołem. Zakochał się we mnie, dacie wiarę? Naprawdę to zrobił. Ja też nie wychodzę ze zdziwienia, ale się zakochał. I ja... ja też poczułam coś więcej. Choć nawet tego nie planowałam. Dzień za dniem zaczynaliśmy i kończyliśmy razem, a ja jednocześnie byłam najszczęśliwsza i najsmutniejsza na świecie, wiedząc, że wszystko co mówi do mnie i o mnie, tak naprawdę nie mówi z myślą o mnie. Chciałam mu wyznać prawdę, zaczęłam nawet układać sobie słowa i mysli w głowie i gdy już byłam gotowa stawić czoła temu, co zrobiłam zawsze mi coś przeszkadzało. Co jakiś czas w wiadomości z wyznaniem prawdy dodawałam jakiś wątek i wyjaśnienie, aż ta wiadomość zaczęła być dłuższa niż największy z oceanów. Prawda w końcu wyszła na jaw, nie ode mnie. Wyręczylo mnie kilka innych osób, które oboje znamy, jedyne co mogłam zrobić to pozwolić mu również poznać moja wersje i wówczas podzieliłam się powstałą wiadomością. I wiecie co? Zrozumiał to i chciał dać NAM szanse. W końcu prawdziwym nas, ale... No właśnie, ale. Osoby które postanowiły mnie ubiec w powiedzeniu mu prawdy zaczęły zachowywać się jak zwierzęta. Obrażać mnie, wyśmiewać, upokarzać, powstało ze tak powiem koło wzajemnej nienawiści mnie, składające się z kilkunastu osób, które nawet nie chciały poznać mojej wersji, ani zwyczajnie porozmawiać, zaczęli po prostu zrównywać mnie z ziemia. I poniekąd mieli racje. Jestem bezwartościowym gownem, które nie zasługuje na... na nic. A już na pewno nie na niego. Wracając do niego. Moje paranoje znów wzięły nade mną górę. On mi wybacza, a co robię ja? Awanturę, że jest przeciwko mnie, że pewnie naśmiewa się wraz z nimi. Nie wiem jak wyglada prawda, ale nie potrafię wyrzucić z głowy obrazu gdy rzeczywiście właśnie tak się dzieje. Choć zapewniał mnie ze nie, ja jednak nie dawałam za wygrana, aż... Aż się wykończył. Psychicznie. Wiem, że najrozsądniejszym posunięciem byłoby pozwolić umrzeć tej relacji na tym, a nie innym etapie, ale ja nie chce, by był to koniec. Za niecałe dwa tygodnie mieliśmy się spotkać, chce by to miało miejsce. Chce poczuć jego zapach i ramiona zakleszczajace się wokół mojego ciała. Każdy komunikator z fałszywa tożsamością został unicestwiony poza jednym. Kontem na discordzie, gdzie oczekuje jego reakcji na ostatnią wiadomość, w której definitywnie stawia na mnie krzyżyk, albo pozwala mi wciąż być częścią jego życia. Mój problem brzmi następująco. Jak poradzić sobie z natrętnymi myślami i wizjami, że działa przeciwko mnie, jeśli zdoła mi wybaczyć (już drugi raz) i przy mnie zostanie? Albo jeśli dojdzie do najczarniejszego ze scenariuszy i zdecyduje, że chce spokoju (co w całości uszanuje - umówmy się), jak mam zacząć wrócić do normalności bez niego? Do funkcjonowania bez niego? Ja dosłownie spać nie mogę, gdy jesteśmy skłóceni, a teraz to już w ogóle. Nie mogę spać, nie mogę jeść, nie mogę się skupić, jedyne na co mnie stać to płacz i ciagle niekończące się mysli, które mnie dobijają. Mimo okropnego zachowania, zaręczam - nie jestem potworem, jestem zagubiona. Może ta jedna rzecz nie przeświadczy o mnie i mimo wszystko zdołam nakłonić was do zabrania głosu, może minimalnej pomocy, albo otworzenia mi oczu. To mnie przerosło... W trakcie pisania tego monologu dostałam wyczekiwana odpowiedz od niego. Była bogata w słowa, jednak ja ograniczę się jedynie do dwóch - poddał się. Jestem wrakiem. Pieprzonym wrakiem. Potrafię już myśleć tylko o tym. 

 

 

Muszę dodać, że choć post jest pisany w konkretnej sprawie, to problemy takie jak wahania nastroju, paranoja, natrętne myśli, niska samoocena i skłonności sadystyczne (potrafię wykorzystywać coś przeciwko komuś, zadawać rany w „obronie”) towarzyszą mi od lat. Nie mam zamiaru sama siebie diagnozować, lekarzem nie jestem, jednak z roku na rok jest coraz gorzej, ja jestem coraz gorsza i moje samopoczucie jest coraz gorsze. Jeśli nie istnieje na to wszystko wyjaśnienie w postaci problemów na podłożu psychicznym to... jak mam żyć z tym, że jestem okropnym człowiekiem? Nie znam nikogo bardziej toksycznego od siebie. Chciałabym przez chwile mieć spokój we własnej głowie i nie musieć brzydzić się swojego charakteru, czynów i zachowań. Nie wiem czemu to wszystko, co ma miejsce tak naprawdę ma miejsce. Nie wiem co jest ze mną nie tak. 

Link do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 3 weeks later...

Przykro mi z powodu z Twojego związku. Może czegoś nie doczytałem, ale nie wiem na czym opierasz poczucie bycia okropnym człowiekiem? Na tym, że podszyłaś się pod czyjąś tożsamość w Internecie? Na tym, że uległaś ciężkim zaburzeniom? Myślę, że zdecydowanie (ale to nadal tylko moja opinia) powinnaś skontaktować się z psychiatrą i jeśli masz taką możliwość rozpocząć terapię. Objawy, które opisujesz niestety skądś kojarzę... I mogę Ci tylko powiedzieć, że potrafią ustępować po kilku, kilkunastu tygodniach przy pomocy leków. Gdy terapia się rozkręca (a na to potrzebowałem miesięcy) pozwala przepracować różne problemy, nauczyć się żyć ze swoją przeszłością, ustrzec (przynajmniej w jakimś stopniu) przed różnymi niebezpieczeństwami. Na pewno powinnaś się zastanowić, co wpływa na Twój paranoiczny obraz rzeczywistości, czego dotyczą Twoje natrętne myśli i wizje (i jakie może mieć to podłoże poza sytuacją, którą opisujesz), tak samo overthinking i Twoja wybuchowość. Warty zastanowienia jest też powód, dlaczego postanowiłaś przyjąć inną tożsamość. Zaakceptuj siebie - bez tego trudno o pracę nad sobą. Chcesz się zmienić i poprawić jakość swojego życia - potrzeba do tego sporo pracy pod okiem specjalistów, ale jest to możliwe. I mam nadzieję, że uda Ci się. Najpierw będzie jeden dobry dzień, później dwa i małymi kroczkami będziesz oddalać się od miejsca w którym teraz jesteś i które przysparza Ci wiele cierpienia. 

Link do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Gość
Odpowiedz...

×   Wklejony jako tekst z formatowaniem.   Wklej jako zwykły tekst

  Maksymalna ilość emotikon wynosi 75.

×   Twój link będzie automatycznie osadzony.   Wyświetlać jako link

×   Twoja poprzednia zawartość została przywrócona.   Wyczyść edytor

×   Nie możesz wkleić zdjęć bezpośrednio. Prześlij lub wstaw obrazy z adresu URL.

  • SKOCZ DO: 
    Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>

  • PODCASTY.jpg

  • Wpisy blogu

    • 0 komentarzy
      Plotka. Złośliwcy powiadają, że bywa to rodzaj przemocy pośredniej – dokuczania komuś okrężną drogą. Trochę straszne, bo – powołując się na dokument „Dylemat społeczny” – fake news roznosi się w sieci sześć razy szybciej niż fakt. Najwyraźniej rzeczywiście plotki są jak chwasty w ogrodzie; nawet jeśli zrywamy je, nowe rosną prędko. Czasami bywają to chwasty wyjątkowo toksyczne, bo używa ich się chociażby do mobbingu, gnębienia kogoś w miejscu pracy lub w związku z wykonywanym przez niego zajęciem. Na szczęście nie wszystkie plotki są takie złe. Na przykład ktoś kiedyś rozpowiedział, że podobno odziedziczyłem hotel. Kto by pomyślał, jak nagle i drastycznie może wzrosnąć atrakcyjność człowieka... 😆 Tak czy inaczej, uważajmy z tym plotkowaniem i pamiętajmy: plotka niewiele mówi o danej osobie – znacznie więcej o człowieku, który w nią wierzy. Miłego dnia.
    • 0 komentarzy
      Kolejny podcast z cyklu psychologia relacji bez cenzury: 10 zjawisk, które psują związki. Psychologia miłości w kontekście czynników, które mogą zakłócić lub nawet przyczynić się do zakończenia relacji. 
       
       
       
    • 0 komentarzy
      Kiedy ostatnio dane ci było doświadczyć głębokiego relaksu, któremu towarzyszy stan błogości, poczucia harmonii wewnętrznej i kojącego spokoju? Mam nadzieję, że miewasz takie odczucia nierzadko. Jeśli jest jednak inaczej, rozważmy, co można zrobić, aby sytuację poprawić. Wersja audio poniżej, a wersja tekstowa tutaj.
       
       
    • 0 komentarzy
      Nadciąga weekend i być może niektórzy poświęcą chwilę albo dwie na jakiś serial. Nie mam na to za dużo czasu, więc wolę za często do tego typu produkcji nie zasiadać, bo niekiedy ciężko oderwać się. Wstrzemięźliwość we wszystkim – nawet we wstrzemięźliwości, więc robię wyjątki. Jako psycholog cenię barwne postacie, interesujące relacje i tym samy interakcje między bohaterami. Dramaturgia, wątki psychologiczne i niecodzienny obyczajowy kontekst też mają znaczenie. Jeśli zatem ktoś podziela sympatię do takich klimatów, może sięgnąć po „Po złej stronie torów”. Fabuła wciąga, ale jest to zarazem studium głęboko dysfunkcyjnej rodziny, która próbuje sobie radzić w obliczu splotu fatalnych okoliczności. A charaktery poszczególnych postaci zdecydowanie tego nie ułatwiają. Pierwszy sezon jest fenomenalny, natomiast pomimo słabszej jakości sezonu trzeciego, nawet tam dochodzi do takich scen, które wstrząsają nami na tyle mocno, że aż przydałyby się pasy bezpieczeństwa. Mocne. Podobało mi się. A Wy co polecacie?
    • 0 komentarzy
      Feministki głoszą hasło "przemoc ma płeć" (w domyśle - męską). Tymczasem chociażby raport "Diagnoza przemocy wobec dzieci 2023" wskazuje, że: "Sprawcami przemocy psychicznej i fizycznej wobec dzieci ze strony bliskich dorosłych najczęściej byli rodzice - ojcowie (odpowiednio, 39% i 35%) i matki (odpowiednio 43% i 31%)." Niechętnie pokazuje się tego typu dane, ale warto je znać mimo że uporczywie marginalizuje się takie informacje, co stanowi element kultury anulowania (cancel culture, cenzura tego co nie przystaje do ideologii).
      Zachowujmy trzeźwy osąd i wielką czujność, empatię, kiedy widzimy przekazy niewiarygodnie tendencyjne, jednostronne, a przy tym ewidentnie używane do celów politycznych, propagandowych czy nastawione na promocję różnych fundacji pozyskujących środki z budżetów publicznych oraz innych źródeł (w grę często wchodzą bardzo duże kwoty). W takich wypadkach istnieje bowiem ogromne ryzyko, że zostaniemy zmanipulowani lub okłamani. 



  • Ważna informacja

    Chcąc, by psycholog ustosunkował się do pytania zadanego na forum, należy we wstępie podać swój wiek oraz swoją płeć i spełnić warunki podane w instrukcji darmowej porady. Psycholodzy udzielają odpowiedzi w miarę możliwości czasowych. W razie doświadczania nasilonych myśli samobójczych należy skontaktować się z numerem 112 by uzyskać ratunek. Doświadczając złego samopoczucia lub innych problemów można rozważyć też kontakt z telefonami zaufania i pomocowymi - niektóre numery podane są tutaj.

  • 05e7f642-357a-49b3-b1df-737b9aa7b7a1.jpg

  • SKOCZ DO:

  • PODCASTY-OCALSIEBIEpl.jpg

  •  
  • Podcasty i filmy o psychologii

  • Książki o rozwoju osobistym i psychologii

    83eaf72d-ea6e-4a48-ab5f-9aefa9423f3d.jpg

×
×
  • Utwórz nowe...

Ważne informacje

Używając strony akceptuje się Warunki korzystania z serwisu, zwłaszcza wykorzystanie plików cookies.