Problemy ze sobą

[Gość]

Cześć. Mam 21 lat, studiuję zaocznie i pracuję w zawodzie. Większość mojego życia miałem problem z wyrażaniem emocji, dusìłem wszystko w sobie. Byłem swiadkiem kilku rozwodów w rodzinie, wiecznych kłótni i byłem pomiędzy stronami. Z tego powodu nigdy nie zalezalo mi na związku, uwazalem, ze to tylko problem i o wiele bardziej chcialem miec paczkę przyjaciol, ktorym będę mogl zaufac. Strasznie szybko przywiązuję się do ludzi i boję się kazdej straty, nie wazne od stopnia znajomosci, ciągle ktos odchodził. Ostatnio zakochałem się w najlepszej przyjaciółce i z braku wzajemności bardzo szybko nasze relacje się ochlodzily. Nikt nigdy nie otoczyl mnie taką uwagą i nie dal tyle zaufania, co ona. Mimo problemow poswiecilem jej niemal 100% swojej uwagi, a teraz kiedy jej nie ma odczuwam ogromną pustkę. Problemy w mojej glowie narastają, a ja nie mam z kim porozmawiac, gdyz przyjaciele są pomiędzy nami. Nie wiem co jest ze mną nie tak, wiem, że muszę się odciąć, ale jednoczesnie stracę paczkę przyjaciol. Mam ogromny lęk przed samotnoscią. Nie panuję juz nad sobą. Jestem jakby otumaniony i czuję jakby wszystko dzialo się obok mnie, potrafię obudzic się w srodku nocy i miec ataki paniki. Boli mnie strata ukochanej mi osoby, ale przebywanie z nia niszczy jeszcze bardziej. Znow kiedy jej nie widzę, to tęsknie i wpadam w błędne kolo. Ostatnio nie potrafię juz się na niczym skoncentrowac, czuję jakbym byl zbędny i mam mysli samobojcze. Wszędzie, gdzie jestem muszę udawac ze jest w porządku, nie mam z kim porozmawiac, bo kazdy bagatelizuje temat. W kazdym miejscu miejscu slyszę tylko oczekiwania wobec mnie. Chcialbym miec poprostu kogos blisko, zeby moc porozmawiac i zeby ta osoba byla obecna. Chyba potrzebuję pomocy. Nie wiem, czy mam zaburzony obraz, czy brakuję mi milosci, czy bardziej to lęk przed samotnoscią. Mam wrazenie, ze oba. Przepraszam za chaotycznosc.

Edytowano Grudzień 21, 2019 przez Gość