Jump to content

rozstanie doprowadza mnie do obłędu


Recommended Posts

Witam,

Jestem kobietą po 30-stce niby rzecz normalna ale jednak, tak na prawdę nie wiem od czego zacząć gdyż jest wiele czynników z którymi sobie już nie radzę i coraz więcej myślę o śmierci. Miałam partnera od 2015 r poznaliśmy się w pracy w pewnym stopniu ja byłam jego przełożonym on pracownikiem fizyczny ja starsza on młodszy miałam robić karierę zawodową ale wszystko poszło w niepamięć, ja jedna kobieta na budowie i mnóstwo mężczyzn i ON jedyny który miał do mnie szacunek i stawał za mną w obronie i tak jakoś się potoczyło ale to mniejsza z tym. Mieliśmy wzloty i upadki On miał poważny wypadek samochodowy z skutkiem uszczerbku na zdrowiu drugiej osoby z wypadku od 18 roku życia chodzi po sądach sprawa do dziś się toczy, jedną z  kary było odebranie prawo Jazdów do danego czasu ja pojawiłam się wtedy właśnie gdy nie miał prawo Jazdów, nie miał pieniędzy, rodzina, przyjaciele, znajomi wszyscy się odsunęli ale ja wiernie byłam i nic mi to nie przeszkadzało i coraz bardziej i bardziej się zakochiwałam widziałam, że to ten jedyny. Tylko ciągle coś stawało nam na drodze moja praca była pierwsza delegacje źle wpływały, moja mama robiła wszystko aby się go pozbyć nie chciała go poznać utrudniała mu wszystko. On zwolnił się z pracy ale dawaliśmy radę, gdy dostałam delegację zagranicę wyjechał znów ze mna był moim Aniołem Stróżem, Wróciłam do Polski on został mieiśmy ogromne plany bardzo chcieliśmy się wybudować wybraliśmy projekt i było że on zostaje zarabiać dobre pieniądze a ja szukam pracy ale ciągle coś mnie trzymało przy tej pracy chciałam zrobić uprawnienia i przedłuzałam wypowiedzenie o każdy miesiąc i wtedy zaczeły się kłótnie o każdą rzecz w 2017roku powiedział mi że już nie daje radę, że on nie może ciągle za mną chodzić ciągle zmieiać miejsca zamieszkania i pracę tam gdzie ja frunę chciałby ale on potrzebuje mnie i rozstał się ze mną to był najgorszy moment ale nie trwał długo codziennie mimo wszystko smsy od czasu do czasu telefon, wiedzieliśmy że kochamy się i nie możemy żyć bez siebie wróciliśmy do siebie przynajmniej mi się tak wydawało, zmieniłam pracę już normalną jak przystało na kobietę biuro ciepła posadka jemu było gorzej ale też było okej i niby było dobrze ale coś już nie tliło się ale moja mama nie dawała za wygraną zawsze  wtrącała się we wszystko np. wykupiony wyjazd spa a ona wtedy awantura że wtedy remont to był ten weekend który ja miałam być w domu, okej odwołaliśmy wszystko on rozumiał, kolejny weekend chcemy razem spędzić czas oglądamy filmy jadę do jego rodziny są inni od moich rodziców biedniejsi inny styl życia taka beztroska sielanka, smakowała mi ta zwykła herbata i zwykła kanapka z mielonką to było coś wyjątkowego tam odpoczywałam ale zaraz był telefon od kogo mojej mamy jeden, drugi, trzeci gdzie jestem ile będę siedzieć u obcych ludzi mam być w domu ja pracuję za późno chodzę spać on nie dba o mnie i tak w kółko i ciągle jakieś ze strony mojej mamy zagrywki a ja aby nikogo nie skrzywdzić ani jego ani mamy chciałam wszystko pogodzić jechałam na godzinkę do niego aby się cieszył ale zaraz wracałam do domu aby uspokoić mamę i zaczęłam żyć w kłamstwie. Ale on wiedział to wszystko zawsze go przepraszałam broniłam mojej mamy że ona go lubi ale ma trudny charakter, że będzie dobrze że jej przejdzie ale czas mijał i nie tygodnie ale lata. Marzyłam aby się wyprowadzić on dostał mieszkanie zobaczyłm wtedy światełko w tunelu, ale bałam sie opuścić dom nie chciałam skrzywdzić mamę. Ale on był mimo wszystko rozumiał wiedział, że kocham mamę i chcę dobrze on też chciał chciała aby go lubiła on marzył aby traktowała go jak syna. kolejny rok minął 2018 niby on uważał że nie jesteśmy razem ale wszyscy wiedzieli że jest ze mną wszedzie razme codzienne rozmowy, wiedział o mnie wszystko po prostu wszystko nikt mi nie był potrzebny z kazdym problemem do niego nagle zaczęła go lubić moja mama jak przychodził do mnie spędzała z nim czas zaczęła mu gotować, piec, dzonili do siebie. Ale on niby chciał tylko się oddalał już, coraz mniej się widywaliśmy, coraz więcej miał swojego wolnego czasu ale ja to rozumiałam czekałam pokornie w domu kiedy napisze, zadzwoni kidy bedzie chciał przyjechać byłam na zawołanie, a on siłownia, boks, bieganie, rower a ja dalej w domu. Zauważyłam, że nie jest mną zainteresowany chciał tylko od czasu do czasu zaczęłam się czuć jak zabawka tylko do jednego do jego potrzeb wtedy kiedy on chce. Zaczełam się kłócić chciałam więcej uwagi dla siebie potrzebowałam go bardoz, bliskości, rozmów aby był. pod koniec roku 2018 mieliśmy dwa wesela jedno u mnie i poszedł ze mna gdzie wtedy miał wypadek tydzień przed rozbita głowa limo pod okiem razem z moją mamą walczyli aby mógł iśc okłady i rózne takie. Rodzina nim zachwycona moja wszyscy, że on taki zakochany we mnie, w pażdzierniku mieliśmy drugie wesele u jego kumpla super było do rana balanga ale coś było nie tak powiedział wszystkim, że jestem jego najlepszą koleżanką choć wszyscy wiedzieli że jest coś wiecej bo za dużo wiedzieliśmy o sobie. Mój koszmar zaczał się na andrzejki miałam nie iść nigdzie ale moje koleżanki z pracy do niego że musisz ją wziąść i wziąść ale wiedziałam że nigdzie nie pójdziemy bo mimo że uwielbiamy tańczyć to nigdzie naimprezy nie chodziliśmy ja zostałam w domu on niby też bo źle się czuł ale zadzwonił do niego kumpel że wpadnie na piwko to on że okej tak skończyło się że poszedł na impreze o 5 rano telefon jak mnie przeprasza jak się źle czuje i że tego nie chciał i zaraz na wieczór przyjechał przepraszać jak krzyk. i To był nasz ostatni dzień bycia razem do świąt rzadko się odzywał, nie odbierał telefonów zero nic powiedział że będzie dobrze ale trzeba odsapnąc. Przyjechał w Wigilię były piękne prezenty uśmiech radość dla całej rodziny prezenty on dostal odemnie od rodziców siostry  i na sam koniec powiedział mi że to były podziękowania za piękny spędzony czas. 28 Grudnia powiedział mi że koniec z nami na zawsze, że ja nie jestem z nim, że ja nie myslę o nim i on więcej nie będzie ciągna tego bagażu sam ze ja widze tylko siebie. od tego czasu codziennie płacze codziennie myslę o nim co robi , gdzie jest, jak się czuje, jak w sądzie, jak w pracy i tak w kółko i kółko. Okazało się, że ma już inną wtedy moje życie upadło, rotrzaskało się na kawałki, dniai i nocai płakałam jedyny czas to zmuszałam się do pójścia do pracy i tam grać i się uśiechać. do czasu jak powiedziałam że nie chce mi się zyć obudziłam się w nocy zaczełam histerycznie płakać i powiedziałam, że jak mi nikt nie pomoże to więcej mnie nikt nie zobaczy moi domownicy zareagowali nikt nie widział że tak źle ze mną cdzienne rozmowy o tym samym dlaczego mnie zostawił za bardzo go kocham dlaczego jestem nikim dlaczego i to ciągłe pytanie dlaczego moja mama jak zwykle genialny pomysł coooo nafaszerować mnie lekami jakieś psychotropy czy coś miałobyć super ale sama sobie powiedziałam że nie i zaczełam ją oszukiwać że biorę te leki a wyrzucałam. Minął już rok od tego wszystkiego jak go nie ma, a ja nie mogę żyć stałam się potworem, codziennie płaczę codziennie sprawdzam czy jest na fb na whotsapie chocia aby jakaś cząstka jego była ze mną tak bardzo go kocham tak bardzo chciałabym aby mnie ktoś przytulił. Od czasu do czasu do mnie  napiszę ON rzadziej dzwoni ale zdarza się, Ja też prowokuję aby odpisał ale jest nieugięty chyba dobrze on chce abym zapomniała ale nie poptrafię.CZy kiedykolwiek usłyszę, że będzie okej. Wszyscy do okoła mają meżów/ żony, dzieci, narzeczonych, chłopaków  mają kogoś a JA JESTEM SAMA z myślami, z analizowaniem kim jestem dlaczego na nic nie zasługuje dlaczego jestem gorsza od innych. Ale moja mama jest a to szczęśliwa jestem w domu nigdzie nie chodzę prócz do pracy a tak to jestem zwykłą pomocą domową sprzątam, piorę, prasuje, zajmuje się starym dziadkiem robię mu jeść, ubieram go, kąpie, gole tak moje życie ma wyglądać. Tak ma wyglądać życie 30latki, po studiach z dwoma fakultetami bycie nikim i podcieranie dupy dziadkowi. Nawet w pracy mnie nie lubią bo za dużo robię bo się stram i lubi mnie szefowa. CO mi pozostało chociaż w pracy się wykazać i nie mam nic z tego nic najniższą krajową.I najlepsze jest ot , że fajnie że jest ta epidemia wirusa ciesze się, że nikt nie wychodzi z domu życzę wszystkim tego. Byłam na cmentarzu moje ulubione miejsce mogę siedzieć tam godzinami i pomyślałam sobie, że chciała bym być terz pochowana bo nikt by nie przyszedł na mój pogrzeb tylko zastanawiam się czy lepiej jest podciąć żyły czy się powiesić i ciągle w głowie mam te myśli co zrobić. I tak wiem, że nikt tego nie przeczyta i nie zrozumie mnie. i wiem wiem trzeba czasu ale dla mnie jest go coraz mniej.... 

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

  • PODCASTY.jpg

  • Blog Entries

    • 0 comments
      Szanowni Państwo, zwrócono mi uwagę na używanie tzw. Testu Drzewa do diagnozy dzieci (test polega na tym, że dziecko rysuje drzewo, a specjalista analizując ilustrację wyciąga różne wnioski na temat psychiki dziecka).
      Zwracam Państwa uwagę, że NIE należy wyrażać zgody na przeprowadzanie tego testu.
      Wystarczy, że wejdzie się na stronę Wikipedii na temat Testu Kocha, a uzyska się informację „Ten artykuł opisuje teorie, metody lub czynności niezgodne ze współczesną wiedzą medyczną”. Można również sięgnąć do fachowych recenzji tego narzędzia powstałego jakieś 70 lat temu. Przytoczę fragment przykładowej: „Test Drzewa nie spełnia współczesnych kryteriów wiarygodnego narzędzia diagnostycznego. Brak jest naukowych podstaw teoretycznych, jak również danych empirycznych dowodzących trafności i rzetelności narzędzia, brak też badań normalizacyjnych. Nie ma standardowego i choćby częściowo zobiektywizowanego systemu interpretacji wyników. Diagnosta jest zachęcany do praktyk sprzecznych z naukową metodologią, które zwiększają ryzyko wystąpienia myślenia konfirmacyjnego i innych błędów we wnioskowaniu diagnostycznym. Kategorie interpretacyjne są anachroniczne, oceniające, niekiedy oparte na stereotypach, natomiast – z racji braku spójnych podstaw teoretycznych – nie obejmują wiedzy psychologicznej. W świetle powyższego trzeba stwierdzić, że współcześnie TD nie jest psychologicznym narzędziem diagnostycznym, a stosowany w tej funkcji może być szkodliwy.” Szczegółowe informacje:  https://kompsych.pan.pl/images/RecenzjaTestu_Drzewa_skrócona.pdf
    • 0 comments
      Czego możemy dowiedzieć się z książki, w której autorki posługują się zwrotem „osoba z macicą” zamiast używać słowa „kobieta”? Chyba mało kto będzie zaskoczony, gdy napiszę, że relacjonowanie (przez autorki, zdeklarowane feministki) losu głęboko nieszczęśliwych mężczyzn stało się pretekstem do promowania ideologii feministycznej. To na pewno zbieg okoliczności, że publikacja ukazała się przed nadciągającymi wyborami, a piszą o niej liczne tuby propagandowe feminizmu. Te mniej popularne, jak również te słynące w całym kraju z zarzucania partiom politycznym nienawiści do kobiet.

      W moim odczuciu, pochylanie się w tej publikacji nad losem mężczyzn nie jest ukłonem w ich stronę, lecz czołobitnym kłanianiem się feminizmowi i jego kuriozalnej demagogii. Wpisuje się w kluczowe elementy propagandy, która koncentruje się nierzadko na pokazywaniu mężczyzny w krańcowo złym świetle. Oczywiście wszystkiemu winien w pierwszej kolejności jest rzekomy, opresyjny patriarchat, a domniemanym wybawieniem jest jego obalenie i tym samym bezgraniczne oddanie feminizmowi, matriachat. Wykorzystywanie czyjegoś nieszczęścia do propagowania ideologii wzbudza we mnie negatywne odczucia. Podobnie jak fakt, że roztrząsanie historii skrajnie cierpiących mężczyzn, mówiących o najmroczniejszych myślach, opatrywane jest beznamiętnymi komentarzami.

      Ironiczny koniec publikacji ukazuje stosunek autorek do jej bohaterów. „(…) zamykamy książkę i wracamy do randek z chadami (...) Karuzela czeka, a ściana niedaleka.” Ani przez chwilę nie wyczułem jakiejkolwiek empatii w stosunku do opisywanych ludzi i grup. Mam wrażenie, że książka stanowi raczej rodzaj rewanżu, odwetu wobec licznych społeczności mężczyzn, którzy ośmielali się krytykować feminizm. Wywody autorek dotyczą między innymi Wykopu, forum Bracia Samcy, facebookowych męskich grup. Podczas lektury zastanawiałem się, czy bohaterowie tej książki nie czują się wykorzystani, aż natknąłem się na fragment, który stanowił odpowiedź. Autorka cytuje jednego z mężczyzn; pisał o niej, że „wmanipulowała go w książkę i wykorzystała dla własnej korzyści.”
      Publikacja wpisuje się w obecny trend w profeministycznych mediach, czyli „mężczyzna najgorszy”. Nie wystarczyły feministkom twierdzenia, że męskość jest toksyczna, przemoc ma płeć, siła jest kobietą, a opresyjny patriarchat odpowiada za całe zło tego świata. Musiały jeszcze wydobyć na światło dzienne najgłębsze pokłady problematycznych doświadczeń z życia najnieszczęśliwszych mężczyzn, by pokazać, jak źle się dzieje, gdy nie panuje matriarchat, władzy nie dzierżą femnistki. Jest to zarazem sprytne odwracanie uwagi od przewinień feministek, chociażby tego, na co idą pieniądze z publicznych budżetów płynące do licznych fundacji feministycznych. Takich na przykład jak posądzana o mobbing Fundacja Centrum Praw Kobiet, która choćby w sprawozdaniu merytorycznym z roku 2019, chwali się tym, że zorganizowała spotkanie warsztatowo-edukacyjne o nazwie „ChemSex – jak się bawić?” (dla niewtajemniczonych: chemseks to seks po narkotykach).
      Podsumowując, polecam książkę „Przegryw. Mężczyźni w pułapce gniewu i samotności”. Każdy powinien osobiście przekonać się o tym, do czego posunąć mogą się feministki, by postawić na swoim. Trzeba to przeczytać, aby poczuć specyficzny, bo metaliczny i bezlitosny, smak tego, jak feministki opisują zbolałych mężczyzn będących na granicy wyczerpania i u progu tragedii. Autorkom natomiast rekomenduję, by następnym razem przyjrzały się własnym szeregom. Napisały w podziękowaniach „Dziękujemy też rodzicom za wszelkie wsparcie, dzięki któremu możemy teraz pić sojowe latte i pisać o incelach.” To dopiero będzie latte-feminizm.* „Musisz być zmianą, którą chcesz zobaczyć na świecie” (Mohandas Karamchand Gandhi).


       
      * „Latte-feminizm to tzw. feminizm białych kobiet z klasy średniej, posiadających wolny zawód, mających czas i pieniądze na drogą, dobrą latte w kawiarni, od czego wzięła się nazwa.” (źrodło) 

       
    • 0 comments
      Masz dość toksycznych aplikacji randkowych i dziwacznych randek? Jesteś singielką lub singlem, a zarazem osobą dorosłą, gotową na relację? Masz odwagę aby wykonać testy psychologiczne, które pozwolą cię lepiej poznać? Spróbuj swoich sił w nieodpłatnym eksperymencie randkowym prowadzonym przeze mnie. Jestem psychologiem, który ustali Twój profil psychologiczny i postara się znaleźć dla Ciebie właściwego człowieka do pary. Więcej informacji można znaleźć w poniższym materiale na YouTube: 
       

      To nie jest biuro matrymonialne, ani portal randkowy. To niezależny eksperyment randkowy czyli projekt, który nie ma żadnego związku z jakimikolwiek aplikacjami randkowymi lub towarzyskimi. Udział jest nieodpłatny. O tym, jak odbywa się nabór do eksperymentu i jak uzyskać formularz zgłoszeniowy, dowiedzieć można się z powyższego materiału. 
      TAKE MY HEART - EKSPERYMENT RANDKOWY
      Jak to działa? Zgłaszasz się pisząc na e-mail podany w powyższym filmie i otrzymujesz dalsze instrukcje, między innymi testy i formularze do wypełnienia. Kiedy odeślesz pakiet potrzebnych materiałów, zostaną przeanalizowane pod kątem psychologicznym z nadzieją na możliwość znalezienia dla Ciebie potencjalnie odpowiedniej osoby. Z wybranymi uczestnikami psycholog przeprowadzi dodatkowo rozmowę telefoniczną. Zgłoszenia do pierwszej edycji można nadsyłać do końca sierpnia 2023 roku. Wszystkie informacje, przesyłane w ramach eksperymentu, objęte są tajemnicą zawodową psychologa a w ramach podsumowania przedstawione zostaną tylko ogólne statystyki (np. odnośnie liczby zgłoszeń czy najczęstszych oczekiwań).
      EKSPERYMENT ZOSTAŁ ZAKOŃCZONY
    • 0 comments
      Tak zwany syndrom DDA to zespół różnych problemów, które nierzadko współwystępują u osób, które wywodzą się z domu z problemem alkoholowym, z rodziny dysfunkcyjnej. Jest to pojemna kategoria wielu zróżnicowanych trudności i nie stanowi w ścisłym rozumieniu tego słowa zaburzenia psychicznego, nie jest jednostką chorobową.
      Tzw. syndrom DDA i czym się objawia
      Faktem jest jednak, że w stopniu częstym, Dorosłe Dzieci Alkoholików (DDA) doświadczają problemów utrudniających normalne funkcjonowanie. Jednym z nich bywa zaburzenie znane jako zespół stresu pourazowego (PTSD) związany z traumatycznymi przeżyciami z młodości i wczesnej dorosłości, zwłaszcza mającymi miejsce w domu rodzinnym. 
      Zespół stresu pourazowego PTSD - objawy, leczenie
      PTSD (zespół stresu pourazowego) to zaburzenie, które może wystąpić po przeżyciu traumatycznego wydarzenia lub serii wydarzeń, skrajnie trudnego doświadczenia rozciągniętego w czasie. Może to obejmować:
      sytuacje takie jak wojna, gwałt i molestowanie, katastrofy naturalne, przemoc domowa, chroniczne narażenie na złe traktowanie, długotrwała deprywacja najważniejszych potrzeb (poczucie bezpieczeństwa, miłość rodzicielska, zdrowie), inne doświadczenia traumatyczne. Objawy PTSD mogą obejmować nawracające koszmary (nawet wybudzające w nocy), natrętne wspomnienia traumatycznych wydarzeń, wybuchy gniewu z byle powodu, wycofanie społeczne oraz izolacja, zaburzenia snu (niemożność normalnego zaśnięcia, budzenie się przedwcześnie), nadmierną pobudliwość i impulsywność oraz inne kłopotliwe reakcje emocjonalne i fizyczne (roztrzęsienie, uderzenia zimna lub gorąc, łzy stające w oczach w sytuacjach kojarzących się z traumą), duże ryzyko szkodliwego łagodzenia przykrych emocji poprzez sięganie po alkohol i inne substancje, wysokie prawdopodobieństwo występowania niskiego poczucia własnej wartości, a także wchodzenia w toksyczne związki.
      DDA a PTSD
      W przeciwieństwie do DDA, PTSD jest uznawane za oficjalne zaburzenie psychiczne i jest klasyfikowane w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (ICD) i Kryteriach Zaburzeń Psychicznych (DSM). Osoby cierpiące na PTSD zwykle potrzebują profesjonalnej pomocy psychologicznej bądź psychiatrycznej w celu zarządzania swoimi objawami i przystosowania się do życia po traumatycznym doświadczeniu.
      Podsumowując, warto by DDA doznając życiowych trudności skorzystały z konsultacji psychologicznej. Diagnoza pozwoliłaby ustalić, czy i w jakiej części wynikają one z takich bądź innych następstw wychowywania się w rodzinie z problemem alkoholowym. Elementem diagnostyki jest także przyjrzenie się temu, czy osoba zmaga się z PTSD. Jeśli tak, wskazana byłaby psychoterapia, a niekiedy kontakt z lekarzem psychiatrą. 
      - psycholog Rafał Marcin Olszak

       
    • 0 comments
      Generalnie są tacy ludzie (kobiety i mężczyźni) z którymi można podzielić się problemem, bo mają coś w rodzaju odruchu niesienia pomocy, taką tendencję do zaangażowania się w rozwiązywanie sprawy, są zorientowani na pracę zespołową i bycie fair w relacji, pomaganie odbierają jako rodzaj inwestycji we wspólny komfort. Można to wstępnie rozpoznać po tym, że te osoby niejako wyczuwają okazję do niesienia pomocy, wsparcia, udzielania się po to, by ktoś rozwijał się, tak jakby cudze dobro było dobrem wspólnym. Z takimi osobami raczej warto podzielić się tym, jakie mamy wyzwanie, oczywiście biorąc odpowiedzialność za rozwiązania zamiast oczekiwać, że ktoś wszystko załatwi za nas i nie zamierzamy niczego przy okazji chociażby nauczyć się. Dzielenie powinno przebiegać stopniowo, na raty, aby obserwować rozwój wydarzeń, więc miałbym z tyłu głowy takie powiedzonka jak nie wszystko i nie na raz, co za dużo to niezdrowo, gdzie się człowiek śpieszy tam się diabeł cieszy. Otwieramy się dając kredyt zaufania, a potem ewentualnie większy, a nie od razu zaporowo wysoki. Trzeba się jednak liczyć też z tym, że są ludzie postrzegający cudze problemy jako zbędny kłopot, ciężar, rodzaj bagażu, wielkiej fatygi, praca dodatkowa. Nawet samo słuchanie o czyichś problemach odbierają jako przykry obowiązek. Nie wyczuwają okazji do pomagania, nie widzą szans ani na własny ani na wspólny rozwój dzięki zespołowemu rozwiązywaniu problemów. Nie chcą wzrastać razem, raczej chcą być na wysokim poziomie nawet jeśli takie podejście nie jest fair. Niektórzy skłonni są używać cudzych problemów na niekorzyść innych, bo wszystko co usłyszą, potem lubią wykorzystać przeciwko komuś. Mając do czynienia z tak zorientowanymi osobami, lepiej zachowywać w jak największej części lub w całości swoje problemy dla siebie. Czasami zdecydowanie lepiej skorzystać z profesjonalnej pomocy niż ryzykować przykrości po wyjawieniu swoich kłopotliwych wyzwań osobom niewłaściwym.   
       
       


  • Ważna informacja

    Chcąc, by psycholog ustosunkował się do pytania zadanego na forum, należy we wstępie podać swój wiek oraz swoją płeć i spełnić warunki podane w instrukcji darmowej porady. Psycholodzy udzielają odpowiedzi w miarę możliwości czasowych. W razie doświadczania nasilonych myśli samobójczych należy skontaktować się z numerem 112 by uzyskać ratunek. Doświadczając złego samopoczucia lub innych problemów można rozważyć też kontakt z telefonami zaufania i pomocowymi - niektóre numery podane są tutaj.

  • PODCASTY-OCALSIEBIEpl.jpg

  • PODCASTY.jpg

     

     

×
×
  • Create New...

Important Information

Używając strony akceptuje się Terms of Use, zwłaszcza wykorzystanie plików cookies.