Kompleksy, zaniżona samoocena.

[bezi232]

Witam, 

Od kilku miesięcy borykam się z problemami natury psychicznej polegającymi na silnie zaniżonej samoocenie a także z kompleksami. Problemy owe związane są z moją obecną sytuacją życiową, którą zamierzam w tym poście przedstawić. Aktualnie jestem 22letnim studentem zamieszkałym w Krakowie. Aby rozpocząć studia w tym mieście poświęciłem związek, relację z przyjaciółmi, etc. by tylko móc rozpocząć ten swój "wymarzony" kierunek. Wymarzone studia okazały się koszmarem. Strasznie ciężko nawiązać kontakty z innymi ludźmi (jedyne co ich zajmuje to uczelnia i tematyka studiów... Ile można o tym słuchać?!), mieszkam sam w pustej kawalerce, jak palec, ciągły stres związany z egzaminami i uczelnią spowodował, iż nabawiłem się tzw. spazmofilii tj. rozstrojenia gospodarki magnezowo-wapniowej co przeszkodziło mi w zdobyciu stypendium naukowego (zabrakło mi 0.1 pkt), w wyniku COVID-19 anulowana została mi także praca, która miała ścisły związek z tematyką moich studiów co już doprowadziło do totalnej zapaści mojego zdrowia psychicznego. Teraz tylko siedzę i żałuję. Żałuję opuszczenia Warszawy (z tego miasta pochodzę), żałuję utraty mojej byłej dziewczyny do której cały czas coś czuję, żałuję iż nie mam kumpli obok tak jak to było kiedyś... Ponadto zaczynam dostrzegać jak życie przechodzi mi przez palce... Jak inni się rozwijają a ja tkwię w miejscu... Czuję kompleksy, że jestem gorszy, że mimo, iż wypruwam sobie flaki, nic mi to nie da. Czuję się jak frajer. Przez to uczucie już prawie całkowicie zerwałem relację z moją byłą dziewczyną z którą łączyła mnie przyjaźń i coś tam jeszcze iskrzyło... Nie potrafię nawet spytać się jej "Co u ciebie?" bo czuję się że jestem gównem w stosunku do niej (Ona ma tyle lat co ja, ma już pracę w zawodzie, potrafi się sama utrzymać a ja nawet gównianego stypendium nie potrafię dostać...) To tyle... Zobaczymy gdzie będę jak będę miał te 30lat....

[Emilian]

Siema. Miałeś marzenie o rozpoczęciu tych studiów w Krakowie. Postawiłeś wszystko na jedną kartę, zrobiłeś tak jak chciałeś. Dla mnie jest to oznaką silnego charakteru, bo trzeba mieć jaja, żeby wyznaczyć sobie cel i pójść w jego stronę, zostawiając za sobą to, czego nie mogłeś zabrać ze sobą. Nie mogłeś wiedzieć co z tego wyniknie, póki nie sprawdziłeś. Wyszło jak wyszło. Życie. Teraz masz dwa wyjścia: rozpamiętujesz przeszłość, użalasz się nad sobą i biernie czekasz na to co życie z Tobą zrobi, albo bierzesz się w garść, akceptujesz przeszłość i zajmujesz się tworzeniem siebie i swojej przyszłości tak, jak zrobiłeś to parę lat temu, ale teraz wzbogacony nowymi doświadczeniami oraz z wprowadzonymi korektami do swojego celu albo z zupełnie nowym celem. Czujesz się jak frajer i gówno, bo porównujesz swoją obecną, pechową sytuację, z sytuacją jaką miałeś wcześniej w swoich wyobrażeniach. To prowadzi tylko do dalszego użalania się. Porównywanie się z tą dziewczyną albo z kimkolwiek innym też nie ma sensu.  Tak długo jak będziesz wydawał na siebie wyrok bycia przegranym, tak długo będzie to prawdą. Co się stało, to się nie odstanie, ale to, co się dopiero wydarzy, jest w Twoich rękach; oczywiście nie wszystko, ale jakieś 80% Twojego życia zależy tylko od Ciebie. Sam ustal gdzie chcesz być w wieku 30 lat.