[proszę o pomoc] syndrom Piotrusia Pana?

[Virgileo]

Partner, z którym mieszkam, domaga się ode mnie dziecka. Ja mam lat 27 i zadnej chęci. Boję się go jednak zostawić, bo wyprowadzka do niego była pierwszą dojrzałą decyzją i boję się z nim rozstać bo będę czuła się tragicznie, że go zawiodłam i że sama sobie w życiu nie poradzę (jestem z domu dziecka). A mieć dziecko również się boję bo nie znoszę dzieci, nie mam za grosz instynktu macierzyńskiego, zostanie matką zawsze kojarzyło mi się z obciachem i zamiast rozczulenia aż mnie szlag trafia na widok noworodków. Mieszkamy razem we Wrocławiu już kilka lat i boję się że tak fajnego faceta już nie znajdę, a z drugiej strony mam ochotę podróżować, zaznać jeszcze czegoś w życiu, jestem też strasznie ciekawa innych ludzi (w tym, nie ukrywajmy, mężczyzn) i nie chcę się zamknąć w domu z dzieckiem na lata. Nie mam też ochoty być w ciąży, rodzić, i dzielić życie rodzinne z jego matką i siostrami, których szczerze nie znoszę.

A jednak czuję się do tego w jakiś sposób zobowiązana wobec osoby która poświęciła mi bardzo dużo. Mam wrażenie że wszystko to jest w jakiś sposób toksyczne, że każdy mój wybór będzie zły, że jestem nieodpowiedzialna, a z drugiej strony nie chce mi się wierzyć że życie to jedno wielkie pasmo wyrzeczeń na rzecz innych i działania wbrew sobie. Nie wiem już jak na to patrzeć, nie wiem co naprawdę powinno się dla mnie liczyć :( 

[Artemidena]

Myślę, że niechęć do dzieci, może wiązać się z tym, że jako dziecko, poczułaś się odrzucona, spędzając dzieciństwo w domu dziecka. Sama mam podobnie, że nie znoszę dzieci, ale u mnie wynika to z pojawienia się w mojej rodzinie młodszej siostry i kojarzenia tego faktu z dzieckiem, którego nie znosiłam. Przez co poczułam się odrzucona przez rodziców i teraz sama nie chcę własnych dzieci. W jakim sensie się domaga? Jeśli Cię zmusza to myślę, że może to być w pewnym stopniu toksyczna relacja. Nie powinnaś czuć się zmuszana do robienia czegokolwiek w związku z kimś kogo kochasz nawet jeśli dużo mu zawdzięczasz i czujesz się zobowiązana. Myślę, że warto z nim przegadać i twoje argumenty przeciw dzieciom i jego za. To, że nie znosisz jego rodziny może być pewnym podświadomym światełkiem alarmowym, bo on jest pewnie pod wieloma względami do nich podobny. Zastanów się też, czy jak piszesz, że chciałabyś jeszcze podróżować, to czy jego uwzględniasz w tych podróżach z Tobą. Spędzając dzieciństwo w domu dziecka podejrzewam, że trudno było Ci znaleźć wzory do naśladowania, więc trudno Ci budować relację z nim, bo nie obserwowałaś relacji twoich rodziców.

To co się powinno dla Ciebie liczyć to Twoje uczucia i Twoje szczęście, ponieważ uszczęśliwiając swojego partnera dzieckiem, unieszczęśliwiasz w tym siebie, a dziecko jest na długie lata. Myślę, że nawet facet kochający dzieci może sobie to rekompensować w inne sposoby, np. doglądając dzieci znajomych, sióstr, z czego czerpałby same najmilsze aspekty posiadania dziecka (zabawa, tulenie etc.).  Jeśli ta kwestia między wami zawsze będzie stanowić spór to żadne z was nie będzie w tym związku szczęśliwe. Jego szczęście też jest oczywiście ważne, ale to Ty sama z sobą pozostajesz do końca swoich dni. 

[macocha jak z bajki]

Nie decyduj sie na dziecko, jezeli tego nie czujesz! Masz do tego pelne prawo, niezaleznie od swoich doswiadczen.

Ja tez nie chce miec dzieci, a mam prawie 33lata. Jako dobrze zarabiajacy facet, moglabym sie zdecydowac nawet na 3 dzieci:) Jako kobieta, wole byc bezdzietna.

W razie problemow, to matka zostaje z dzieckiem, a ojciec placi smiesznie niskie alimenty i gra super tatusia w co druga niedziele.

Mam cala liste dlaczego ja sama nie chce miec dziecka i nawet po naciskach partnerow nie dalam sie przekonac. Po czasie widze, ze to byla dobra decyzja i tego nie zaluje.

Robienie dziecka wbrew wlasnej woli, aby zadowolic parnera czy rodzine, to wysoki czynnik depresji poporodowej. A jak cos pojdzie nie tak? Jak dziecko bedzie chore lub tzw. high need baby? Jak porod skonczy sie z komplikacjami zdrowotnymi na cale zycie? Nie ma gwarancji, ze tez zwiazek przetrwa trudy zwiazane z wychowaniem dziecka.

Wlasnie nikt nie da Ci gwarancji, ze urodzisz zdrowe dziecko bez problemu i bedziesz przeszczesliwa mamusia. Moze wlasnie nie odnajdziesz sie w tej roli, nie poczujesz tej wielkiej milosci i tylko bedziesz sie meczyc.

Twoje cialo, Twoja decyzja. Masz jeszcze kilka lat na decyzje. Nie spiesz sie, przemysl sobie.

CO powinno sie dla Ciebie liczyc? TY SAMA i Twoje poczucie szczescia i bezpieczenstwa.