Brak szacunku dla innych, agresja

[grzybacz2]

Witam, Piszę ten temat ponieważ chciał bym się zmienić, na lepsze.

Szukam rozwiązania moich problemów. Rozstałem się z kobietą na której mi naprawdę bardzo zależy i wiążę z nią cały swój świat i chciał bym się zmienić żeby jej pokazać że jednak siedzi we mnie dobro.

Nie szanuję innych ludzi, nie panuję nad swoimi emocjami, potrafię ukrywać swoje żale do innej osoby przez długi czas zamiast o nich normalnie porozmawiać to w pewnym momencie wybucham, zaczyna się agresja słowna, jestem wtedy wulgarny krzyczę, nie panuję nad sobą i swoimi słowami. Robię wszystko by zranić inną osobę i nie dbam o jej uczucia.

Nie potrafię spokojnie rozmawiać o swoich uczuciach emocjach, ukrywam je zawsze. Chciał bym być otwarty na ludzi a czuję że się sam ze sobą duszę.

 

Mimo że na co dzień jestem dobrym człowiekiem, zawsze staram się pomagać innym i poświęcać im swój czas to jednak tak samo często potrafię być chamski mieć niestosowne odzywki byle kogoś upokorzyć. Potrafię na Facebooku dla zabawy zaczepiać w komentarzach przypadkowe osoby i je dręczyć by mieć z tego radość a potem mam sam do siebie wyrzuty sumienia że niepotrzebnie to robię, jednak nie potrafię przestać.

Wszystkich do siebie porównuję jestem inteligentną osobą i jeśli ktoś posiada mniejszą wiedzę to potrafię go wyśmiać i narzucić swoje ale.

 

 

Przez parę lat paliłem systematycznie, codziennie, marihuanę, przestałem dopiero po rozstaniu.

Pale nałogowo papierosy i jestem uzależniony od pornografii, muszę obejrzeć parę razy dziennie jakieś porno żeby rozładować swoje nerwy.

Mam problemy sam ze sobą, chciał bym to zmienić. Jaki sposób terapii będzie dla mnie najlepszy i najskuteczniejszy?

Słyszałem o hipnozie i psychoterapii. Może jednak ktoś mnie nakieruje która droga będzie najlepszą?

 

 

 

Edytowano Wrzesień 7, 2020 przez grzybacz2

[grzybacz2]

Dodam jeszcze że nie potrafię powiedzieć przepraszam, nie akceptuje swoich błędów, zawsze uważam że to kogoś innego wina, nie potrafię słuchać drugiej osoby zawsze narzucam swoje "ale".

Miałem trudne dzieciństwo, ojciec odszedł jak miałem 5 lat, sam się sobą praktycznie zajmowałem bo mama pracowała i nie czułem rodzinnej miłości, mało rozmawiałem mało okazywałem swoje uczucia.