Żałoba, samotność, złe przywiązania

[Jakeb]

Witam

Mam 20 lat i 10 miesięcy teamu zmarła moja dziewczyna, która była ze mną ponad trzy lata. To był mój pierwszy związek w życiu. Od tego zaczęły się moje problemy. Początkowo nie miałem świadomości mojego stresu pourazowego, lecz kolejne miesiące były okaleczone bólem, goryczą i uciskiem w sercu. Szukałem kontaktu, relacji z kobietą. Jedna relacja nie udana, która pokazała mi, że muszę uważać na relacje, ponieważ mam złe przywiązania. Gdy utrzymuję relacje z kobietą, chciałbym wszystko wiedzieć i chciałbym osiągnąć poziom związku jak najszybciej. Tonący brzytwy się chwyta. Nie chcę zastąpić jej, chcę stworzyć coś nowego. Pięć miesięcy temu poznałem kobietę na studniówce. Uległa mi w pamięci i do niej napisałem. Bardzo intensywna relacja, wiele cech wspólnych i wartości. Po trzech miesiącach mam wrażenie, że się delikatnie wycofała, co sprawia, że mam wiele głupich myśli. Ostatnio się spotkaliśmy i powiedziała mi, że jest jej dobrze samej bo ma na głowie studia itp. Sama miała dość burzliwe dwa związki, więc jest trochę zrażona co mi wyznała. Także powiedziała, że chce utrzymać ze mną nietoksyczną relacje i że jej zależy. Zgłupiałem po tym spotkaniu, jest mi strasznie źle! Wróciły stare bóle i żale. Wszystko przez moje przyzwyczajenia ze starego związku. Nie mogę przestać o niej myśleć i analizuje wszytko. Jak mam pozbyć się swojej nadgorliwości, ochoty wiedzy wszystkiego na jej temat? 

Czuję się na tyle źle, że nie mogę usnąć. Przywiązałem się do niej tak bardzo, że wszystko mnie rusza... Mimo tego, że jesteśmy tylko przyjaciółmi, to chciałbym od niej wiele. Staram się dawać jej wszystko, uczucia, czas, miłe słowa. Mam wrażenie, że depresja mnie wcale nie opuściła. Zaczynam na nowo często płakać. Huśtawki nastrojów mi doskwierają. Wszystko opiera się na tej osobie. Jak nie mam z nią kontaktu, jest mi źle. Nie potrafię się skupić na sobie. 

Liczę na jakąś poradę, ponieważ co raz bardziej odczuwam, że moja psychika nie daje rady...

pozdrawiam

[SARASARA]

Hej. Nie jestem psychologiem, ale uważam, że powinieneś się skupić na sobie i nie szukać w innych dziewczynach tamtej zmarłej, niezastąpionej. Jest Twoim pięknym wspomnieniem, ale życie toczy się dalej, ona na pewno byłaby szczęśliwa, gdybyś Ty był szczęśliwy. Ja też po swoim pierwszym zauroczeniu zaczęłam szukać w innych chłopakach podobieństwa tego pierwszego. Nie znalazłam i nigdy nie znajdę, bo każdy jest inny i wyjątkowy. Przez to, że początkowo tego nie rozumiałam, chociaż mała podobizna do niego, zbliżała mnie do nieodpowiednich chłopaków. I tak teraz, dokładnie w tej chwili, płaczę i ubolewam nad stratą chłopaka, który był dla mnie toksyczny, ale odpowiadał mi charakterem. Sama wpakowałam się w to bagno, wiedząc, że raczej nie mamy ze sobą szans. I teraz wspominam tylko te dobre chwile, tęsknię za nimi, przez co ciężko wrócić do rzeczywistości i spojrzeć na to z tej "rozumnej" części mnie-że nie byliśmy dla siebie dobrzy. Próbuje pakować się w byle jakie relacje, tylko żeby poczuć bliskość tej drugiej osoby, nie zważając na to, że do siebie nie pasujemy. Potrzebuje wsparcia i atencji, jestem okropnie zaślepiona. Trzymaj się kochany, wszystko będzie dobrze. Zadbaj o siebie. (wiem, banalne słowa, ale mi chociaż takie pomagają).  (21letnia koleżanka)