Kwarantanna dla ekstrawertyka

[brakdanych]

Dzień dobry. 

Nie mam pojęcia, gdzie mogłabym się zwrócić z tym co mi dolega. Mianowicie jestem dużym ekstrawertykiem, głównie dlatego, że mam w głowie mnóstwo myśli, które muszę stłumić. Mam ogromne huśtawki nastrojów na co dzień, potrafię ze szczęśliwej uśmiechniętej zamienić się w agresora. Często kiedy ktoś mnie zirytuje mam ochotę go uderzyc. Nie robię tego, ponieważ potrafię się opanować, jednak to uczucie jest okropne. Nie mogę się zmotywować do nauki. Przez kwarantannę muszę radzić sobie ze sobą. Nawet moi rodzice mają mnie powoli dosyć, tak mi się wydaje. Oni w ogóle mają już o mnie wyrobioną opinię, że jestem jakąś księżniczką, wokół której, cytuję, trzeba tańczyć. A ja tak naprawdę chciałabym, żeby zaczęli brać do siebie pewne rzeczy, które mi przeszkadzają i o których dotychczas miałam siłę im mówić. Co do nauki, zawsze byłam wzorową, celującą uczennicą, teraz cały czas ściągam, przepisuje od znajomych. Nic nie robię. Na początku kwarantanny jeszcze dawałam radę, bo zajęłam się moimi hobby, ale już nie mam do tego chęci. Do tego nie kontroluję moich myśli i mam wrażenie że albo wszystko idealizuje, albo bardzo dramatyzuję. Przez to nie potrafię trwać w relacjach na dłużej. Dodam, że podczas zwykłego roku szkolnego miałam cały grafik napięty, trenowałam i miałam szkołę, teraz nie mogę się zmusić. Nie mam depresji, po prostu bycie mną mnie przerasta.