Poddałem się, ale boję się umrzeć

[lamelamelame]

Praktycznie odkąd znam życie jest ono ciężkie i mam go już dość. W podstawówce nie byłem popularny, w gimnazjum czułem się najlepiej aż do półrocza 3 klasy. Spaliłem się na Słońcu i coś się stało z moją twarzą. Od tamtego czasu wszyscy ludzie zawsze się na mnie gapili, wyśmiewali, w liceum mnie zgnojono, licencjat robiłem przez neta. Po co to wszystko było?

Nikt mnie już nie kocha, nie lubi. Nie mam kolegów, tym bardziej przyjaciół. Wszystkie moje relacje z ludźmi to były same zawody. Rodzice już mają dość mnie, widzę i czuję to. Mój stan się pogarsza z dnia na dzień. Tak fatalnie jeszcze nie było. 32 lata i wszystko idzie ku upadkowi. Moje rodzeństwo też już się mną nie interesuje. Wszyscy mają mnie dosyć. 

Nienawidzę ludzi i siebie. Żałuję, że przyszedłem na ten świat. Moje życie to nieustanna udręka. Jestem pouzależniany przez tych pseudolekarzy różnymi psychotropami. Nie cieszy mnie nic. Od kilku dni jestem wybuchowy. Tracę nad sobą panowanie i płaczę nieustannie. Chcę już tylko leżeć i spać, i nie śnić o niczym,bo nawet w snach przeżywam koszmary. Moje zainteresowania już dawno szlag trafił. Czuję się jakby w innym świecie, derealizacja na fulla. Brak jakiejkolwiek motywacji, by zmienić coś. Nie dbam o siebie, bo i tak mam brzydkiego ryja, z którego ludzie się śmieją.

Mam nerwicę, wszystko mnie denerwuje 100x bardziej niż powinno. Przestałem oglądać jakiekolwiek filmy, czytać czy cokolwiek, bo boję się o los głupich bohaterów. Dostaję nerwicy przy załatwianiu typowych rzeczy. Nie stać mnie już na zmianę, jestem straconym przypadkiem i wszyscy mnie opuścili, nawet "koledzy" z internetu. Wychrzaniłem Fejsa, Messengera i Twittera, i tak nikt nigdy do mnie nie pisał. A jak pisał, to rozdrapywał stare rany.

Jak zdobyć pistolet? Bo tylko tym bym się nie bał zabić. Strzał w skroń i po sprawie.

Moim jedyną nadzieją jest, że jest reinkarnacja i dostanę drugą szansę. W tym świecie już nie liczę na nic poza wyzwiskami od ojca alkoholika, krzyków matki i brak jakiegokolwiek kontaktu z siostrą, mimo że mieszka w tym samym mieszkaniu, i bratem, którego żona nastawiła przeciw mnie.

Zrywam kontakty ze wszystkimi, kim się da, bo z doświadczenia wiem, że relacje międzyludzkie w moim wypadku to czysty koszmar i ból. 

Jestem samotny, dlatego próbuję pozbyć się rozmowy z ludźmi w ogóle. 

Doznałem także kryzysu, w którym dostrzegłem, że nic co robimy nie ma sensu. Najmniejszego. Wszystko dąży i tak ku nicości. Ci szczęśliwi jeszcze mogą się pobawić przynajmniej, ja chcę ukrócić cierpienia. Zastanawiam się czasami, czy ktoś jeszcze o mnie pamięta. I czy mówi o mnie ohydnie.

Nie miałem szans, najmniejszych. Moje myśli wypełniają taka mieszanina niczego połączone ze smutkiem, zapominam o wszystkim, który dzień, co się dzieje itd. 

Całe życie do kosza.