Brak chęci do życia

[elad]

Dzień dobry, 

Jestem studentką fizjoterapii. Mam 24 lata. W moim przypadku nie chodzi już nawet o niską samoocenę i brak pewności siebie, ale o bardzo silne przekonanie, że wszystko co mam w życiu i udało mi się osiągnąć jest wyłącznie wynikiem przypadku i kompletnie mi się to nie należy - skończenie studiów pierwszego stopnia, dostanie pracy, nawet patrząc na swoją wypłatę na koncie, myślę, że dostałam te pieniądze, pomimo, że nie znam się na tym, co robię, a ktoś inny, bardziej wykształcony bardziej by na to zasługiwał, a w rzeczywistości to właśnie on jest osobą pokrzywdzoną, bez pracy. Nie znoszę uczucia kiedy otrzymuję pomoc od wszystkich wkoło, a nie potrafię się odwdzięczyć. Do tego wszystkiego dochodzi okropne przekonanie, że nigdy sobie nikogo nie znajdę i do końca życia będę mieszkała z rodzicami, wydaje mi się złe nie tylko że względu na to, że byłoby efektem pewnego niepowodzenia w życiu, ale też dlatego, że atmosfera w domu często jest bardzo nieprzyjemna i nie dogaduję się z ojcem. Właściwie przez jego zachowanie traktuję go jak obcego człowieka, a ponieważ jest to mój ojciec, to później czuję się winna swoich uczuć i znowu wracamy do punktu wyjścia, czyli moje złego samopoczucia. 

Generalnie wiem dlaczego się tak czuję, rozumiem swoje zachowania w stosunku do ojca itd. Jedyne czego potrzebuję to konretna rada. Najważniejsze jest dla mnie, aby ktoś mi powiedział, jak mam sobie poradzić z tymi uczuciami i myślami, które dręczą mnie już wiele lat, a moje starania w walce z nimi niewiele dają, bo o ile umiem zapanować nad chwilowym pogorszeniem nastroju z powodu jakieś błahej sprawy, to jeśli zacznę myśleć o swojej przyszłości, niesłychanie trudno jest mi wyjść z tego emocjonalnego dołka, w którym właśnie się znalazłam i z jego powodu postanowiłam tu napisać. 

Zdaję sobie sprawę, że najlepszym rozwiązaniem byłyby wizyty u psychologa lub psychoterapeuty, ale nie dysponuję czasem ani pieniędzmi, które mogłabym na nie przeznaczyć. 

Z góry dziękuję za pomoc. 

Pozdrawiam

Ela

[czarnygroch]

Cześć Ela Piszesz, że jesteś fizjoterapeutką więc mogę śmiało stwierdzić że jesteś mądrą kobietą. Powiedz mi jak może ci się nie należeć to co masz? Uczyłaś się, pracujesz na pewno ci się to wszystko należy. Nie możesz tłumaczyć sobie że komuś nalezy sie bardziej a komuś mniej, bo to co masz wszystko co osiągnęłaś w życiu zdobyłaś sama wiadomo ludzie mogli cie wspierac, masz w życiu możliwości niektórzy ich nie maja ale matura egzaminy no na tym nie da się ściągać czyli musiałaś sobie zapracować. Może przejde do konkretu czyli rady nie walcz z tymi myslalami nie staraj sie ich hamowac płacz. Nie ma na to rady, przynajmniej nie takiej konkretnej. Z tym może ci pomóc jedynie dużo rozmow z jakims innym człowiekiem abyś wyrzucała mu wszystkie swoje smutki a on ci odpowiadał i jestem pewna ze po jakims czasie byłoby ci lżej. Emocji nie mozna tlumic musisz pozwolic im z siebie wyjsc poprzez placz rozmowe z ludzmi spisaniem na kartce rzeczy ktore cie denerwuja mowieniem sobie jestem wyjątkowa bo na prawde taka jestes to co mam zyskalam moją praca mniejsza lub wieksza ale własnym wysilkiem. Jeśli potrzebujesz pogadac pisz na anahd1@interia.pl. Chetnie cie wyslucham i postaram sie wesprzec.