Niełatwe życie z ojcem nerwusem

[JaTy]

Witam.

 

Mam 31 lat, ostatnio pracowałem 7 lat. Jestem osobą bardzo wrażliwą i ciężko bardzo mi jest z ojcem, który jest emerytem górnikiem (ma 58 lat) i gnębi mnie czasem, czasem tak to denerwuje, że po prostu się nie da. 

 

Ale po kolei. Może opiszę najpierw sytuacje, do jakich dochodzi między nami. On jest alkoholikiem, może nie strasznym, ale ma w sobie takie coś, że jak już ten czwarty, piąty dzień bez piwa się zbliża, to wybucha o byle co. Czegoś nie zrobię, coś źle powiem, zaraz kłótnia. W jego oczach widać, że ma głęboką nerwicę, gul mu skacze jak nie pije piwa ten czwarty dzień i wtedy wyżywa się na mnie. Drzemy się w domu jak jacyś nienormalni ludzie, ja nie odpuszczam i on nie odpuszcza. Wczoraj na przykład była taka sytuacja, że mieliśmy długą podróż, ja wszedłem do domu, wiadomo koronawirus od razu wymyłem ręce, on tego nie widział, wszedł pięć minut za mną i od razu, że rąk nie myłem. Krzykłem, że przed chwilą myłem właśnie ręce, a ty głąbie po prostu tego nie widziałeś i już wybuchła awantura, o głupie mycie rąk, żarliśmy się chyba z 15 minut. Ja nie odpuszczam i on nie odpuszcza.

 

Często są to jakieś błachostki, nie mam już sił i nerwów się z nim kłócić.. Zamierzam odpuścić, nie wiem jak będzie się darł mam wsiąść na rower i gdzieś jechać? Proszę o duże, dobre porady, bardzo proszę, nie mam już siły na tego zgreda, nerwusa. Dodam, że ja nie piję w ogóle alkoholu.

[JaTy]

Dogadaliśmy się: wp#%@ ojcu: mi spuchło ego on przestał mnie nękać.

[JaTy]

Mały update po ponad miesiącu: 

 

Nadal jest taki sam. W kółko te same smuty, zdziadział, nie chce mi sie z nim żyć: nie mogę w spokoju przeczytać kilku kartek książki, bo jemu tylko robota w głowie. Dobrze, że chociaż mam przy sobie tabletki uspokajające Labofarm, bo chyba bym go znowu "zabił". Polecam je wszystkim, którzy są w dołku przebywając z rodzicem alkoholikiem/narkomanem.

Edited October 6, 2020 by JaTy

[joaska92]

Czytam Twój wątek i zastanawiam się co Cię jeszcze trzyma przy boku ojca alkoholika w wieku 31 l? Ja nie miałam ojca alkoholika, ale za to toksycznego. Potrafił mi naubliżać, traktować jak szmatę, a ja chowałam się jak mysz pod miotłą. Dla mnie wyprowadzka w wieku 16 l. do internatu była zbawienna! Od 12 lat nigdy nie wróciłam do domu na dłużej niż kilka weekendów w roku. W międzyczasie wzięłam ślub, rodzice się rozwiedli i zerwałam z ojcem kontakt. I wiesz co? Żyje mi się duuużo lepiej. Spokojniej. 

Izolacja od toksyków to dla mnie jedyny ratunek. Masz 31 l. więc może pora zacząć układać sobie samemu życie? Choćby biedniej, choćbyś miał zacząć od wynajmowania pokoju w pojedynkę, ale warto spróbować... Nie ma nic gorszego gdy dom staje się piekłem...podczas gdy powinien być bezpiecznym, spokojnym azylem. 

 

Powodzenia