Męczy mnie moje zachowanie.

[Devo]

Dzień dobry.
Jestem studentką w wieku 20 lat. Od bardzo dawna męczy mnie to co się ze mną dzieje. Nie wiem co to jest. Cierpiałam kiedyś na depresje, ale nie jestem dokładnie pewna czy to wina samej depresji. Nie przepadam z chodzeniem do psychiatry, gdyż raz usłyszałam, że jestem po prostu leniwa i nic wielkiego mi się nie dzieje. 

No więc, od bardzo dawna męczę się z wahaniami nastroju. Nie chodzi mi tutaj tylko o to, że raz mi się chce płakać raz śmiać, bo to także występuje. Bardziej mam na myśli fakt, że np. są dni kiedy mam ochotę udzielać się społecznie, mam dobry humor, jestem podekscytowana, odwiedzam znajomych, dzwonie do nich i domagam się od wszystkich atencji, a po tygodniu wszystko ulega zmianie, przestaje utrzymywać ze wszystkimi kontakt, nie odpisuje na wiadomości albo w ogóle się do nikogo nie odzywam. Zauważyłam to mieszkając w akademiku, kiedy przez jakiś czas normalnie byłam w stanie rozmawiać z moją współlokatorką, śmiać się itd, a w innych dniach traktowałam ją jak powietrze. Bez konkretnej przyczyny, po prostu to było silniejsze ode mnie. Dodatkowo mam napady agresji, denerwuje się z byle powodu, krzyczę, sprawiam przykrość innym, a potem tego żałuje, ale nie mogę przestać, kiedy już się rozkręcę, w wyniku czego denerwuje się jeszcze bardziej, tym razem na własne zachowanie, cała chodzę, mam nerwowe tiki, nie mogę chwilami zahamować podskakującej nogi. Ciężko mi oddychać i rozpiera mnie energia. Mam też fale dobrego nastroju, przez który jestem w stanie skakać, śmiać się robić rzeczy, na które za kilka dni nie będę miała w ogóle ochoty. Często wtedy nie che mi się w ogóle wychodzić z łóżka, nic nie chce mi się robić. Rzeczy na których mi zależało nie sprawiają mi już przyjemności. Kiedy zależy mi bardzo na studiach, bo jestem z nich bardzo zadowolona, to mam chwilę gdy jestem zdemotywowana, nic nie robię i mało mnie to obchodzi, jakbym w ogóle zapomniała o tym, że mi zależy. Po prostu, nie obchodzi mnie to czy mnie przepuszczą czy też nie, choć normalnie bardzo się tym stresuje i staram się o to dbać. Dobrym przykładem są moje oceny na roku, na którym aktualnie jestem. W pierwszym semestrze starałam się podciągnąć wszystko na 5 i udało mi się, a teraz pracuje w większości tak, aby tylko zdać (miewam momenty kiedy przez jeden dzień jestem w stanie nadrobić sporo swoich zaległości, jednak te dwa stany mieszają mi się z każdym kolejnym tygodniem, raz się staram, raz mam to gdzieś). Dodatkowo mam problemy ze snem, raz śpie po 3 godziny raz mogę przespać od 22 nawet i do 17 następnego dnia, jeżeli nikt mnie nie obudzi. Możliwe, że przez to mam także problemy z pamięcią. Obiecuje coś, a potem w ogóle o tym nie pamiętam. jakbym miała pamięć złotej rybki. Denerwuje się kiedy ludzie się na mnie obrażają, biorą do siebie to, że zrywam na jakiś czas z nimi kontakt, chociaż tłumaczę im, że to nic osobistego i że ja tak czasami mam. Momentami miewam bardzo zawyżoną samoocenę, uważam, że to co robię jest najlepsze i bardzo słabo znoszę krytykę. Za kilka dni jednak znów wracam do myśli, że jestem do niczego i że mogłabym robić dużo lepiej wszystko co robię dotychczas. Męczy mnie to wszystko. Nie wiem co się ze mną dzieje. Stresuje się wszystkim jeszcze mocniej. Ciężko mi przez to wytrwać w związkach, bo ranie osoby, chociaż nie czuje do nich nienawiści. Mogę kogoś bardzo lubić i nagle przestać się do niego odzywać. To samo tyczy się tego, że cierpię na lęk przed ludźmi, ale są dni, w które jestem w stanie podejść do kogoś nieznajomego i zagadać, podczas gdy normalnie strasznie się tego boje i wolę unikać kontaktu z nieznajomymi ludźmi.
Miałam kiedyś epizod paranoi i paniki, przez który będąc w pokoju na wycieczce z moją koleżanką, nie mogłam przestać ryczeć i się trząść. Trwało to kilka godzin aż sama się uspokoiłam. Pomyślałam, że o tym wspomnę, jeżeli to pomoże ustalić co jest ze mną nie tak.