Skocz do zawartości

Czy moja mama jest toksyczną matką?


Polecane posty

Jestem 21 letnią kobietą. Studiuję. Dwa lata temu wyprowadziłam się z mojej małej miejscowości do dużego miasta, oddalonego o 150 km. Zamieszkałam z moim partnerem, z którym jestem w związku od 4 lat. Nie mamy dzieci. Mój partner pół roku temu miał ciężki wypadek, co bardzo mocno wpłynęło na siłę mojej psychiki. Jednak moim problemem jest relacja z mamą. W zasadzie problemy zaczęły się tuż po mojej maturze i potwierdzeniu wiadomości o moim wyjeździe na studia. Od zawsze kłóciłam się z mamą, jednak najboleśniej odczuwałam to właśnie wtedy. Moja mama jest osobą zamkniętą w sobie, często miewa napady, kiedy czuje się beznadziejna. Od zawsze była moją przyjaciółką, skarbnicą tajemnic, wiedziała o mnie wszystko. Bardzo polubiła i doceniła mojego partnera, pomimo przekonań nie przeszkadzało jej to, iż zamierzamy zamieszkać ze sobą przed ślubem. Jednak z miesiąca na miesiąc moja relacja z mamą stawała się coraz cięższa. Myślę, że decydującym w tej kwestii jest to, że nie mam rodzeństwa, a mój tato obecnie przebywa za granicą. Mama została sama. Mam wrażenie, że wini mnie o to. Szereg problemów począwszy od długów po jej samotność mocno odbija się na moich relacjach z partnerem. Przestałam cieszyć się cotygodniowymi przyjazdami do domu rodzinnego. Każdy rozpoczyna się strachem, o co tym razem moja mama będzie miała do mnie pretensje, a kończy się żalem, poczuciem winy, że znów zostawiam ją samą i echem słów, których chyba żadne dziecko nie chciałoby usłyszeć od rodzica. Myślę, że przez jej ciągłe pretensje oraz moją zależność finansową - z uwagi na ciężki kierunek studiów i chorobę partnera ciężko jest mi znaleźć dobrą pracę w ludzkich godzinach - ciężko jest mi podjąć całkowicie samodzielne życie. Sytuacja zmieniła się tuż po wypadku mojego partnera. Mama zaczęła mnie traktować jakbym nie potrafiła sobie poradzić w życiu. Przeszłam już naprawdę wiele i wiem, że jestem w stanie poradzić sobie w życiu, ale ona traktuje mnie jak dziecko. Zawsze była dla mnie wsparciem, a tymczasem, kiedy przyjeżdzam czasami z płaczem, bo zwyczajnie już nie radzę sobie z ciężarem cierpienia mojego partnera, ona zbywa mnie, mówiąc: "a co ja mam powiedzieć?". To strasznie boli. Mama ponadto neguje wszystkie moje decyzje. Nie pozwala mi samodzielnie zająć się domem, podważając wszystko, co robię i udowadniając, że nie potrafię, że ona wie lepiej, bo jest starsza. Ma pretensje, kiedy chcę spotkać się z jedyną przyjaciółką. Najgorszym jest chyba to, że zaczęła - mówiąc kolokwialnie - czepiać się mojego partnera - o wszystko. Nie mówi mu tego wprost, zazwyczaj po jego wyjeździe zaczyna mówić mi, że jest przemądrzały, że woli przebywać u swojego ojca, niż u niej, że krzyczy na mnie, kiedy się kłócimy - a przecież wszyscy ludzie w związkach czasami się kłócą -, usłyszałam nawet spekulacje na temat tego, czy faktycznie do siebie pasujemy. Jednocześnie potrafi poprosić go o pomoc i być wdzięczną, pochwalić go i docenić. Czuję, jakby urodziła mnie kobieta o dwóch osobowościach. Raz - docenia mnie i mojego partnera, a innym razem potrafi mnie karcić i stwarzać dziwne aluzje na temat tego, czy to aby na pewno dobry facet. Wczoraj przelała się czara goryczy. Zostałam obwiniona o jej depresję, o jej poświęcenie na moje wychowanie, o to, że nie pracowała, bo musiała mnie wychowywać i teraz nie potrafi dogadać się z ludźmi. Nie wiem, co mam zrobić. Opowiadam dużo mojemu partnerowi, który nie aprobuje zachowań mojej mamy. Nie wiem, czy mam słuchać mamy i zastanowić się nad moim związkiem, czy słuchać mojego partnera i odseparować nieco mamę od naszego życia. Jestem w rozsypce, rozżalona i sfrustrowana. Nie mam ochoty żyć, marzę o normalnych zdrowych relacjach między mną a moją mamą i między moją mamą a moim partnerem. Ta sytuacja ma ogromny wpływ na moje samopoczucie, powoli przestaję sobie radzić z wyrzutami sumienia, że zostawiłam mamę, a jednocześnie mam wrażenie, że ona celowo mną manipuluje, abym właśnie tak się czuła, rzuciła studia, rozstała się z partnerem i była na każde jej zawołanie. Czy powinnam rozmawiać o tym z moim partnerem? Czy powinnam posłuchać mamy i zastanowić się nad moim związkiem, choć ja niczego negatywnego w nim nie dostrzegam? Jak poradzić sobie z wpływem mamy na moje życie i decyzje? Jak uniezależnić się od niej i jej manipulacji, aby żadna ze stron nie ucierpiała? Czy to normalne, że widzę u niej zazdrość o to, że zaczynam układać sobie życie inaczej niż ona? Czy to normalne, że dopiero po dwóch latach życia z moim partnerem bez ślubu mama zaczyna mnie na ten ślub namawiać, a wręcz naciskać, popierając to argumentem: nie układa ci się w życiu, bo nie macie ślubu.? Czy moja mama jest chora? A może ma menopauzę?

Pomocy, błagam..

Zapłakana i pozbawiona chęci do życia K.

Link do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Gość
Odpowiedz...

×   Wklejony jako tekst z formatowaniem.   Wklej jako zwykły tekst

  Maksymalna ilość emotikon wynosi 75.

×   Twój link będzie automatycznie osadzony.   Wyświetlać jako link

×   Twoja poprzednia zawartość została przywrócona.   Wyczyść edytor

×   Nie możesz wkleić zdjęć bezpośrednio. Prześlij lub wstaw obrazy z adresu URL.

  • SKOCZ DO: 
    Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>

  • PODCASTY.jpg

  • Wpisy blogu

    • 0 komentarzy
      Plotka. Złośliwcy powiadają, że bywa to rodzaj przemocy pośredniej – dokuczania komuś okrężną drogą. Trochę straszne, bo – powołując się na dokument „Dylemat społeczny” – fake news roznosi się w sieci sześć razy szybciej niż fakt. Najwyraźniej rzeczywiście plotki są jak chwasty w ogrodzie; nawet jeśli zrywamy je, nowe rosną prędko. Czasami bywają to chwasty wyjątkowo toksyczne, bo używa ich się chociażby do mobbingu, gnębienia kogoś w miejscu pracy lub w związku z wykonywanym przez niego zajęciem. Na szczęście nie wszystkie plotki są takie złe. Na przykład ktoś kiedyś rozpowiedział, że podobno odziedziczyłem hotel. Kto by pomyślał, jak nagle i drastycznie może wzrosnąć atrakcyjność człowieka... 😆 Tak czy inaczej, uważajmy z tym plotkowaniem i pamiętajmy: plotka niewiele mówi o danej osobie – znacznie więcej o człowieku, który w nią wierzy. Miłego dnia.
    • 0 komentarzy
      Kolejny podcast z cyklu psychologia relacji bez cenzury: 10 zjawisk, które psują związki. Psychologia miłości w kontekście czynników, które mogą zakłócić lub nawet przyczynić się do zakończenia relacji. 
       
       
       
    • 0 komentarzy
      Kiedy ostatnio dane ci było doświadczyć głębokiego relaksu, któremu towarzyszy stan błogości, poczucia harmonii wewnętrznej i kojącego spokoju? Mam nadzieję, że miewasz takie odczucia nierzadko. Jeśli jest jednak inaczej, rozważmy, co można zrobić, aby sytuację poprawić. Wersja audio poniżej, a wersja tekstowa tutaj.
       
       
    • 0 komentarzy
      Nadciąga weekend i być może niektórzy poświęcą chwilę albo dwie na jakiś serial. Nie mam na to za dużo czasu, więc wolę za często do tego typu produkcji nie zasiadać, bo niekiedy ciężko oderwać się. Wstrzemięźliwość we wszystkim – nawet we wstrzemięźliwości, więc robię wyjątki. Jako psycholog cenię barwne postacie, interesujące relacje i tym samy interakcje między bohaterami. Dramaturgia, wątki psychologiczne i niecodzienny obyczajowy kontekst też mają znaczenie. Jeśli zatem ktoś podziela sympatię do takich klimatów, może sięgnąć po „Po złej stronie torów”. Fabuła wciąga, ale jest to zarazem studium głęboko dysfunkcyjnej rodziny, która próbuje sobie radzić w obliczu splotu fatalnych okoliczności. A charaktery poszczególnych postaci zdecydowanie tego nie ułatwiają. Pierwszy sezon jest fenomenalny, natomiast pomimo słabszej jakości sezonu trzeciego, nawet tam dochodzi do takich scen, które wstrząsają nami na tyle mocno, że aż przydałyby się pasy bezpieczeństwa. Mocne. Podobało mi się. A Wy co polecacie?
    • 0 komentarzy
      Feministki głoszą hasło "przemoc ma płeć" (w domyśle - męską). Tymczasem chociażby raport "Diagnoza przemocy wobec dzieci 2023" wskazuje, że: "Sprawcami przemocy psychicznej i fizycznej wobec dzieci ze strony bliskich dorosłych najczęściej byli rodzice - ojcowie (odpowiednio, 39% i 35%) i matki (odpowiednio 43% i 31%)." Niechętnie pokazuje się tego typu dane, ale warto je znać mimo że uporczywie marginalizuje się takie informacje, co stanowi element kultury anulowania (cancel culture, cenzura tego co nie przystaje do ideologii).
      Zachowujmy trzeźwy osąd i wielką czujność, empatię, kiedy widzimy przekazy niewiarygodnie tendencyjne, jednostronne, a przy tym ewidentnie używane do celów politycznych, propagandowych czy nastawione na promocję różnych fundacji pozyskujących środki z budżetów publicznych oraz innych źródeł (w grę często wchodzą bardzo duże kwoty). W takich wypadkach istnieje bowiem ogromne ryzyko, że zostaniemy zmanipulowani lub okłamani. 



  • Ważna informacja

    Chcąc, by psycholog ustosunkował się do pytania zadanego na forum, należy we wstępie podać swój wiek oraz swoją płeć i spełnić warunki podane w instrukcji darmowej porady. Psycholodzy udzielają odpowiedzi w miarę możliwości czasowych. W razie doświadczania nasilonych myśli samobójczych należy skontaktować się z numerem 112 by uzyskać ratunek. Doświadczając złego samopoczucia lub innych problemów można rozważyć też kontakt z telefonami zaufania i pomocowymi - niektóre numery podane są tutaj.

  • 05e7f642-357a-49b3-b1df-737b9aa7b7a1.jpg

  • SKOCZ DO:

  • PODCASTY-OCALSIEBIEpl.jpg

  •  
  • Podcasty i filmy o psychologii

  • Książki o rozwoju osobistym i psychologii

    83eaf72d-ea6e-4a48-ab5f-9aefa9423f3d.jpg

×
×
  • Utwórz nowe...

Ważne informacje

Używając strony akceptuje się Warunki korzystania z serwisu, zwłaszcza wykorzystanie plików cookies.