Problem z nerwami

[Martuska96]

Jestem 24-letnią kobietą. Mam 3 letniego synka, którego wychowuje sama. Odkąd urodziłam dziecko bardzo się denerwuje. Od jakiegoś miesiąca, może 2 to się bardzo nasililo. Nie potrafię nad tym zapanować. Denerwuje się na dziecko nawet o najmniejsze rzeczy. Krzyczę na niego. Potem żałuję swojego zachowania. Chciałabym moc zapanować nad tym. Co powinnam w takiej sytuacji zrobić? 

[psycholog Magda Waśko]

Dzień dobry, 

macierzyństwo to wyzwanie dla wielu kobiet, chociaż nie wszystkie o tym mówią Doceniam Pani odwagę i otwartość w pisaniu o swoich trudnościach oraz chęć uzyskania pomocy. Jest Pani młoda i wychowuje Pani samodzielnie trzylatka - wyobrażam sobie, że to duży wysiłek. To, że się Pani denerwuje, jest normalne - ważne, że potrafi Pani to zauważyć i chciałaby Pani lepiej zarządzać swoją złością. Złość może nam sprzyjać - mówi nam o tym, że jakieś z naszych potrzeb są niezaspokojone, strzeże naszych granic, daje energię do działania. Być może pomocne będzie dla Pani odpowiedzenie na pytania, co innego zamiast krzyku chciałaby Pani robić, gdy przychodzi do Pani złość? Jak inaczej mogłaby sobie Pani radzić z nerwami? Co innego chciałaby Pani czuć, robić, myśleć? Co lub kto mógłby Pani w tym pomóc? Czego Pani teraz najbardziej potrzebuje? Może spokoju, bezpieczeństwa, odpoczynku, kontaktu z innymi, wsparcia, przestrzeni...? Jak mogłaby Pani zadbać o te potrzeby? Odpowiedź na te pytania może pomóc w "przyjrzeniu się" sobie, oswojeniu złości i skupienia się na sobie.

Podziwiam, że ważne jest dla Pani dobro synka i chciałaby Pani zadbać o niego w czasie, gdy doświadcza Pani trudnych emocji. Proszę pamiętać, że ważne jest, żeby zadbała Pani przede wszystkim sama o siebie, tylko wtedy możliwe jest lepsze dbanie o dziecko - tak jak w samolocie zgodnie z regulaminem maseczkę tlenową zakładają najpierw dorośli, żeby być w stanie zaopiekować się dziećmi. Tłumienie trudnych emocji na dłuższą metę może być nieużyteczne, bo one w końcu muszą którędyś wyjść, np. w postaci krzyku. 

Pomocne może się okazać sięgnięcie po indywidualną pomoc psychologiczną, być może forma online byłaby dla Pani wygodna i łatwo dostępna. 

Pozdrawiam, 

[Martuska96]

Dziękuję Pani za odpowiedź. Samo to, że mogłam się ,,wygadac" sprawiło, że w jakimś stopniu poczułam się lepiej. Chciałabym, aby bliskie mi osoby zamiast mnie oceniać i mówić, żebym nie krzyczała na dziecko i miec do mnie pretensje, porozmawialy ze mna i sprobowaly mi jakos pomoc w radzeniu sobie z nerwami. 

Chciałabym, abym zamiast krzyczeć i denerwować się na dziecko reagowała na to spokojniej i umiała wytłumaczyć mu, że robi coś źle. Żeby to co mówię do swojego synka, sprawiło, że nauczy się on odróżniać to co robi dobrze, a co nie.