eh

[Gość]

Witam - Paweł, 41, Łódź.

Moja historia jest dość długa bo zaczyna się od lekkiego DDA odkrytego dość wcześnie (20 lat) z którym sobie jakoś radzę i potrafię się odnaleźć. Natomiast do tego doszła choroba mamy (parkinson), niby wszystko ok, mama po operacjach, nawet ma rehabilitację przy wnuczce i wszystko się układa... Ale ja jakoś nie mogę po tym wszystkim się odnaleźć. Ciężko mi. W początkowej fazie jak czytałem artykuły poświęcone chorobie w rodzinie i do czego może dojść (utrata tożsamości) wszystko się zgadzało ale nie sądziłem że tak ciężko z tego wyjść, nie mniej mija jakoś ale to nie to czego oczekuję... Obecnie jestem na rencie i nie umiem sobie z tym poradzić w takim stopniu jak dawniej, ojciec tak na mnie działa! że odechciewa się wszystkiego. Burzy wiarę w ludzi, zniechęca ogólnie - ma negatywny wpływ na mnie. Cale szczęście zajęli się sobą i mamie łatwiej dojść do siebie a i mi lżej po tym wszystkim (mogę odsapnac) ale zostałem znowu sam ze sobą i swoimi problemami co prawda mam przyjaciółkę  która wspiera mnie duchowo ale nie wiem od czego zacząć... Pomóżcie

[Gość]

ale zagmatwałem, nic dziwnego że bez odpowiedzi

[Gość]

No właśnie nie wiem po co to wszystko w jednym poście - tyle lat...?

Nie mniej chyba ten z chorobą w rodzinie najważniejszy i aktualny. Tak przestawiłem życie i podporządkowałem chorobie mamy że teraz gdy wszystko wychodzi na prostą ja nie mam sił czy witalności takiej jak dawniej, gdzie zabierałem się za projekty czy zadania z chęcią i optymizmem a przynajmniej powagą. Teraz ciągle jest ucieczka do łóżka i wymówka nie mam sił. 

[Gość]

Pani Kasiu a jaka specjalność najlepsza? Są jeszcze jakieś książki bym mógł poczytać..

[Gość]

A coś takiego jak zwiększony niepokój - jak sobie z tym radzić? Zauważyłem że po tym wszystkim jakoś częściej lęk mnie dopada w różnych sytuacjach, jakaś niepotrzebna myśl i się zaczyna... Nie było tak