DDD - czy powiedzieć o tym dziewczynie?

[Gość]

Dzień dobry,

jestem 22-letnią studentką prawa. Od 3 lat mieszkam w mieście studenckim wraz ze swoją dziewczyną. Na wakacjach głównie pracuję, więc w domu jestem tylko od święta. Przez kwarantannę wróciłam do domu i jestem w nim od ponad miesiąca. W tym czasie coś we mnie pękło, uświadomiłam sobie, że jestem DDD, że za większość moich toksycznych zachowań w mojej osobie odpowiada moje dzieciństwo. Wcześniej bagatelizowałam problemy w moim domu, wydawało mi się, że wybuchy agresji, przemoc psychiczna i niekiedy fizyczna ze strony mojego ojca jest czymś uzasadniona, a skutki tego traktowałam jako cechy mojej osobowości. Im więcej czasu spędzam w domu, tym gorzej się czuję, ponieważ mam coraz więcej przykrych wspomnień, a jak widzę, jak mój tato traktuje siostrzeńca, to czuję się jakbym była obserwatorką własnego dzieciństwa. Coraz ciężej jest mi to znieść emocjonalnie, stałam się bardzo drażliwa, bardzo często zamykam się i płaczę z bezradności, bólu, gniewu. Te negatywne emocje przysłaniają mi rzeczywistość, odbieram dużo rzeczy negatywnie, mam obniżony nastrój, każdą uwagę biorę bardzo do siebie. Brakuje mi wsparcia, nie mam z kim o tym porozmawiać i nikt nie zna sytuacji naprawdę. Sam czas kwarantanny w tym nie pomaga, ponieważ nie mogę wyjść z domu, aby oderwać się od tego psychicznie. Ciężko mi też wrócić do mieszkania, ponieważ nie chcę zostawać tam sama, a dziewczynie nie spieszy się, ponieważ woli nacieszyć się rodziną i chce wspierać swoją mamę, szczególnie że pracuje ona jako lekarz i jest zagrożona zarażeniem wirusem. Moja dziewczyna nie wie o tym, wie tylko, że źle się czuję, że płaczę, ale sądzi, że to przez rozłąkę. Ma też swoje problemy i obiecałam jej, że choć ja w tym wszystkim będę dla niej ostoją i nie będę zawracała jej głowy swoimi problemami. Przez to odnoszę wrażenie, że stała się oschła, zdystansowana, jakby nie liczyła się z moimi uczuciami, choć tak naprawdę nie mogę od niej wymagać, by wiedziała, że potrzebuję wsparcia szczególnie teraz, gdy nie wie o całej sytuacji. Przez bycie DDD odnośnie związku mam m.in bardzo obniżone poczucie własnej wartości, problemy z zaufaniem, często nie radzę sobie ze złością i prowokuję kłótnie, nie mówię o swoich potrzebach, czuję się bardzo niepewnie, jestem zaborcza, potrzebuję ciągłego zapewniania, że ona mnie kocha itd. Z jednej strony czuję, że muszę jej o tym powiedzieć, ponieważ wyjaśniłoby to dużo nieporozumień między nami, wiedziałaby skąd pochodzą moje zachowania, które jej nie odpowiadają, mogłabym liczyć na większe wsparcie z jej strony oraz zrozumienie szczególnie, że sama ma problemy z tatą. Jednak obawiam się, że nie zrozumie, ponieważ jest to osoba bardzo rodzinna, często mało empatyczna i współczująca, mogłaby mnie nie zrozumieć, wystraszyć się tego lub mi nie uwierzyć, ponieważ zna mojego ojca z zupełnie innej strony. Dodatkowo czuję się tak, jakbym budowała ten związek na kłamstwie od samego początku, mimo iż nie byłam świadoma problemu. Jest to najbliższa mi osoba, z nikim innym nie mogłabym o tym porozmawiać, aczkolwiek obawiam się tego otwarcia, że mnie to zrani, szczególnie gdy nie przepracowałam tego i wciąż nie jestem w stanie zebrać myśli, gdy sama staram się ułożyć to wszystko w głowie. 

Prosiłabym o radę odnośnie tego, czy powinnam szczerze porozmawiać o tym z partnerką na tym etapie? Czy lepiej przepracować to najpierw ze specjalistą? Nie ukrywam, że psycholog czy psychoterapia są w tym momencie finansowo dla mnie nieosiągalne. 

Edytowano Kwiecień 30, 2020 przez Gość
literówka