Ogromna samotność

[deak]

Dzień dobry

Jestem już skrajnie zdesperowany, ale muszę gdzieś podzielić się tym co przeżywam. Dzielę się z Wami, bo nie mam z kim. Nawet nie wiem czy ktokolwiek to przeczyta, ale tak czy siak myślę że potrzebne jest mi takie uzewnętrznienie.

Mam 24 lata. 556 znajomych na facebooku i żadnych przyjaciół w życiu. Po prostu nikogo, nie mam się do kogo odezwać. Właśnie ostatnio to do mnie dotarło. Nie wiem jak pokierowałem swoim życiem, że doszedłem do takiego punktu w swoim życiu, że mamy czerwiec, przepiękną pogodę za oknem, a ja siedzę "sparaliżowany" w łóżku i po prostu płaczę z bezsilności.

Jestem dużo bardziej delikatny i emocjonalny niż powinienem. W listopadzie poznałem wspaniałą dziewczynę. Od razu uderzyło mnie silne zauroczenie i najpiękniejsze było w tym wszystkim, że ona też to czuła. Nigdy żadna kobieta nie okazała mi takiego zainteresowania. To doprowadziło mnie do pozytywnego szaleństwa, wkręciłem się w tę relację bardzo mocno. Na tyle, że po dwóch miesiącach ona miała mnie już dość i rozstała się ze mną. Uczyniłem ją głównym celem w swoim życiu, osaczyłem ją i sprawiłem, że całe uczucie szybko z niej wyparowało. Teraz mijają już cztery miesiące od rozstania, a ja cały czas o niej myślę. Po rozstaniu zaproponowała mi przyjaźń. I w sumie zgodziłem się, bo bardzo ją lubię i pomimo tego co zaszło i tak świetnie się dogadujemy. I tak było, w pewnym momencie uznałem nawet, że "chyba się pogodziłem". Ale ostatnio zaczęła flirtować z innym facetem. Wiem o tym, bo pracujemy razem. To już dla mnie za wiele i złożyłem wypowiedzenie z pracy, która była jedyną rzeczą, która jakoś mnie ostatnio trzymała przy życiu. Nie mogę oglądać tej "zakochanej pary" na codzień. I wpędza mnie w kompleksy, że ten gość który o nią zabiega jest ode mnie 5 lat młodszy, tak naprawdę jest jeszcze dzieckiem. I mimo to z łatwością zajął miejsce, za które ja oddałbym wszystko. To mi pokazuje jak bardzo "atrakcyjnym" facetem stałem się w jej oczach. Co zabawne - powiedziała mi kiedyś, że wpadłem jej oko, bo bardzo ją zainteresowałem swoją energią i pewnością siebie. Zabawne w kontekście tego postu, który właśnie piszę. Nie wiem jak to się stało, że była w stanie odnieść takie wrażenie. Ale przyznam, że po tym jak już zaczęliśmy się spotykać to istotnie - wpłynęło to bardzo pozytywnie na moją samoocenę. Ale teraz jestem dla niej tylko zapłakanym 24-letnim dzieciakiem, więc to nieważne.

Tęsknię za nią i jestem jej wdzięczny, bo bardzo mi pomogła przez ten czas, w którym się znamy. Wcześniej przez kilka lat miałem problem z uzależnieniem od hazardu, ona pomogła mi z tego wyjść po prostu swoją obecnością. Poczułem, że jest ktoś dzięki komu wszystko nabiera sensu i dla kogo warto się w końcu ogarnąć. To jest bardzo dobra i ciepła dziewczyna, może dlatego tak mi szkoda, że "nas" już nie ma. Na szczęście pomimo tego, że nie jesteśmy razem, ja dalej nie gram. Jedna dobra wiadomość w tym wszystkim.

Idąc dalej. Nie mam przyjaciół. Ba, nie mam za bardzo nawet znajomych. Jedyne moje życie towarzyskie to obecnie już bardzo rzadkie spotkania z moją ex bądź też ewentualnie jakieś spontaniczne wyjścia "na piwo" ze znajomymi z pracy, ale nie odpowiada mi to towarzystwo, bo oni piją, żeby się upić. Ogólnie wydaje mi się, że jestem osobą stosunkowo "łatwą w obsłudze". Co jest dla mnie trudne - to na pewno nawiązywanie kontaktów. Ale jak już ktoś zostanie moim znajomym to z łatwością potrafię rozmawiać. Z wyglądu też nie mam za bardzo nic sobie do zarzucenia. Nie chcę zabrzmieć nieskromnie, ale taka jest prawda, nakreślam tylko swoją sytuację. Mimo wszystko nie potrafię nawiązywać długotrwałych relacji i ich utrzymywać. To doprowadza do momentu, kiedy jestem po prostu sam. Doprowadza do desperacji i tego, że "ogłaszam się" na instagramie w stylu "chce ktoś gdzieś wyjść?" lub zakładam konta na portalach randkowych tylko po prostu by z kimś pogadać. Ale ani tu ani tu nie ma odpowiedzi. 

Jeszcze kilka lat temu, mimo tego że moje życie było ogólnie było dnem z powodu uzależnienia i właściwie permanentnego braku pieniędzy to czułem się chyba lepiej. Miałem więcej energii. Teraz mam pieniądze, ale nie mam co z nimi zrobić. Nie mam gdzie wyjść. Miałem pasje, interesowałem się głównie sportem, ale byłem otwarty na wszelkie aktywności. Teraz albo pracuję, albo siedzę w domu w łóżku i nie mam ochoty po prostu robić nic. Nawet nie chce mi się siedzieć i oglądać filmów, seriali, żeby jakoś zapchać wolny czas. Tylko przeglądam internet bez żadnego sensu. Wiem, że to złe i nie chcę, ale nie mam wewnętrznej siły do tego, by się do czegokolwiek zebrać. Jedynym jasnym punktem w moim życiu ostatnio to był ten króciutki związek. Wtedy miałem po prostu 100 razy więcej energii. Dla i z J. mogłem i chciałem robić wszystko, miałem milion pomysłów. Teraz nie mam nic. Nie mogę pogodzić się z tym, że źle ulokowałem uczucia i że nam nie wyszło. To mnie chyba ostatecznie dobiło.  

Nie mam skończonych studiów (przez lata problemów z nałogiem ciężko było mi się na tym skupić), właśnie rzucam pracę, w której radzę sobie dobrze i mam perspektywy rozwoju, ale po prostu moje serce nie wytrzymuje tego co widzę tam obecnie. Wydaje mi się, że jestem dobrym człowiekiem, jestem dobry dla ludzi - nie znoszę chamstwa i uważam, że za dużo tego w codziennym życiu. Życzę wszystkim jak najlepiej, unikam konfliktów, lubię się uśmiechać. Mam coś tam w głowie, w życiu nie określiłbym się jako "głupi". Ale mam też sporo wad - kompleksy, użalanie się, brak motywacji, brak życia towarzyskiego, brak tak naprawdę chęci do życia. Czuję, że to kim jestem teraz to nie jestem prawdziwy ja. Prawdziwy byłem, kiedy byłem z J., wtedy czułem się świetnie i byłem szczęśliwy. Chciałbym znaleźć tę energię sam z siebie, nie przez obecność jakiejś innej osoby. Mam cichą nadzieję, że wszystko kiedyś się ułoży i będę szczęśliwy, ale nie umiem, nie mam siły i pomysłu jak do tego dążyć. Najbardziej w tym wszystkim dobija mnie, że po prostu teraz nie mam w swoim życiu nikogo komu mogę o tym wszystkim powiedzieć i doprowadziło mnie to do momentu, w którym piszę ten post. 

No cóż, to wszystko. Troszkę mi lepiej. Pozdrawiam i życzę miłego wieczorku  

[Engine8]

Witam. Na pewno nie tylko Ty miales taki dol w zyciu. Nie bede sie rozpisywal bo sprawa w brew pozorom jest prosta. Chocby to byla bogini niech to nie bedzie Twoj cel. Twoim celem powinienes byc sam Ty, bo zostaniesz ze soba do konca a ludzie przychodza i odchodza. Zajmij sie czyms, najlepiej kilkoma aspektami, czy to praca czy chobby, biegaj, trenuj... nic nie robienie samo nakreca depresje i tylko pogarsza samopoczucie. Wiesz jaki jestes i to powinno Cie motywowac do dzialania i pozytywnego myslenia a reszta uwierz,  nie liczy sie tak jak Ty. Trzymaj sie cielplo. Pozdrawiam.

Lukasz

[gregoryhouse]

Jesteś w fazie wyparcia, wyparcia świadomości tego że Twój układ z tą dziewczyną się skończył definitywnie. Nie warto szlochać, po dwóch miesiącach, za krótko by uczucia było aż tak silne. Czym prędzej musisz przejść do fazy akceptacji, wtedy odnajdziesz w sobie werwę do działania. Jest wiele kobiet na świecie, i nie wiesz kiedy trafisz na swoją tą konkretną, która Ci zaimponuje, i której Ty zaimponujesz. Nigdy nie udawaj kogoś kim nie jesteś, ponieważ nie da się grać całe życie. Pracy nie rzucaj, ignoruj ich szczęście, z racji wieku raczej i ten układ się rozpadnie. Na portalach randkowych to musisz uzbroić się w cierpliwość. Pierwsze dużo fikcyjnych kont, zazwyczaj byś cokolwiek mógł na takim portalu, to musisz płacić za konto tzw"premium". ja poznałem osobę przez jeden z portali, spotkaliśmy się i od trzech miesięcy się spotykamy regularnie. Facebook to strona, która raczej Ci przyjaźni nie przyniesie, wiem to, sam mam FB ale tylko jako reklama usług, które wykonuje, i znajomi odzywają się tylko wtedy, gdy czegoś chcą. Więc facebook możesz sobie odpuścić. Najważniejsze są relację na żywo, twarzą w twarz. Przykre że nie masz kolegów, ja mam kilku znajomych, z którymi można pogadać, ale nie z pracy, nigdy w pracy nie zawiązuje takich znajomości, ponieważ zawiść ludzka zawsze zwycięży i z tzw. przyjaciela zrobi się wróg. Nie warto. Także zapomnij i zaakceptuj porażkę w związku, żyj i nie daj poznać po sobie że Ci źle że odeszła. I tak nie wróci, i nie musi Ci zależeć. Naucz się ignorować to co dla Ciebie niewygodne. Tak jest łatwiej. 

[deak]

Dzięki Łukasz za odpowiedź i miłe słowa

Dzięki Łukasz za odpowiedź i miłe słowa 😊 Wiem mniej więcej co powinienem robić, ale bardzo ciężko odnaleźć w sobie tę energię. 

gregoryhouse - Tak naprawdę nie byliśmy ze sobą dwa miesiące. W sensie oficjalnie - jak najbardziej. Ale potem dalej mieliśmy bliską relację, dwa razy pojechaliśmy we dwójkę na krótkie wyjazdy za granicę. Wychodziliśmy do kina, na zakupy. No zachowywaliśmy się jak przyjaciele, z tym że wiadomo, że ja miałem nadzieję na więcej. Dlatego boli. 

Znajomych na FB przytoczyłem raczej, by ukazać jak bardzo źle wygląda obecnie moje życie i kontrast pomiędzy wirtualnym, a realnym. Oficjalnie mam przynajmniej 556 "znajomych". Nie przywiązuję w ogóle wagi do tych cyferek, aż tak głupi nie jestem. Ale jak widać są to tylko znajomi, nawet nie koledzy. 

A co do poznania po sobie, że odeszła... Dałem jej już to poznać wielokrotnie, zdarzało mi się płakać. Tak naprawdę głupio mi po wielu rzeczach, które zrobiłem, bo momentami zachowywałem się jak dzieciak. A to jest ostatnia osoba, u której chciałbym wyrobić o sobie taką opinię. Niestety na naprawę tego już za późno. 

I mam plan ich ignorować... Tak naprawdę nie chcę rezygnować z pracy, mam jeszcze czas do końca miesiąca na wycofanie wypowiedzenia. Tylko idę do pracy z tą myślą, a potem coś pęka. Wiesz pewnie o co mi chodzi.

Mam w ogóle pytanie - czy ja miałbym szansę na jakąś stałą terapię? Brak mi bardzo kogoś z kimś mogę regularnie porozmawiać, kto mnie wysłucha, może odrobinę pomoże odpowiednio pokierować. Chodziłem przez jakiś czas do terapeuty z racji uzależnienia, ale nie chciałbym żeby to była stricte terapia uzależnień. Po prostu chciałbym jakiejś pomocy. Nie stać mnie na usługi prywatne, z uzależnieniem w sumie już nie walczę więc ta terapia na którą chodziłem odpada. Czy jak umówię się do wizyty u psychologa na NFZ to będzie to tylko jednorazowa wizyta? Zapytam najprościej jak się da - czy można jakoś "załatwić" sobie terapię? Bardzo chciałbym stanąć w końcu na nogi, ale czuję, że sam nie daję rady. Chodził ktoś z Was na terapię?

Pozdrawiam

[gregoryhouse]

Wiele zależy od Ciebie. Musisz nauczyć się ignorować ludzi, mnie tego życie nauczyło, mój nick nie jest przypadkowy, z ludźmi postępuje jak główny bohater tego filmu. W wielu przypadkach tak właśnie jest i to działa. Zazwyczaj im bardziej się narzucasz, to tym bardziej ktoś ma Ciebie w du.....  Takie jest życie. Ja do pracy chodzę z wielką przyjemnością, pomimo że tu pracują sami dywersanci i konfidenci, którzy chętnie by widzieli mój upadek itp. Ja zawsze twardy byłem i zaradny, 15 lat temu zostałem ojcem samotnie wychowującym dwoje dzieci, obecnie są dorosłe, mam syna i córkę. Zaczynałem od zera, ba spłacałem długi małżonki, obecnie mam swój dom i prowadzę oprócz pracy własną działalność. Trzeba mieć dobre usposobienie do samego siebie, i nie zważać na to co mówią inni. Skoro Twoja ukochana tak szybko związała się z kolega z pracy, to tylko po to by Ci zrobić na złość, grać na Twoich emocjach, a ich związek na pokaz, się rozpadnie, to tylko kwestia czasu , to nie była warta złamanego centa. Przestań się im przyglądać, patrzeć z zazdrością, oraz ignoruj ich. Wtedy pożywka jaką jesteś ze swoimi wadami szlochaniem, przestanie nią być, a oni z orientują się że na Ciebie to nie działa. Reszta sama wyniknie. Znam takie sytuacje z życia, nie jesteś wyjątkiem. Trzeba zaakceptować stan rzeczy i żyć dalej. Znajdź sobie kogoś, to nie jest takie trudne, żyj i zapomnij o byłej. Czasem jest lepiej spalić mosty niż żyć w nostalgii. 

Edytowano Czerwiec 7, 2019 przez gregoryhouse