Skocz do zawartości

Ciche dni


Polecane posty

Witajcie, jestem kobietą, mam 24 lata i od 5 lat jestem w związku ze swoim chłopakiem. Mieszkamy ze sobą już 2 lata i mogę powiedzieć, że chyba wtedy zaczęły się nasze problemy. Przez ostatni rok jednak niemalże się nie kłóciliśmy, więc myślałam, że nauczyliśmy się ze sobą komunikować... aż do ostatniej środy. Mieszkamy razem w mieście Z, ale oboje pochodzimy z Y. X jest bardzo zżyty ze swoją rodziną i kiedy wybuchła kwarantanna było nam dość ciężko. Dwie osoby pracujące zdalnie w kawalerce - można to sobie wyobrazić. Dlatego X wpadł na pomysł, że pojedzie do naszego rodzinnego miasta, do rodziców, żeby trochę odpocząć. Było mi bardzo przykro, bo nie lubię być sama, w dodatku podczas epidemii, gdy nie mogę nawet spotkać się ze znajomymi, ale powiedziałam mu, że rozumiem jego decyzję i że mimo wszystko będzie mi smutno. Powiedział, że nie będzie długo. Tymczasem nie było go w naszym mieszkaniu już 6 tygodni. Po dwóch spędzonych samotnie postanowiłam też pojechać do rodziców. Myślałam, że się spotkamy, ale nie wyszło (on nawet zaproponował, ale wtedy musiałam pracować). Spędziłam kolejne dwa tygodnie w Y, ale musiałam wrócić do naszego domu, żeby podpisać dodatkową umowę i trochę tam zostałam. Właścicielka naszego mieszkania zabiera czynsz osobiście i zwykle ja to załatwiam (umawiam ją itd.), ale tym razem miał to zrobić mój chłopak. Powiedział jednak, że skoro on jest u rodziców, a ja tam, to może mogłabym ją przyjąć wcześniej, to on nie będzie musiał przyjeżdżać. Nie zgodziłam sie. Powiedziałam, że pojadę jeszcze do rodziców na tydzień (co było zgodne z prawda, bo tak od początku planowałam). Teoretycznie mogłabym to zrobić, ale tak mi zależało na jego przyjeździe i chyba czułam się bardzo zraniona i osamotniona i chciałam, żeby on trochę też posiedział sam i mnie zrozumiał. On jednak się obraził. Następnego dnia napisałam SMS-a, że przemyślałam to i że jeśli dla właścicielki to nie problem, to mogę ją przyjąć w weekend majowy, ale się już nie zgodził. Zerwał ze mną kontakt. Nie odbierał telefonu, a jeśli już to robił, to mówił, że nie chce ze mną rozmawiać, nie wie, kiedy zechce, ale mogę próbować. Wczoraj udało mi się zadzwonić i zapytać go, co u niego, a on odparł: "Zrozum, że to przez ciebie muszę wracać 4.05., żeby zapłacić. I tylko przez ciebie". Przeprosiłam go wcześniej, a on takie słowa... Zupełnie nie wiem, co mam zrobić. W środku aż się we mnie gotuje, nie mogę się skupić na niczym, cały czas o tym myślę. Chciałabym do niego zadzwonić, ale boję się kolejnych tak bolesnych słów. Kocham go, napisałam mu to i że go przepraszam, ale od tych słów, które wygłosił wczoraj, boję się chyba z nim skontaktować, żeby nie być znów odtrąconą. Co mogę zrobić? Chcę naprawić relację.

Edytowano przez Szczygieł
Link do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Gość
Odpowiedz...

×   Wklejony jako tekst z formatowaniem.   Wklej jako zwykły tekst

  Maksymalna ilość emotikon wynosi 75.

×   Twój link będzie automatycznie osadzony.   Wyświetlać jako link

×   Twoja poprzednia zawartość została przywrócona.   Wyczyść edytor

×   Nie możesz wkleić zdjęć bezpośrednio. Prześlij lub wstaw obrazy z adresu URL.

  • SKOCZ DO: 
    Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>

  • PODCASTY.jpg

  • Wpisy blogu

    • 0 komentarzy
      Plotka. Złośliwcy powiadają, że bywa to rodzaj przemocy pośredniej – dokuczania komuś okrężną drogą. Trochę straszne, bo – powołując się na dokument „Dylemat społeczny” – fake news roznosi się w sieci sześć razy szybciej niż fakt. Najwyraźniej rzeczywiście plotki są jak chwasty w ogrodzie; nawet jeśli zrywamy je, nowe rosną prędko. Czasami bywają to chwasty wyjątkowo toksyczne, bo używa ich się chociażby do mobbingu, gnębienia kogoś w miejscu pracy lub w związku z wykonywanym przez niego zajęciem. Na szczęście nie wszystkie plotki są takie złe. Na przykład ktoś kiedyś rozpowiedział, że podobno odziedziczyłem hotel. Kto by pomyślał, jak nagle i drastycznie może wzrosnąć atrakcyjność człowieka... 😆 Tak czy inaczej, uważajmy z tym plotkowaniem i pamiętajmy: plotka niewiele mówi o danej osobie – znacznie więcej o człowieku, który w nią wierzy. Miłego dnia.
    • 0 komentarzy
      Kolejny podcast z cyklu psychologia relacji bez cenzury: 10 zjawisk, które psują związki. Psychologia miłości w kontekście czynników, które mogą zakłócić lub nawet przyczynić się do zakończenia relacji. 
       
       
       
    • 0 komentarzy
      Kiedy ostatnio dane ci było doświadczyć głębokiego relaksu, któremu towarzyszy stan błogości, poczucia harmonii wewnętrznej i kojącego spokoju? Mam nadzieję, że miewasz takie odczucia nierzadko. Jeśli jest jednak inaczej, rozważmy, co można zrobić, aby sytuację poprawić. Wersja audio poniżej, a wersja tekstowa tutaj.
       
       
    • 0 komentarzy
      Nadciąga weekend i być może niektórzy poświęcą chwilę albo dwie na jakiś serial. Nie mam na to za dużo czasu, więc wolę za często do tego typu produkcji nie zasiadać, bo niekiedy ciężko oderwać się. Wstrzemięźliwość we wszystkim – nawet we wstrzemięźliwości, więc robię wyjątki. Jako psycholog cenię barwne postacie, interesujące relacje i tym samy interakcje między bohaterami. Dramaturgia, wątki psychologiczne i niecodzienny obyczajowy kontekst też mają znaczenie. Jeśli zatem ktoś podziela sympatię do takich klimatów, może sięgnąć po „Po złej stronie torów”. Fabuła wciąga, ale jest to zarazem studium głęboko dysfunkcyjnej rodziny, która próbuje sobie radzić w obliczu splotu fatalnych okoliczności. A charaktery poszczególnych postaci zdecydowanie tego nie ułatwiają. Pierwszy sezon jest fenomenalny, natomiast pomimo słabszej jakości sezonu trzeciego, nawet tam dochodzi do takich scen, które wstrząsają nami na tyle mocno, że aż przydałyby się pasy bezpieczeństwa. Mocne. Podobało mi się. A Wy co polecacie?
    • 0 komentarzy
      Feministki głoszą hasło "przemoc ma płeć" (w domyśle - męską). Tymczasem chociażby raport "Diagnoza przemocy wobec dzieci 2023" wskazuje, że: "Sprawcami przemocy psychicznej i fizycznej wobec dzieci ze strony bliskich dorosłych najczęściej byli rodzice - ojcowie (odpowiednio, 39% i 35%) i matki (odpowiednio 43% i 31%)." Niechętnie pokazuje się tego typu dane, ale warto je znać mimo że uporczywie marginalizuje się takie informacje, co stanowi element kultury anulowania (cancel culture, cenzura tego co nie przystaje do ideologii).
      Zachowujmy trzeźwy osąd i wielką czujność, empatię, kiedy widzimy przekazy niewiarygodnie tendencyjne, jednostronne, a przy tym ewidentnie używane do celów politycznych, propagandowych czy nastawione na promocję różnych fundacji pozyskujących środki z budżetów publicznych oraz innych źródeł (w grę często wchodzą bardzo duże kwoty). W takich wypadkach istnieje bowiem ogromne ryzyko, że zostaniemy zmanipulowani lub okłamani. 



  • Ważna informacja

    Chcąc, by psycholog ustosunkował się do pytania zadanego na forum, należy we wstępie podać swój wiek oraz swoją płeć i spełnić warunki podane w instrukcji darmowej porady. Psycholodzy udzielają odpowiedzi w miarę możliwości czasowych. W razie doświadczania nasilonych myśli samobójczych należy skontaktować się z numerem 112 by uzyskać ratunek. Doświadczając złego samopoczucia lub innych problemów można rozważyć też kontakt z telefonami zaufania i pomocowymi - niektóre numery podane są tutaj.

  • 05e7f642-357a-49b3-b1df-737b9aa7b7a1.jpg

  • SKOCZ DO:

  • PODCASTY-OCALSIEBIEpl.jpg

  •  
  • Podcasty i filmy o psychologii

  • Książki o rozwoju osobistym i psychologii

    83eaf72d-ea6e-4a48-ab5f-9aefa9423f3d.jpg

×
×
  • Utwórz nowe...

Ważne informacje

Używając strony akceptuje się Warunki korzystania z serwisu, zwłaszcza wykorzystanie plików cookies.