Nie znam siebie

[NeObliviscaris]

Witam, mam na imię Patrycja mam 23 lata. 
Szukam pomocy bo jestem na etapie, że sama już nie dam rady. 
Nie umiem sprecyzować co mi dolega, bo codziennie jestem inna. Czasami zmieniam się co kilka dni. Popadam w skrajności bezużyteczności, wściekłości i smutku. Czasami nie czuje kompletnie nic. Ale zdarzają się momenty kiedy jestem super euforycznie zadowolona i mam ochotę robić wszystko przez co nakupiłam pełno rzeczy których nie używam.. czyli skrzypce, aparaty, sztalugi do obrazów, mikrofony, pełno książek z których żadnej nie przeczytałam ale mimo to kupuje następne, gitara i wiele innych. Bo na tamten moment to najlepszy pomysł dla mnie i jestem pewna że chce to robić ale jak przychodzi co do czego to nie mam ochoty nawet na to spojrzeć. 
W mojej głowie jest tyle myśli ze nie umiem na niczym się skupić i jak ktoś coś do mnie mówi to patrzę w jakiś punkt aż rozmazuje sie obraz i uświadamiam sobie ze wcale nie słuchałam. 
Boję się kontaktu wzrokowego, stresuje wyjściem z domu. Jak umawiam się z kimś na spotkanie w czasie euforii następnego dnia boli mnie brzuch ze strachu i najlepiej odwołałabym spotkanie bo nie chce się z nikim widzieć. Boje się zwracać na siebie uwagę i jak idę ulicą to mam wrażenie ze każdy na mnie patrzy i się ze mnie śmieje. A w technikum byłam osobą, która słynela z bycia w centrum uwagi, rozśmieszania innych i tak zwanej glupawki której nie dało się zahamować.  
Jak mam poznać nowe osoby to mój stres nie mija miesiącami. Chociaż nawet po tym czasie nie czuje się komfortowo w towarzystwie. Nie odzywam się prawie albo wcale nawet po alkoholu tylko sztucznie uśmiecham. Myśle przez 5 min nad każdym zdaniem które chce powiedzieć czy zabrzmi ono wystarczająco dobrze, czy będzie zabawne, czy ma sens, czy warto w ogóle to powiedzieć, czy ktoś dobrze o mnie pomyśli itp a są to błahe rzeczy typu ktoś coś opowiada i ja chce tylko nawiązać do tematu. Wiec przez myślenie nad tym nie starcza mi czasu na odpowiedz wiec ignoruje to, pojawia się następny temat i robię to samo i znów jest za późno na moja odpowiedz. Nie potrafię podejmować decyzji nawet jeśli chodzi o zakup podstawowych rzeczy jak kawa czy herbata. Stoję nas pułkami pół godziny i zastanawiam się jakby to miało decydować o moim życiu. Stresuje mnie przejście obok ludzi bo od razu czuje spojrzenie jakbym była naga i jakby oni wszystko o mnie wiedzieli i wyśmiewali. Mam wrażenie ze każdy współczuje mi wyglądu albo się z niego śmieje. Nie mam ochoty wstawać z łóżka i robić czegokolwiek bo czuje się zmęczona mimo ze nic nie robię. Ale są dni ze wstaję i mam ochotę latać po chmurach. Sprzątam mieszkanie, idę na zakupy, gotuje obiad i to wszystko robię chętnie i z pasją. Nie wiem już jaka jestem nie wiem co potrzebuje. Nie umiem sprecyzować problemu bo dzisiaj czuje się na całkowitym dnie, ale jutro powiem ze problemu nie ma i miałam po prostu gorszy dzień. 
Przejmuje się wszystkim bardzo. Jak ktoś powie, że mam kurz na meblach dla mnie to jest koniec świata i potwierdzenie o mojej beznadziejności. Analizuje to i zagłębiam się co powoduje popadanie w skrajność i załamanie ekstremalne. Boje się zrobić coś zle w pracy bo czuje ogromny strach przez zwróceniem mi uwagi albo uwagami, że coś jest nie tak. Boje się popełnić błędu mimo ze nic by się nie stało.  Ale jak wiem, że wtedy ktoś mi to powie ( nawet delikatnie i nie mając do mnie problemu, tylko po prostu żebym wiedziała ) trzęsę się w środku. Jak dochodzi do tej konfrontacji z powiedzeniem mi o zrobieniu czegoś zle momentalnie kamienieję i nie wiem co ze sobą zrobić bo mam ochotę zniknąć. Już nawet nie płacze w takich momentach, tylko upadam mentalnie i nie mogę funkcjonować a mój mózg analizuje moje poczucie beznadziejności.  
To pewnie nie wszystko, ale tyle w formie poznawczej. 
Prosze o radę gdzie powinnam sie udać, co robić. Jaka może być diagnoza.