Skocz do zawartości

Polecane posty

Cześć, witajcie

Jest tego tak dużo, że nawet nie wiem od czego zacząć. Jestem młodą kobietą, lat 22. Jako dziecko cierpiałam na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, tzw. muszę dotknąć, a jak nie dotknę to umrze cała moja rodzina. Nigdy nie byłam na to badana. Przeszło samo, jak u większości dzieci tym dotkniętych. Pochodzę z rozbitej rodziny, która w moim wczesnym dzieciństwie miała patologiczne aspekty. Wychowałam się praktycznie bez ojca, chociaż dobrze go znam i mieszkał kilka ulic dalej. Po prostu niezbyt byłam mu na rękę. Wychowała mnie babcia i mama. Babcia niestety zmarła w 2017 roku. 

Przez całe moje życie analizowałam mój charakter w poszukiwaniu moich słabych punktów i wyciąganiu wniosków na temat ich genezy. Za największą moją wadę uważałam nadgorliwość. Im bardziej się temu przyglądałam, tym częściej dochodziłam do wniosku, że to chyba jednak nie to. W 2018 roku zamieszkałam w swoim mieszkaniu w miejscowości dotąd mi nieznanej. Podjęłam również pierwszą poważną pracę w banku. W styczniu 2019 poznałam mojego obecnego partnera, z którym mieszkam od ponad roku. Od samego początku sąsiedzi doprowadzali mnie do szału. Nie są jakoś ponadprzeciętnie namolni. Denerwuje mnie po prostu to, że są, że stawiają mi ograniczenia. Sami nie stosują się do zasad. Że ich głupie dzieci latem potrafią cały dzień stać pod balkonem i naprzemiennie płakać, krzyczeć, wymuszać, a oni ich tylko przekrzykują. Tak rozpoczęła się moja nienawiść do wcześniej ukochanego mieszkania.

Miesiąc temu byłam zmuszona zmienić pracę. Wynikało to z epidemii, ale myślę, że wyszło mi na dobre. Również pracuje w banku, więc nie zaczynam od zera. Mam realne możliwości rozwoju, świetny zespół pełen ludzi z pasjami i wiedzą. Zarabiam mniej, ale nie na tyle mało, żeby płakać. Zaczęłam również studia zaoczne. Cały dzień nie ma mnie w domu, bo do pracy dojeżdżam 30 km w jedną stronę, a w weekendy mam studenckie zjazdy. 

Z partnerem przestało mi się układać. Wiem, że jestem wobec niego oziębła. Nie robię tego celowo, po prostu czuje, że chcę mieć spokój, chociaż wcześniej to on był dla mnie azylem. 

3 miesiące temu przygarnęliśmy małego kotka z ulicy. Jest niemiłosiernie niedobry, niewdzięczny i strasznie wszystko psuje. Wtedy chyba wszystko tak naprawdę we mnie pękło. Często płakałam z bezsilności, kiedy rozwalił mi kolejny worek ze śmieciami. Wszystko przestało być poukładane i na swoim miejscu. Przestałam kontrolować to, co się dzieje w domu. Nagle na wszystko zaczęło mi brakować miejsca. Mieszkanie, z tego fajnego i przestronnego, zrobiło się klitką bez wyjścia z cholernymi sąsiadami. Kiedy po raz kolejny nie mam miejsca, żeby np. odłożyć torbę z zakupami to wszystkim rzucam. Dopiero jak się zrobi porządny bałagan, a ja odetchnę, to zabieram się do sprzątania. Najmniejsza rzecz wyprowadza mnie z równowagi. Dzisiaj na przykład kot zesikał mi się na podłogę. Pokornie poszłam posprzątać. Kiedy miałam całe brudne ręce zaczął sam dzwonić budzik w telefonie, który według mnie był wyłączony. I się coś zacięło. Nie przestawał dzwonić. Nawet nie wiem kiedy się zerwałam z miejsca i pobiegłam rzucić nim o stół. To nie jest do mnie podobne, bo ten telefon jest cholernie drogi i zawsze traktuje go z należytą starannością. Kiedy dotarło do mnie, co zrobiłam, sprawdziłam go sto razy z każdej strony i wróciłam do sprzątania. Po sprzątaniu poszłam po zmiotkę. Mam tam tyci śmietnik, ponieważ żaden inny się nie mieści, bo nie ma na niego miejsca... było tam dosłownie kilka śmieci i już nie mogłam wyciągnąć szufelki. W sekundę cały śmietnik latał po kuchni. Posprzątałam to dopiero, jak pozamiatałam i odłożyłam szufelkę starannie na miejsce. Celowo podkreślam słowa 'starannie', ponieważ zwracam uwagę na każdy szczegół. 

Napisałam w tytule o zaburzeniach anakastycznych, bo z samej definicji myślę, że do mnie pasują. Na pewno nie jestem pedantką, bo mam w domu przeciętną czystość, a miejscami wręcz brud, bo wszystko leży na sobie w kupie, bo nie mam jak tego rozłożyć i umiejscowić. Ja uważam, że spokój mi da wybudowanie domu na cichej wsi. Ale do tego jeszcze co najmniej kilka lat - i jak do tego czasu żyć i nie zwariować?

Link do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chodzi o kotka, to może być łowczy kotek - taki typ potrzebuje cały czas polować, jeśli zostanie zamknięty w mieszkaniu to będzie wariował i nie przejdzie mu nawet w dorosłości. Siostra miała takiego sierściucha, był agresywny, nie lubił się głaskać, gryzł kwiaty, drapał meble, ogólnie utrapienie. Przenieśli go do rodziców na wieś, kotek mógł wychodzić kiedy chciał (głównie polują w nocy) od razu się uspokoił, tyle że co drugi dzień przynosił mysz (często żywą). Także, jeśli to ten typ kotka, to albo trzeba go wypuszczać na noc, a jeśli to niemożliwe, przenieść w miejsce gdzie będzie mógł polować.

A co do meritum, sam mam zdiagnozowane zaburzenie anankastyczne - chociaż nie są to podręcznikowe objawy. To co opisujesz, to nie koniecznie musi być zaburzenie tego typu, samemu bardzo trudno jest się zdiagnozować, możliwe, że jest to nawet niewykonalne. Przez całe życie nie wpadłem na to co mi jest, a wystarczyły dwie wizyty u psychologa. Wiem, że brzmi jakbym był tutaj podstawiony ;) , ale moja rada jest taka: idź na dwie sesje do psychologa (teraz to chyba przez skype). Muszą być dwie, ponieważ na pierwszej psycholog nie zdąży Cię wypytać plus postawić diagnozę, po prostu za mało czasu. W moim przypadku było tak, że wszystkiego dowiedziałem się na drugiej sesji, a trzecia była według mnie zbędna (zważywszy ile musiałem za nią zapłacić). Tak więc dwie sesje, a Twoje życie może się zmienić, prawdopodobnie wyjaśnią się zagadki, które dręczą Cię przez całe życie 😁

Link do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Gość
Odpowiedz...

×   Wklejony jako tekst z formatowaniem.   Wklej jako zwykły tekst

  Maksymalna ilość emotikon wynosi 75.

×   Twój link będzie automatycznie osadzony.   Wyświetlać jako link

×   Twoja poprzednia zawartość została przywrócona.   Wyczyść edytor

×   Nie możesz wkleić zdjęć bezpośrednio. Prześlij lub wstaw obrazy z adresu URL.

  • SKOCZ DO: 
    Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>

  • PODCASTY.jpg

  • Wpisy blogu

    • 0 komentarzy
      Plotka. Złośliwcy powiadają, że bywa to rodzaj przemocy pośredniej – dokuczania komuś okrężną drogą. Trochę straszne, bo – powołując się na dokument „Dylemat społeczny” – fake news roznosi się w sieci sześć razy szybciej niż fakt. Najwyraźniej rzeczywiście plotki są jak chwasty w ogrodzie; nawet jeśli zrywamy je, nowe rosną prędko. Czasami bywają to chwasty wyjątkowo toksyczne, bo używa ich się chociażby do mobbingu, gnębienia kogoś w miejscu pracy lub w związku z wykonywanym przez niego zajęciem. Na szczęście nie wszystkie plotki są takie złe. Na przykład ktoś kiedyś rozpowiedział, że podobno odziedziczyłem hotel. Kto by pomyślał, jak nagle i drastycznie może wzrosnąć atrakcyjność człowieka... 😆 Tak czy inaczej, uważajmy z tym plotkowaniem i pamiętajmy: plotka niewiele mówi o danej osobie – znacznie więcej o człowieku, który w nią wierzy. Miłego dnia.
    • 0 komentarzy
      Kolejny podcast z cyklu psychologia relacji bez cenzury: 10 zjawisk, które psują związki. Psychologia miłości w kontekście czynników, które mogą zakłócić lub nawet przyczynić się do zakończenia relacji. 
       
       
       
    • 0 komentarzy
      Kiedy ostatnio dane ci było doświadczyć głębokiego relaksu, któremu towarzyszy stan błogości, poczucia harmonii wewnętrznej i kojącego spokoju? Mam nadzieję, że miewasz takie odczucia nierzadko. Jeśli jest jednak inaczej, rozważmy, co można zrobić, aby sytuację poprawić. Wersja audio poniżej, a wersja tekstowa tutaj.
       
       
    • 0 komentarzy
      Nadciąga weekend i być może niektórzy poświęcą chwilę albo dwie na jakiś serial. Nie mam na to za dużo czasu, więc wolę za często do tego typu produkcji nie zasiadać, bo niekiedy ciężko oderwać się. Wstrzemięźliwość we wszystkim – nawet we wstrzemięźliwości, więc robię wyjątki. Jako psycholog cenię barwne postacie, interesujące relacje i tym samy interakcje między bohaterami. Dramaturgia, wątki psychologiczne i niecodzienny obyczajowy kontekst też mają znaczenie. Jeśli zatem ktoś podziela sympatię do takich klimatów, może sięgnąć po „Po złej stronie torów”. Fabuła wciąga, ale jest to zarazem studium głęboko dysfunkcyjnej rodziny, która próbuje sobie radzić w obliczu splotu fatalnych okoliczności. A charaktery poszczególnych postaci zdecydowanie tego nie ułatwiają. Pierwszy sezon jest fenomenalny, natomiast pomimo słabszej jakości sezonu trzeciego, nawet tam dochodzi do takich scen, które wstrząsają nami na tyle mocno, że aż przydałyby się pasy bezpieczeństwa. Mocne. Podobało mi się. A Wy co polecacie?
    • 0 komentarzy
      Feministki głoszą hasło "przemoc ma płeć" (w domyśle - męską). Tymczasem chociażby raport "Diagnoza przemocy wobec dzieci 2023" wskazuje, że: "Sprawcami przemocy psychicznej i fizycznej wobec dzieci ze strony bliskich dorosłych najczęściej byli rodzice - ojcowie (odpowiednio, 39% i 35%) i matki (odpowiednio 43% i 31%)." Niechętnie pokazuje się tego typu dane, ale warto je znać mimo że uporczywie marginalizuje się takie informacje, co stanowi element kultury anulowania (cancel culture, cenzura tego co nie przystaje do ideologii).
      Zachowujmy trzeźwy osąd i wielką czujność, empatię, kiedy widzimy przekazy niewiarygodnie tendencyjne, jednostronne, a przy tym ewidentnie używane do celów politycznych, propagandowych czy nastawione na promocję różnych fundacji pozyskujących środki z budżetów publicznych oraz innych źródeł (w grę często wchodzą bardzo duże kwoty). W takich wypadkach istnieje bowiem ogromne ryzyko, że zostaniemy zmanipulowani lub okłamani. 



  • Ważna informacja

    Chcąc, by psycholog ustosunkował się do pytania zadanego na forum, należy we wstępie podać swój wiek oraz swoją płeć i spełnić warunki podane w instrukcji darmowej porady. Psycholodzy udzielają odpowiedzi w miarę możliwości czasowych. W razie doświadczania nasilonych myśli samobójczych należy skontaktować się z numerem 112 by uzyskać ratunek. Doświadczając złego samopoczucia lub innych problemów można rozważyć też kontakt z telefonami zaufania i pomocowymi - niektóre numery podane są tutaj.

  • 05e7f642-357a-49b3-b1df-737b9aa7b7a1.jpg

  • SKOCZ DO:

  • PODCASTY-OCALSIEBIEpl.jpg

  •  
  • Podcasty i filmy o psychologii

  • Książki o rozwoju osobistym i psychologii

    83eaf72d-ea6e-4a48-ab5f-9aefa9423f3d.jpg

×
×
  • Utwórz nowe...

Ważne informacje

Używając strony akceptuje się Warunki korzystania z serwisu, zwłaszcza wykorzystanie plików cookies.