brak sił

[ewala]

witam, jestem 38 letnia pracującą mezatka z nastoletnimi dziecmi. Mam dwie wersje kiedy pojawily sie u mnie problemy: pierwsza to gdy przekonalam obecnego meza do powrotu do mnie po zdradzie w wieku 19 lat (jestesmy od 1 klasy liceum wlasciwie razem czyli gdy mialam 16lat) a druga wersja to 3lata temu.. gdy calkowicie odsunelismy sie od siebie. Wtedy odkrylam filmiki porno na laptopie - wtedy pojawily sie sformulowania wobec mnie " stara jestes" wtedy odkrylam ze pali papierosy (co bylo zawsze niedopuszczalne w naszym zwiazku, nawet twierdzil ze jak kogos w domu przylapie na paleniu  to wyzuci z domu. moj problem to brak diagnozy co mi jest - brak pomocy (maz nie rozumie co mi sie dzieje, na rodzine czy znajomych nie moge liczyc) szukalam pomocy u psychiatry - nie pomogło, bralam leki antydepresanty - nic nie wniosły; nie widze sensu zycia, fiksuje, dramatyzuje, panikuje, awanturuje sie, zwracam na siebie uwage ale bezkustecznie, wyolbrzymiam, roztrząsam przeszlosc, analizuje bieżace zwroty meza wobec mnie, chce kontrolowac go; nie ufam; nie mam wogole poczucia wartosci wlasnej; gdy cos nie tak jest w domu - nie jestem w stanie pracowac i funkcjonowac; potrzebuje ciaglej bliskosci i czulosci meza. NIe dam rady tak zyc, wiem ze musze cos zrobic ale nie moge znalezc osoby ktora mi pomoze (internet, wizyty u psychiatry, porady psychologiczne przez email - na razie nic nie wyszło), rozmawiam z mezem a raczej wybucham gdy juz nie wytrzymiuje, probuje tłumaczyc moje odczucia, zachowanie. Obecnie totalnie ulegam zeby tylko byl ze mna. Caly czas chce mu podobac sie; reaguje na kazdy jego zwrot: " popatrz jakie ma fajne ..." (kupuje bielizne, cwicze zeby mu sie podobac). Potrzebuje kogos kto mi powie ze pomoze - ze podniose sie z tego i moge jeszcze zyc 

[ewala]

Czy moje problemy nie są ważne? Nikt nic nie wypowie się?

[asta]

Co chcesz zrobic to przemysl i zrob, delikatnie zaznaczajac, ze nie tedy droga, zaryzykuj mowic co myslisz tak jak czujesz, a uwolnisz sie od tego koszmaru emocjonalnego poprzez to, ze ta osoba bedzie cie rozumiec, do ktorej wysylasz spojny komunikat i do ktorej poprzez to to trafia.

[asta]

Zacznij mowic co ci lezy na duszy, to spowoduje, ze poczujesz sie lepiej, nie musisz byc zawsze usmiechnieta, dobra i lagodna kobieta, sek w tym, zebys byla rozumiana przez druga osobe, czyli, zeby twoje potrzeby nie byly ignorowane. Mozesz cos postawic na pierwszym miejscu...

[M714842]

Witaj, 

Pierwsze co przyszło mi na myśl, po przeczytaniu Twojej historii to pewnik:  "jeżeli chcesz cos zmienić zacznij od siebie". Nie jest to łatwe. Sama jestem w ciężkim położeniu emocjonalnym i walczę o odzyskanie spokoju i innych wartości. Osoby z boku, najlepszy psycholog moga bardzo pomóc, wskazać droge, sprowokować do właściwych wniosków, ale nie zrobią nic Za Ciebie. 

Pierwsze co zrobiłabym to : przestać robić wszystko dla przypodobania się Jemu. Dbaj o siebie, wygladaj cudnie, zajmij się czymś co Ci sprawia przyjemność - dla Siebie. I nie reaguj na to, że Cie śledzi, totalnie pacyfikuje bo to jest nienormalne. Wyjdź jak masz ochotę i nie przejmuj sie jego rakcją. Chyba, że bedzie sie potem awanurował i dojdą rękoczyny (wcale bym się nie zdziwiła). Wtedy jedyna droga - natychmiastowe rozejście. Zresztą jak on tak robi co piszesz to moim zdaniem - daj sobie spokój. Liczysz na jego odmianę, docenienie. Nie licz. Gdybyś była dla niego ważna liczyłby się z Tobą i nigdy by tak nie robił. Wiem, że to jest brutalne co piszę, ale tak jest. Cwiczyłam to przez 25 lat w takiej właśnie nadziei i wreszcie wyrwałam sie i wierz mi nie było to łatwe. Dopóki wybaczałam, straszyłam, organizowałam terapie, wzywałam Policję - pozorna zmiana, po czym wszystko wracało.

I najważniejsze - pamiętaj o dziecku. Dzieci wszystko wiedza i czują. Pomyś co fundujesz swojemu dziecku. Ojca, który zadręcza jego matkę? Nic dobrego z tego nie może wyniknąc. 

Życzę dużo siły