Przez gwałt w młodych latach cierpiałam na zaburzenia dysocjacyjne

[justine227]

Cześć. Od ponad 2 lat cierpię na zaburzenia dysocjacyjne. Psychologowie wmawiali mi traumy. Nie wierzyłam to. Wczoraj w trakcie ataku konwersji powiedziałam, że on mnie skrzywdził w lesie. Moja mama zapytała mnie się czy to pamiętam, wtedy wróciła do mnie świadomość. Świadomie powiedziałam tak, po czym pobiegłam się umyć. Chciałam się zabić. Przypomniało mi się jak przewodnik wycieczki z 3 klasy podstawówki chciał mi coś pokazać. Byłam dzieckiem trzymającym się na uboczu, wycofanym cichym. Wykorzystał to, zaprowadził mnie do lasu i zagroził, że jak coś powiem to mnie zabije. Zgwałcił mnie. Zakrył mi ręką usta, po czym wsadził mi rękę w majtki. Gdy to piszę chcę mi się płakać I wymiotować. Potem położył mnie na trawie, a ja słuchałam się to jak sparaliżowana. Spuścił spodnie, wiedząc że nic nie powiem zaczął działania. Całował mnie, dotykał, nie wiem ile to wszystko trwało. Głaskał moją twarz i powiedział, że mam o tym nikomu nie mówić i udawać, że to się nie wydarzyło. "Zabierz to do grobu" dokładnie te słowa. Wróciłam do reszty, a że jak wspominałam byłam cicha, to bawiłam się na uboczu. Cichutko łkałam, tak by nikt nie widział moich łez. Niedługo potem wróciliśmy do szkoły, gdy wracaliśmy było już ciemno. Bałam się o tym komukolwiek powiedzieć, trzymałam język za zębami. Po czasie wyparłam to z pamięci i znowu byłam szczęśliwym dzieckiem. Zmieniłam się przez tamten czas. Przestałam trzymać się na uboczu. Zaczęłam być w centum uwagi. 4,5 roku po gwałcie zaczęłam cierpieć na zaburzenia dysocjacyjne. Dopiero po 27 miesiącach zmagania się z tym zaburzeniem przypomniało mi się co jest moją traumą. Powiedziałam to mamie, tacie i babci, z którą mieszkam. Nie chce by to było tajemnicą. Chcę o tym powiedzieć. Powiedzieć głośno wszystkim bliskim. Nie ważne jak zareagują. Nie chcę już by to była tajemnica. Dużo ryzykuję. Mam chłopaka i kilka bliskich koleżanek. Mogą się ode mnie odwrócić, ale mam dość trzymania języka za zębami. Chcę by wiedzieli co mi się stało. Nie wiem czy to dobra decyzja. Chcę to zrobić w moje urodziny, za 5 dni. Nagrać im filmik, który będą mogli otworzyć tylko raz. Nie mogę się z nimi spotkać ze względu na kwarantannę. Nie wiem czy to dobry pomysł, ale mam dość milczenia.

[psycholog Magda Waśko]

Dzień dobry, 

piszesz o bardzo trudnym przeżyciu, którego doznałaś w czasie dzieciństwa. Podziwiam Twoją otwartość w dzieleniu się swoim doświadczeniem - nie tylko na tym forum, ale też wśród najbliższych. 

Gwałt jest przestępstwem, które niesie za sobą wiele konsekwencji, które opisujesz - odczuwanie negatywnych emocji, myśli samobójcze, wyparcie, zaburzenia dysocjacyjne. Droga, którą przeszłaś, z pewnością nie była łatwa i wymagała od Ciebie dużo siły. Jestem pod wrażeniem Twojej determinacji i umiejętności wyrażania siebie. 

Decyzja o podzieleniu się swoim doświadczeniem z chłopakiem i bliskimi koleżankami może być dla Ciebie użyteczna i przynieść ulgę oraz wzmocnić poczucie kontroli, . Prawdopodobnie obecnie zauważasz, jak podzielenie się swoją historią z mamą, tatą i babcią wpłynęło na Ciebie. Pamiętaj, że to tylko Twoja decyzja i jeżeli czujesz w sobie gotowość na taki krok, to jest ok. Wsparcie innych osób może być pomocne w Twojej dalszej drodze. 

Ważne jest, abyś zadbała o siebie, pomocne w tym może być także kontynuowanie terapii. 

Pozdrawiam, 

Magda