nerwica?

[chmielusiabesos]

Mam na imie Ola. Mam 17 lat za dwa miesiace 18 . Zglaszam sie tu bo nie mam mozliwosci pojscia do psychologa (zaraz powiem dlaczego). Problem zaczal sie okolo rok temu. Stracilam chlopaka, najlepsza przyjaciolke i grupke znajomych. Zostalam po prostu zniszczona, sama. Bardzo sie na mnie to odbijalo i mialwm wtedy ciezki czas. Byc moze to jest podloze tego co sie dzieje aktualnie. Rok przetrwalam, bywaly lepsze i gorsze dni, udalo mi sie podniesc. Jednak od kilku miesiecy (mniej wiecej wrzesien) wszystko zaczelo sie komplikowac. Czuje sie po prostu tak strasznie zle. Nie chce mi sie zyc, patrze na swiat pesymistycznie, nie widze w niczym sensu. Mniej wiecej od wakacji zaczelam miec problemy z ukladem moczowym. Mianowicie- ciagle uczucie parcia na pecherz. Sytuacja byla przeze mnie olewana bo w koncu wakacje. Zaczela sie szkola a ja po prostu jux nie potrafilam usiedziec w lawce szkolnej. lecialam do lazienki, ale i tak nie dawalo to zadnej ulgi. Trafilam do szpitala. Tam wykonano mi badania-wszystko w normie. Podawano mi hydroksyzyne bo doktor uwazal ze to nerwica. Jednak nie wezwal zadnego psychologa ktory by to potwierdzil. Mama wypisala mnie na wlasne zadanie za moja namowa, czulam sie tam okropnie, jakby bagatelizowano moj problem. Wyszlam ze szpitala, bylam u lekarza od ktorego dostalam antybiotyk na zapalenie pecherza (ktorego notabene nie mialam). Leki nie zadzialaly. Mama sprawe olala. Czulam sie okropnie. Samookaleczam sie bo nie potrafie sobie juz radzic. Sugerowalam mamie pojscie do psychologa, jednak bez skutku. Jej zdaniem Bog znajduje dla kazdego droge, a ja mam sie czesciej usmiechac i nie przejmowac. Tak o. Problem z pecherzem niestety trwa do dzis i strasznie mnie meczy. Przy okazji to co doskwiera mojej psychice tez jest odbiegajace od normy. Nie wiem co mam ze soba zrobic. Mam wrazenie ze zostalam olana przez wszystkich, nawet nie mam komu sie wygadac bo kogo by to obchodzilo? Prosze o pomoc...

[adrian0@interia.pl]

Cześć Ola chcesz pogadać ? zostawie mejla adrian0@interia.pl . Trzymaj się

[turkuć_podjadek]

To smutne, że będąc w tak ciężkim stanie jesteś sama ze sobą i nawet matka nie chce pomóc, bo zrzuca odpowiedzialność na jakiegoś Boga, który musi być tak samo bezduszny jak ona Już samo wychowanie przez taką matkę musi być trudne, a na pewno dziwne. Do tego ta sytuacja sprzed roku, która, jak mówisz, zniszczyła Cię. Jeśli się po niej nie odbudowałaś, to zapewne nadal czujesz się "zniszczona". Twój umysł jest tak przeciążony, że ucieka z ciała, a żeby do ciała wrócić, poczuć pewną ulgę, poczuć swoje ciało - musisz się ciąć. Samookaleczasz się przecinając skórę, jak domniemam, tak?

Są ludzie, których obchodzi zdrowie innych ludzi, i z kimś takim powinnaś poważnie porozmawiać. Poczujesz się bezpiecznie, zostaniesz zrozumiana, przez drugą osobę, nawiążesz wspierającą więź. To będzie dobry początek do zabrania się za cały niepotrzebny i toksyczny syf, który masz w głowie. 

Za 2 miesiące będziesz pełnoletnia - sama pójdź do psychologa. Jak nie masz kasy, to możesz pójść za darmo do poradni zdrowia psychicznego i tam rozmawiać z psychologiem. Albo spróbuj pogadać z tym kolegą wyżej, chociaż raczej wątpię, że skorzystasz z propozycji, bo to trochę głupio tak zwierzać się nie wiadomo komu z internetu (dlatego sam też tego Tobie nie proponuję), ale może Adrian akurat jest dobrym człowiekiem z dużym sercem