Proszę o poradę, jest coraz gorzej.

[stiopa]

1. Jestem żonatym 27 latkiem, pracuję jako mechanik samochodowy, studiuję niestacjonarnie na kierunku "Mechanika i budowa maszyn".

2. Od jakichś 3 lat pojawił się u mnie stres i różne obawy, wydaje mi się, że stało się tak przez to, że chociaż się starałem i moje wyniki w ówczesnej pracy były najlepsze, to ciągle miałem jakieś uwagi na swój temat od szefa aż się zwolniłem, ale stres i obawy zostały do dziś. Problem jest taki, że ciągle myślę, że może dziś mnie coś rozjedzie albo ja komuś zrobię krzywdę, a może ktoś będzie ze mnie niezadowolony, żona mi zwróci uwagę, że krzesło krzywo odstawiłem. Jest to już nie do zniesienia, nie mam czasami w ogóle ochoty z nikim rozmawiać, nie mam ochoty na współżycie, do prac wstaję z obrzydzeniem, nie mogę się na niczym skupić, jak z kimś rozmawiam to wgl go nie słucha, obiecuję sobie coś i tego nie robię. Najchętniej to leżałbym w samotności. Moje siły witalne są jak u 90- latka i ten stan ciągłego napięcia w brzuchu i ciągle zaciskanie zębów jest już nie do zniesienia.

3. Zacząłem trochę biegać, trochę ćwiczyć ale nie pomaga mi to za wiele. Staranie się myśleć pozytywnie nie wychodzi. Czasem jak coś mi się uda zrobić po mojej myśli jest mi lepiej. 

4. Co robić? Jak to zwalczyć? Boję się trochę iść do psychologa czy psychiatry bo co sobie kto o mnie pomyśli, żona jak coś wspomnę to tylko krzyczy, że jak pójdziesz to jesteś szurnięty.

[EmptyLife]

Cześć,

Bardzo mi przykro, że znalazłeś się w takiej sytuacji. Wiem ile ciągła krytyka może wyrządzić krzywdy. Cieszę się, że zrezygnowałeś z tej pracy. Czy masz jakiegoś przyjaciela, z którym mógłbyś szczerze o tym porozmawiać? To, że chcesz iść do psychologa/psychiatry wcale nie oznacza, że jesteś szurnięty. Wiesz, że dzieje się coś złego z Tobą i chcesz sobie pomóc i nie ma w tym nic złego. Wręcz przeciwnie. Nikt nie ma prawa mówić nam, że jesteśmy szurnięci gdy potrzebujemy wsparcia i zrozumienia. Niestety społeczeństwo wciąż żyje w przekonaniu stereotypów na temat psychiatrów. 

To nic złego czasem nie czuć się dobrze i poprosić kogoś o pomoc lub wsparcie.