Chyba jest ze mną coraz gorzej

[1928]

Witam.

Od jakiegoś czasu mam jakiś problem (w sumie chyba od zawsze) jestem bardzo nieśmiałą osobą i nie lubię za dużo mówić, wogóle nie umiem rozmawiać z ludźmi. Mam 21 lat. 

Mam zaniżoną samoocenę, oceniam siebie najgorzej jak tylko się da. Nie mam siły, a raczej ochoty  żeby cokolwiek robić. Leżę i nic nie robię przez całe dnie, wyjątkiem jest czas kiedy chodzę do pracy (albo jak mama mnie o coś poprosi). W pracy   staram się udawać że wszytko jest w porządku.

Od dłuższego czasu myślę że warto by było żebym umarł no co komu po mnie.Myślałem że ważyło się ułoży, bo poznałem dziewczynę i było w miarę dobrze przez kilka miesięcy, ale portem się rozstaliśmy i wszytko się nasiliło. Samotność, pustka, stałem się obojętny na innych. Prawie z nikim się nie odzywam, robię to kiedy absolutnie muszę. Przed rodziną udaję że jest wszytko w porządku. 

Od rozstania dużo częściej  zacząłem myśleć że dobrze by było kiedy bym zginął, że wreszcie by się to wszytko skończyło. Wiem że to tylko myśli, ale jakoś nie mogę ich powstrzymać. 

Już na prawdę nie wiem co mam robić. Może kontakt innymi osobami by pomógł ale ja nie umiem go nawiązać. Nie wiem jak mam zacząć głupią rozmowę, a jak już zacznę nie wiem co dalej. Więc tak o to moje starania spełzają na niczym.